Η Βένια Δημητρακοπούλου "Σμιλεύει τον έρωτα" στην γκαλερί Κουρντ

Η πολυσχιδής εικαστικός Βένια Δημητρακοπούλου επανήλθε. Μετά την ατομική της έκθεση «το καλοκαίρι του 2019, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στη Σύρο, μας ενημερώνει, παρουσιάζει αυτή την περίοδο τον ‘Έρωτά» της. Όχι μόνο. Ύστερα από το «Αρχέγονο μέλλον» η σπουδαία σύγχρονη γλύπτρια, «που αποτελούσε σύνοψη τριών εκθέσεων που είχα μόλις ολοκληρώσει σε Παλέρμο, Τορίνο, Τεργέστη», υπογραμμίζει, σμιλεύει τον έρωτα. Η τρέχουσα έκθεση ονομάζεται «Σμιλεύοντας τον Έρωτα» σε επιμέλεια Ελένης Βαροπούλου και παρουσιάζεται στην γκαλερί Κουρντ. «Διαμορφώθηε γύρω από το καινούργιο μαρμάρινο γυπτό, τον “Έρωτα”», εξηγεί στην «Α».

Πώς προέκυψε το έργο; Στο μαρμαράδικο, περπατώντας ανάμεσα σε ποικίλους όγκους μαρμάρου και υπολείμματα από διάφορες κοπές, το μάτι μου έπεσε σε δύο μεγάλα μακρόστενα κομμάτια που βρίσκονταν στο έδαφος το ένα δίπλα στο άλλο.

Έμοιαζαν σαν κάποτε να ήταν ένας ενιαίος όγκος σκισμένος τώρα στα δύο. Η λέξη που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή αμέσως στο νου ήταν «Έρως». Τα πήρα, τα σήκωσα όρθια, τα σμίλεψα, τα έβαλα κοντά, αφήνοντας ωστόσο ανάμεσα τους ένα μικρό κενό. Τα τοποθέτησα μετά μαζί σε μία κοινή ενιαία βάση.

Τα υπόλοιπα έργα της έκθεσης έγιναν κυρίως από το 2020 και μετά. Όπως λόγου χάρη το ηχητικό έργο «Έρωτας Ξαφνικά». Πρόκειται για μικρά κείμενα / ποιήματα που έγραψα κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού και της απομόνωσης στην Αίγινα, όπου βρισκόμουν την εποχή εκείνη. Τα ηχογράφησα και στη συνέχεια ο φίλος μουσικός και συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος από απόσταση τα έντυσε μουσικά. Επιτελέστηκε με αυτόν τον τρόπο μεταξύ μας ένα είδος χειραψίας, μια σύνδεση, μια συνάντηση, μια επαφή ακριβώς την ώρα που όλα αυτά ήταν απαγορευμένα! Το μεγάλο διάστημα του εγκλεισμού με όσα τραγικά συνέβαιναν γύρω μας αλλά και σε όλο τον κόσμο, κατάλαβα πως η αγωνία, ο φόβος, η απελπισία μπορούν να βρουν αντίδοτο στην σύνδεση, στην αγάπη, στον έρωτα, στην έμπνευση, στην δημιουργία. Μετά το αναγκαστικό κλείσιμο που όλοι βιώσαμε, συνειδητοποίησα την αξία του ανοίγματος και την αναντικατάστατη χαρά της σύνδεσης και της επικοινωνίας.

Τα υπόλοιπα εκθέματα. Παρουσιάζεται επίσης το μεγάλο επιδαπέδιο ορειχάλκινο διπλό «Άλφα», που παραπέμπει στην Απουσία και στην Αγάπη όπως είναι συνυφασμένα και αλληλένδετα στο δικό μου σύμπαν. Επίσης, μια πλειάδα ακόμη έργων παρουσιάζονται για πρώτη φορά και περιλαμβάνουν πρωτίστως γλυπτική αλλά και σχέδια, βίντεο, ήχο, λόγο και γραφή. Έργα όπως οι σκαλισμένοι σε ηφαιστειακή πέτρα «Μαχητές» και τα μαρμάρινα «Δόρατα». Οι «Δίνες» που άφησαν το αποτύπωμά τους με σινική μελάνι πάνω σε χειροποίητο χαρτί, όπως και το «Μάταιο Γράμμα», μία επιστολή που δεν έφυγε ποτέ. Η υφασμάτινη «Σινδόνη» που φέρει επάνω της ίχνη όλων των έργων, οι εκατοντάδες «Κεραμικές Χειρονομίες», που αποτελούν μέρος της βιντεοεγκατάστασης «Ζωοδόχος Πηγή».

Οι «Σκιές των Προμαχώνων». Προέκυψαν από την μεγάλη γλυπτική εγκατάσταση «Προμαχώνες» που είναι τοποθετημένη από το 2016 στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου επί της οδού Πατησίων. Ένα έργο που συμβολίζει τις μεγάλες πιέσεις που ασκούνται, αλλά ταυτόχρονα την δύναμη της αντίστασης, της αντοχής και της ευκαμψίας. Πρόμαχος είναι ο γενναίος, αυτός που βρίσκεται με σθένος στη πρώτη γραμμή της μάχης.

Σε ένα έργο με ύλη βαριά και μέγεθος μεγάλο όπως το συγκεκριμένο άσκησε όμως τεράστια έλξη επάνω μου, πέραν του προφανούς, και η δύναμη και η ένταση που μπορεί να προκαλέσει και η άυλη εκδοχή του. Όπως οι σκιές ή οι ήχοι του γλυπτού. Δημιουργήθηκαν έτσι νέα έργα. Οι «Σκιές των Προμαχώνων», μια μεγάλη σειρά φωτογραφιών, τρεις από τις οποίες θα δει κανείς στην έκθεση, και το έργο για κρουστά του συνθέτη και φίλου Pablo Ortiz «Ο ήχος των Προμαχώνων». Μεταξύ άλλων, κάτι που επανέρχεται στα έργα μου και με απασχολεί είναι και αυτό το ζήτημα: Πώς μπορεί το ίχνος, κάτι που καταλαμβάνει χώρο όχι τόσο γύρω μας αλλά μέσα μας, να είναι συχνά πιο δυνατό και ανθεκτικό στον χρόνο από την ίδια την υλική ή φυσική υπόσταση;

Δείτε φωτογραφίες από τα έργα της Βένιας Δημητρακοπούλου παρακάτω: