Έναν βίαιο και αλκοολικό αστυνοµικό υποδύεται φέτος στο Σύγχρονο Θέατρο ο Αλέκος Συσσοβίτης, πρωταγωνιστώντας στον «Πουπουλένιο», έργο του αγαπηµένου συγγραφέα του ελληνικού κοινού, Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Το έργο, στο οποίο παίζουν ακόµα ο Αργύρης Αγγέλου, ο Νίκος Πουρσανίδης και ο Γεράσιµος Σκαφίδας, συνδυάζει στοιχεία αστυνοµικού θρίλερ και µαύρης κωµωδίας, δηµιουργώντας µια παράσταση µε αµείωτη ένταση, που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή έως το τέλος.

 Η σκοτεινή υπόθεση παρουσιάζει έναν συγγραφέα που ζει σε ένα κράτος µε αυταρχικό καθεστώς και ανακρίνεται για το φρικιαστικό περιεχόµενο των διηγηµάτων του και τις οµοιότητές τους µε µια σειρά από ανεξιχνίαστες παιδοκτονίες που συµβαίνουν στην πόλη. Οι σκηνές σκληρές, απλώνουν παντού το θέµα της παιδικής κακοποίησης.

O κύκλος

Ο γνωστός ηθοποιός, που στη µικρή οθόνη τον βλέπουµε φέτος και στον «Γιατρό» του Alpha, µιλώντας σήµερα στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» κάνει λόγο για τον κύκλο της βίας που µεταπηδά από γενιά σε γενιά και αναφέρεται στις αιτίες που, σύµφωνα µε την άποψή του, γιγαντώνουν σήµερα τη βία στα παιδιά, στους εφήβους και γενικά µέσα στις οικογένειες.

 «Στο έργο υπάρχει ένα ανακριτικό πλαίσιο σε µια δικτατορική κοινωνία, όπου εκεί βλέπουµε και τη στέρηση της ελευθερίας του λόγου. Στην ιστορία παρακολουθούµε και τι είναι αυτό που φέρνει αυτά τα δύο παιδιά, που είναι κακοποιηµένα στην παιδική τους ηλικία, να κάνουν φόνους.

Βλέπουµε επίσης και τους τέσσερις χαρακτήρες να είναι θύµατα-θύτες, γιατί όλοι τους έχουν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία. Εχουν ένα έντονο τραύµα και οι τέσσερις. Οπότε, παρόλο που δεν θέλουν τη βία, δεν µπορούν να κάνουν αλλιώς και την αναπαράγουν ο καθένας µε τον δικό του τρόπο. Αυτό γίνεται και µέσα από κάποια παραµύθια, που είναι οι ιστορίες του συγγραφέα, όπου για τον θεατή υπάρχει ένα άλλοθι στο βαρύ περιεχόµενο. Οσο διαστροφικά είναι τα παραµύθια, όταν έχουν την οµπρέλα του παραµυθιού γίνονται και ευπρόσδεκτα, γιατί δεν µας απειλούν µε έναν τρόπο.

Ο ήρωας που υποδύοµαι είναι βίαιος, γιατί έτσι ήταν και ο πατέρας του. Οµως τίθεται ενάντια στην παιδική βία και αφιερώνει τη ζωή του πάνω σε αυτό και γίνεται ένας επιθεωρητής µε µόνο στόχο και σκοπό να προστατεύσει τα παιδιά, λόγω των δικών του βιωµάτων και επειδή είχε χάσει τον γιο του σε ένα ατύχηµα, νιώθοντας υπεύθυνος γι’ αυτό.

Το έργο δίνει µεγάλη έµφαση στα βιώµατα που έχει ένα παιδί µέσα στο σπίτι µέχρι να ενηλικιωθεί και ποιες επιρροές έχουν οι γονείς πάνω στα παιδιά. Μιλάει για την ενδοοικογενειακή και παιδική βία.

Ουσιαστικά για το πώς διαπαιδαγωγούµε τα παιδιά. Αν τα µεγαλώσουµε µε βία, θα αναπαράγουν βία. Αν µεγαλώσουν µε αγάπη, θα αναπαράγουν αγάπη», αναφέρει.

