Στο παγκοσμίου φήμης δικαστικό θρίλερ του Μπάρι Ριντ «Ετυμηγορία» πρωταγωνιστεί φέτος η Ζέτα Δούκα πλάι στον Γρηγόρη Βαλτινό, που ξεκινάει την 1η Νοεμβρίου στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.

Η πολυεπίπεδη ιστορία του έργου πραγματεύεται το τρομερά επίκαιρο θέμα της απονομής δικαιοσύνης και της σύγκρουσης του διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας με την ανθρώπινη μονάδα. Ο Φρανκ Γκάλβιν, ένας ξεπεσμένος αλκοολικός δικηγόρος, αναλαμβάνει να δικαιώσει τη νεαρή πελάτισσά του, Ντέμπορα Κέιτ, που πέφτει σε κώμα από ιατρικό λάθος στο νοσοκομείο, με την παράσταση να παρουσιάζει μια σειρά από εμπόδια που μπαίνουν στον δρόμο του. Ωστόσο ο ήρωας του έργου αναγεννάται κυριολεκτικά από τις στάχτες του. Αρχικά φαίνεται ένας ξοφλημένος δικηγόρος αλλά μέσα από την υπόθεση που αναλαμβάνει, βρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Περνά από την απουσία και την παραίτηση στη διεκδίκηση και στην πάλη για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Σύμμαχος στην ιερή αποστολή του, ένας αληθινός φίλος του, αλλά και μια γοητευτική μοιραία γυναίκα που μπαίνει στον δρόμο του, η Ντόνα.

«Υποδύομαι τη Ντόννα, μια γυναίκα προσφάτως χωρισμένη που έρχεται στη Βοστόνη αναζητώντας μια νέα ζωή. Γνωρίζει τον δικηγόρο Φρανκ Γκάλβιν, ενώνουν τις μοναξιές και την ανάγκη τους για συντροφικότητα και οδηγούνται σε μια σχέση πολυεπίπεδη και παθιασμένη που κυριαρχούν ο θαυμασμός , η υποστήριξη αλλά κι ένα καλά κρυμμένο μυστικό που, όταν αποκαλύπτεται, ανατρέπει τα πάντα. Η Ντόννα υποτάσσεται αρχικά στην ανάγκη της για μια καλύτερη ζωή και στην πορεία , όταν καταλαβαίνει ότι έχει πάρει λάθος δρόμο, έχει τη γενναιότητα να αναλάβει την ευθύνη και να προσπαθήσει να διορθώσει ο,τι μπορεί. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο, ισως το σπουδαιότερο που μπορείς να κάνεις στη ζωή: να ξεβολευτείς και να ζητήσεις συγγνώμη. Αυτό το θαυμάζω πολύ στους ανθρώπους, το θαυμάζω και στην Ντόννα και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να το καταθέσω κι επί σκηνής μέσω του ρόλου μου» αναφέρει σήμερα στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ η Ζέτα Δούκα.

Η γνωστή ηθοποιός αποκαλύπτει όλα όσα την συγκινούν σε αυτό το έργο, το οποίο παρουσιάζει ένα ολόκληρο διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και θεσμών. «Με συγκινεί η αέναη πάλη του δυνατού και του αδύναμου, του πλούσιου και του φτωχού, του δίκαιου και του άδικου και το δικαίωμα να διεκδικείς την ηθική - κυρίως- δικαίωση μέσω της δαιδαλώδους και απρόβλεπτης διαδικασίας της απονομής δικαιοσύνης. Είναι ένα έργο- γροθιά στο στομάχι του καθενός μας- αφού ξεδιπλώνει όλη την κοινωνική , πολιτική και δικαστική σήψη μέσα από περίτεχνους μηχανισμούς, αναθέτοντας μας εντέλει τον δύσκολο ρόλο των ενόρκων που πρέπει να αποφασίσουν για το αποτέλεσμα της δίκης, γεγονός που προϋποθέτει μια γενναία βουτιά στη συνείδηση και τη στάση μας απέναντι στο άδικο και τελικά την πραγματική θέση και προσφορά μας στην κοινωνία» τονίζει.

Όσο για το αν πιστεύει ότι στη σημερινή κοινωνία υπάρχει δικαιοσύνη για τους αδύναμους ανθρώπους η ίδια είναι αρκετά αισιόδοξη. «Γίνονται μεγάλες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, ιδίως τα τελευταία 3-4 χρόνια. Αν θεωρήσουμε ότι η κοινωνική δικαιοσύνη περιλαμβάνεται σαφέστατα στους νόμους αλλά δεν εφαρμόζεται στην κοινωνία, σε παγκόσμιο επίπεδο, καταλαβαίνουμε πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη και πόσο σημαντικό είναι να συγκλίνουν επιτέλους. Πιστεύω ότι σε θεωρητικό επίπεδο , βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα οποιουδήποτε κυβερνώντος αλλά χρειάζεται μεγάλη πίεση , αντίσταση, τόλμη και κυρίως καίριες παρεμβάσεις ποικίλου είδους, για να επιτευχθεί» λέει.

Εκτός όμως από το δικαστικό-αστυνομικό στοιχείο μιας σκοτεινής υπόθεσης, το έργο μιλάει και για την κοινωνική υποκρισία. Πως άραγε μπορεί κάποιος να την αποφύγει, ώστε να ψάξει και να βρει την αλήθεια του εαυτού του; «Ο μόνος δρόμος είναι η ενσυναίσθηση και η εκπαίδευση πάνω σε αυτήν, από τη γέννηση μας! Το να μπαίνουμε στη θέση του άλλου δηλαδή και να σκεφτόμαστε πώς θα νιώθαμε αν μας συνεβαινε το ίδιο και τι στάση θα θέλαμε να κρατήσουν οι γύρω μας και η κοινωνία απέναντι σε αυτή την αδικία. Με άλλα λόγια, η λύση για την κοινωνική υποκρισία είναι ο καθένας μας να αντιμετωπίζει τα πάντα υπό την οπτική του ότι συμβαίνουν στον ίδιο, στην οικογένειά του, σε προσφιλή του πρόσωπα. Να είναι δηλαδή υποκειμενικό μεν αλλά συγχρόνως κοντινό στον παθόντα , ειλικρινές και ηθικά ορθό» τονίζει.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2024