Ύστερα από δύο απόλυτα πετυχημένες σεζόν, με συνεχή sold out και τις εξαιρετικές κριτικές, η παράσταση του ΚΘΒΕ «Σ’ εσάς που με ακούτε» θα παρουσιαστεί, σε συμπαραγωγή με τον πολιτιστικό οργανισμό «Λυκόφως», στην Αθήνα.
Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το επίκαιρο και βαθιά πολιτικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη σε μια πρωτότυπη σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, από το Σάββατο 11 έως την Κυριακή 26 Μαΐου.
Οι θεατές με κομμένη την ανάσα θα παρακολουθήσουν τις προσωπικές ιστορίες που «ακουμπούν» στην έντονη επιθυμία όλων των ανθρώπων του κόσμου για ελευθερία, ισότητα και ουσιαστική αποδοχή της διαφορετικότητας.
Πρόκειται για μια παράσταση που προκαλεί πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις και θίγει ζητήματα διαχρονικά, βαθιά πολιτικά, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο να παλεύει και να διεκδικεί τα αυτονόητα.
Σε εσάς που με ακούτε: Η παράσταση
Βερολίνο, 2001 ή 2023.
Βερολίνο, τώρα.
Σε μια πόλη-σύμβολο του ταραγμένου παρελθόντος της Ευρώπης, επικρατεί πολιτική και κοινωνική αναστάτωση αλλά και η λήθη που «προσφέρει» η καθημερινότητα. Αύριο θα γινεί μια τεράστια ειρηνική συγκέντρωση. Αύριο όλοι θα πρέπει να μιλήσουν. Όλοι θα πρέπει να δηλώσουν τη θέση τους στον νέο κόσμο. Μέσα στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, μαζί με αυτούς, η Σοφία, ο Άγης, η Τρούντελ, ο Νίκος, ο Τζίνο, η Έλσα, ο Ιβάν κι εμείς, οι θεατές, θα μετρήσουμε τα τραύματά μας. Τις αφόρητες συλλογικές ήττες, τις εφήμερες προσωπικές νίκες. Το ατομικό επίπεδο που διαμορφώνει το πανανθρώπινο, το πολιτικό επίπεδο που ορίζει τη ζωή του καθενός ξεχωριστά. Ίσως ανακαλύψουμε πως είμαστε της Γης οι χαμένοι, μα αυτό δεν θα μας σταματήσει από το να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να ερωτευόμαστε, να γελάμε, να ελπίζουμε.
Να ελπίζουμε.
Να ελπίζουμε πως μια μέρα κι εμείς θα νικήσουμε.
Η Λούλα Αναγνωστάκη στο «Σ’ εσάς που με ακούτε», ίσως ένα από τα σημαντικότερα έργα της, μας προσκαλεί για άλλη μια φορά, να βουτήξουμε στο παρελθόν και να αναδυθούμε στο παρόν, γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με τον αέρα του μέλλοντος. Να συνομιλήσουμε με το έργο και να αναρωτηθούμε τι φοβόμαστε, τι ελπίζουμε και πώς μοιάζει το αύριο που κοιμάται μέσα μας.