Το οικογενειακό περιβάλλον

 Ο Αλέκος Συσσοβίτης δεν έχει ποτέ νιώσει τα ίδια συναισθήµατα µε αυτά του ρόλου που υποδύεται, αλλά «σκάβοντας» τις παιδικές αναµνήσεις του θυµάται τις δύσκολες στιγµές που βίωσε η οικογένειά του.

«Εγώ προσωπικά όχι, δεν έχω βρεθεί στην ίδια θέση. Αν µε χτύπαγαν µικρό ήταν για να διαβάσω, αλλά αυτό δεν ήταν ξύλο διαστροφικό και κακοπροαίρετο. Οµως στο δικό µου οικογενειακό περιβάλλον υπάρχουν άνθρωποι που είχαν χτυπηθεί πολύ στα παιδικά τους χρόνια και µπορεί οι γονείς τους να µην ήταν κακοί άνθρωποι, αλλά απλά ταλαιπωρηµένοι από τη ζωή τους.

Μην ξεχνάµε ότι η Ελλάδα πέρασε τον προηγούµενο αιώνα πολέµους και µεταναστεύσεις. Οι δικοί µου ήταν Πόντιοι, οι οποίοι ξηλώθηκαν το ’22 από την Τουρκία και τότε υπήρχε µια πολύ δύσκολη κατάσταση.

Υπήρχε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα σκληρό. Ετσι δεν µπορούµε να χρεώσουµε σε εκείνους τους ανθρώπους τη σκληρότητα που κουβάλαγαν στην ψυχή τους», αποκαλύπτει.

Οσο για τον θεατή, εύλογο είναι το ερώτηµα τι ψάχνει να βρει σε ένα τέτοιο έργο; «Πάντα πιστεύω ότι ο θεατής στο θέατρο ψάχνει τον εαυτό του, ή ψάχνει να διασκεδάσει µε κάτι. Στο τέλος όµως αυτό που βρίσκει είναι κοινά σηµεία. Ολοι ψάχνουµε να ταυτιστούµε µε αυτό που γίνεται στη σκηνή και να πούµε ‘‘αυτό το έχω πάθει κι εγώ’’», µας λέει.

 Σε αντίξοες εποχές

Από την αρχή της καριέρας του επιλέγει να αναµετριέται µε δύσκολα έργα, αναλαµβάνοντας ρόλους που µιλούν έντονα στην ψυχή του. «Σε αυτά τα έργα αναµετριέµαι µε τη γνώση, η οποία έρχεται µέσα από βαθιά σκέψη και όχι αναίµακτα. Και όταν λέω γνώση, εννοώ την αυτογνωσία που µας βοηθά να καταλάβουµε τι γίνεται υποσυνείδητα. Και επειδή το δικό µας µεγάλωµα δεν ήταν εύκολο, επειδή ζούσαµε σε αντίξοες εποχές, καταπιάνοµαι µε δύσκολα έργα για να καταλάβω τι συµβαίνει σε εµένα και στον περίγυρό µου. Γιατί δεν έζησα εύκολα. Και όταν δεν ζεις εύκολα, καταπιάνεσαι µε δύσκολα έργα.

Αν ζεις σε µια γυάλα, όπου δεν έχεις αφουγκραστεί τι σηµαίνει άνθρωπος και κοινωνία και αυτό που λέµε πρόβληµα, τότε δεν έχεις λόγο να πηγαίνεις να πονάς µπαίνοντας σε µια τέτοια διαδικασία. Εγώ όµως νιώθω µια λύτρωση µέσα σε αυτό γιατί αποκτώ γνώση.

Παλιά όσα µου συνέβαιναν δεν ήξερα γιατί συνέβαιναν, γιατί δεν είχα τη γνώση και τον µηχανισµό της λογικής για να ελέγξω τα πάθη µου και τα συναισθήµατά µου και έτσι πιανόµουν κορόιδο. Οπότε καλύτερα να βάζουµε κάτω και να διαβάζουµε τους µεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας, γιατί µας βοηθούν να γίνουµε καλύτεροι άνθρωποι», κατέληξε ο Αλέκος Συσσοβίτης.

 

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή