Η συγκλονιστική ιστορία του Αντώνη Καστελάνη, του πρώτου Έλληνα serial killer του περασμένου αιώνα, είναι η υπόθεση της νέας τηλεοπτικής σειράς του Mega «17 Κλωστές» του Πάνου Δημάκη με πρωταγωνιστή τον Πάνο Βλάχο και ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια. Στη σειρά, που πέρυσι προβλήθηκε στην COSMOTE TV, το σενάριο υπογράφουν η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και η Κάτια Κισσονέργη.

Μέσα από τα 6 επεισόδια της σειράς, που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Κυριακή, ξεδιπλώνονται τα αληθινά γεγονότα, που οδήγησαν σε μαζική δολοφονία που συγκλόνισε την Ελλάδα, στις αρχές του 1900 στα Κήθυρα, με πρωταγωνιστή έναν φιλήσυχο τσαγκάρη και λυράρη. Ο αγαπητός στον τόπο του νέος κατηγορήθηκε άδικα και τράπηκε σε φυγή στον Πειραιά, όμως επιστρέφοντας πήρε εκδίκηση σκοτώνοντας 15 κατοίκους του χωριού.

Η Αθηνά Τσιλύρα που υποδύεται τη μητέρα του Καστελάνη μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ αποκαλύπτει ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ρόλου της, αλλά και όσα την δυσκόλεψαν σε αυτόν. «Είναι μάνα, που σημαίνει ότι είναι εκεί πάντα για την οικογένειά της. Και όχι μόνο. Πηγαίνει στα χωράφια, φροντίζει τα ζώα, μαγειρεύει, καθαρίζει το σπίτι, κάνει όλες τις δουλειές. Είναι μια τεράστια αγκαλιά για το παιδί της. Τον λατρεύει, θέλει να προκόψει. Προσπαθεί για ό,τι καλύτερο για εκείνον. Και βλέπει ότι έχει προσόντα και αυτό την κάνει να ονειρεύεται ότι θα πάει μπροστά, ότι θα έχει καλύτερη τύχη. Κάνει κομπόδεμα, για να μπορεί να ανοίξει το δικό του μαγαζί και νοιώθει ότι το μέλλον του θα σταθεί γενναιόδωρο. Είναι αγνή γυναίκα, δεν βλέπει μπροστά της το κακό. Μόνο να προσφέρει θέλει. Και πιστεύει, ότι όλα θα πάνε καλά» αναφέρει.


tsilyra2

17 κλωστές - Η ιστορία

Τι σας δυσκόλεψε στην αρχή σε αυτόν τον ρόλο;

Οι φιγούρες αυτών των γυναικών μού είναι κάπως οικείες. Επισκέπτομαι χρόνια τη Νάξο κι εκεί στα χωριά συναντώ αυτές τις γυναίκες. Κάπως λοιπόν είναι σαν να τις ήξερα, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται. Και όταν έχεις μία εικόνα στο μυαλό σου, για τον άνθρωπο που θέλεις να υποδυθείς, αρχίζουν τα πράγματα και παίρνουν τον δρόμο τους. Μετά χρειάζεται πολλή δουλειά. Αλλά το δύσκολο κομμάτι για μένα τουλάχιστον είναι το πώς είναι ο άλλος. Να τον κατασκευάσω στο μυαλό μου, να συνθέσω τα στοιχεία του σιγά σιγά.

Πώς ήταν μια μάνα στο μακρινό 1909;

Ήταν μια γυναίκα που πάντα προσπαθούσε να επιβιώσει σε μια μάχη ανισότητας. Ζει κάτω από τη σκιά ενός άντρα ή αδελφού χωρίς να έχει δικαιώματα παρά μόνο ευθύνες και υποχρεώσεις. Γεννάει παιδιά, δημιουργεί οικογένεια με μια και μοναδική ενασχόληση, τη δουλειά. Δεν ξέρει κάτι άλλο, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη, πέρα από την φροντίδα της οικογένειας.

Πώς προσεγγίσατε τα αιματοβαμμένα γεγονότα του 1900 μέσα από τον ρόλο σας;

Ένας άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά. Ψυχικά και σωματικά. Αντέχει τη φτώχεια, το κάματο, δεν λυγίζει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι έτσι προχωράει. Αυτό όμως που μπορεί να σαλέψει το μυαλό του, να έχει ένα τεράστιο γιατί, είναι το άδικο. Δεν μπορεί να το εξηγήσει. Πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει στο παιδί σου, εκεί που έχεις στηρίξει όλες σου τις ελπίδες. Όταν η αναλγησία μιας ολόκληρης κοινωνίας σε σπρώχνει στη θλίψη, στο κλάμα, στο θυμό, στην οργή και σιγά σιγά στο θάνατο. Αυτή η γυναίκα στις «17 κλωστές» πεθαίνει καθημερινά. Δεν αντέχει, δεν αντέχει τον εξευτελισμό, για κάτι που έδωσε αγώνα μια ολόκληρη ζωή, για να προχωράει στο χωριό με ψηλά το κεφάλι. Και τώρα όλα χάνονται. Χωρίς να φταίει σε τίποτα. Αυτό είναι κόλαφος.

Οι «17 Κλωστές» είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που ποθεί να κατηγορήσει και να λοιδορήσει κάποιον, χωρίς να κοιτάζει τα δικά της πάθη και ανομήματα. Συμβαίνει και σήμερα αυτό;

Βεβαίως και συμβαίνει. Οι άνθρωποι γίνονται σκληροί πολλές φορές. Ειδικά όταν έχει να κάνει με το συμφέρον τους. Εκεί σταματάνε τα πάντα. Εκεί δοκιμάζεται η λογική.

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που θυμάστε από τα γυρίσματα και θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας;

Ήταν μία σκηνή, που βγαίναμε από το σπίτι. Ο Πάνος, εγώ και ο Κώστας ο Φλωκατούλας. Έπρεπε ο Κώστας να σβήσει ένα φυτίλι, πριν κλείσουμε την πόρτα
και αυτό δεν έσβηνε με τίποτα. Το κάναμε 3 φορές. Δεν έσβηνε. Δεν ξέρω τι γινόταν. Το γέλιο που ρίξαμε.

Υπήρξε κάποια σκηνή στις «17 Κλωστές» που να σας δυσκόλεψε αρκετά; Και πώς ξεπεράσατε τη δυσκολία αυτή την ώρα του γυρίσματος;

Ναι, ήταν μία σκηνή που γινόταν μέσα σε μία εκκλησία. Και ήταν αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά. Κάποια στιγμή έπεσε το βλέμμα μου σε μία εικόνα που φωτίζανε και χάθηκα σε αυτό, έχασα όλη μου τη συγκέντρωση. Αλλά επειδή γενικά τα γυρίσματα γίνονταν σε πλήρη ηρεμία πάντα και αυτό βοηθάει πολύ τους ηθοποιούς, ανέκτησα γρήγορα την ηρεμία μου μου και όλα καλά.

Πώς ήταν η συνεργασία σας τόσο με τον Πάνο Βλάχο, όσο και με τον σκηνοθέτη, Σωτήρη Τσαφούλια;

Τον Πάνο τον γνώρισα στη δουλειά αυτή. Είναι υπέροχος!! Και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός! Εγώ πέρασα πολύ όμορφα μαζί του. Τον αγαπώ πολύ. Όσο για τον Σωτήρη… Είναι ευλογία να δουλεύει κανείς μαζί του! Είναι μια τεράστια αγκαλιά για όλους. Είναι φτωχά τα λόγια να σας μεταφέρω πόσο ευτυχισμένη νοιώθω που έκανα αυτό το μαγικό ταξίδι μαζί του. Του είμαι ευγνώμων!

Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το στοιχείο που έκανε τις «17 Κλωστές» μια τόσο ξεχωριστή παραγωγή;

Το βιβλίο, το σενάριο, το ότι το πήρε στα χέρια του ο Σωτήρης Τσαφούλιας, έχω την αίσθηση ότι είναι σαν να βλέπεις σινεμά και ξέρει τόσο πολύ σινεμά ο Σωτήρης, η επιλογή των ηθοποιών και βέβαια ο Κλαούντιο. Είναι μάγος! Αυτό το υπέροχο φως, τα χρώματα οι αποχρώσεις, οι σκιές, οι γωνίες λήψη . Μαζί με τον Σωτήρη κάνουν θαύματα!