Κάθε φορά είναι κι ένα καινούργιο στοίχημα. Για δημιουργούς και θεατές. Όταν όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Επίδαυρο, μένει να είσαι καλά προετοιμασμένος για την προσωπική σου ανάγνωση. Και τώρα που έρχονται οι αιματηρές «Βάκχες» του Ευριπίδη (2-3/8), θέλουμε να μάθουμε τι αποκαλύπτουν οι συντελεστές του Εθνικού Θεάτρου για την «τραγωδία της έκστασης και της βαρβαρότητας». Και τι θα παρακολουθήσουμε για 120 λεπτά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Θάνος Παπακωνσταντίνου γράφει: «Η βία είναι η μόνη γλώσσα που μπορούμε να καταλάβουμε; Μια βία κλειστή, αδιαπέραστη και απόλυτη, μια βία που δεν επιδέχεται κανενός είδους μύηση για να την ξεκλειδώσουμε, για να την καταλάβουμε, για να την αντέξουμε. Ο καταιγισμός των εικόνων στο διαδίκτυο, οι φυσικές καταστροφές, οι βόμβες, τα ακρωτηριασμένα σώματα και τα νεκρά παιδιά στα media, οι άψυχες και νεκρές selfies, οι ανεξέλεγκτες ροές δεδομένων, ανθρώπων, προϊόντων. Άραγε, δεν αντέχουμε πια την πνευματικότητα, την υπερβατικότητα, την ανάταση, επειδή ο μόνος θεός που μπορούμε να καταλάβουμε είναι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης, ο θεός εκδικητής, ο θεός τιμωρός; Αυτός είναι που μας αξίζει; Ή μήπως το διαμελισμένο σώμα είναι ταυτόχρονα ένα παζλ που μπορεί να συμπληρωθεί, είναι μια κατασκευή που μας δείχνει τα μέλη της, ένα θέαμα; Και εξαρτάται από εμάς, τους θεατές αν και πώς θα το συναρμολογήσουμε;».

Απαντήσεις θα δώσουμε μετά το τέλος της παράστασης. Να μην ξεχνάμε άλλωστε πως ακολουθούν οι αριστοφανικοί «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη (9-10/8). Με ποιητική διάθεση, χιούμορ και ευρήματα που «δεν έχουμε ξαναδεί». Και τους Γιώργο Χρυσοστόμου και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο σε ένα παραμυθένιο τοπίο με μουσική, κίνηση, ρυθμολογίες. «Βάκχες» ή «Όρνιθες»; Βία, γυμνό ή τρυφερότητα; Ό,τι αντέχει καθένας.

Επίδαυρο

παραστάσει