Δημήτρης Πετρόπουλος στα parapolitika.gr: Ανταλλάσσω τα πάντα για μια αγκαλιά

Μια βαθιά εξομολόγηση για τη ζωή του κάνει σήμερα μιλώντας στο ένθετο Secret της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ο γνωστός ηθοποιός Δημήτρης Πετρόπουλος με αφορμή τον ρόλο του στο έργο «Καπούτ» του Άλντο Νικολάι που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες στο θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντοπουλου. Το έργο εστιάζει με λεπτότητα και χιούμορ στα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, με τον ίδιο να υποδύεται έναν ηλικιωμένο που ζει σε ένα κόσμο φαινομενικά απλό και ανέμελο, που όμως είναι γεμάτος μελαγχολία, βίαια πάθη, αδύνατες προσδοκίες, βαθιές απογοητεύσεις, φόβους και ανασφάλειες.

Ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτό το έργο;

Δυο ηλικιωμένοι συναντιούνται τυχαία στο παρκάκι της γειτονιάς τους κι αναγκάζονται να μοιραστούν το μοναδικό παγκάκι. Η σχέση τους ξεκινάει ανταγωνιστικά αλλά γρήγορα μεταλλάσσεται σε μια πολύ ισχυρή σχέση στοργής. Βρέθηκα πολλές φορές αντιμέτωπος στην πραγματική ζωή με την μοναξιά της τρίτης ηλικίας. Για καλή μου τύχη δεν βαριέμαι τους γέρους. Αντιθέτως. Ίσως επειδή είμαι στερνοπαίδι και οι γονείς μου - που λάτρευα - θα μπορούσαν να είναι ηλικιακά παππούδες μου. Έφυγαν όμως και οι δύο κάπως πρόωρα και έτσι δεν πρόλαβα να προπονηθώ στην ανημπόρια που κατά βάθος με τρομάζει και μένα γιατί ζω μόνος. Προς το παρόν, παριστάνω τον αυτάρκη. Χειρίζομαι δηλαδή τις σωματικές δοκιμασίες με τη δύναμη της θέλησης και όχι του σώματος. Καταλαβαίνω όμως πόσο προσωρινό είναι αυτό και εύχομαι - όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου - η τύχη να με απαλλάξει από την ταπείνωση της εξάρτησης. Η σχέση μου με τον ρόλο είναι εκ των πραγμάτων βιωματική. Το έργο είναι μελαγχολική κωμωδία, όχι δράμα.

Τι σας συγκινεί πιο πολύ στο έργο;

Οι σχέσεις στοργής και η καλοσύνη. Ένα ζεστό βλέμμα και μια τρυφερή χειρονομία έχουν, κατά τη γνώμη μου, πολύ μεγαλύτερη ιαματική δύναμη από την οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή. Καμιά θεραπευτική αγωγή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν δεν συμπράξει και η ζεστασιά της ψυχής. Ανταλλάσσω τα πάντα για μια ζεστή αγκαλιά. Εμπεριέχει παράδεισο.

Τι γιατρεύει μέσα μας το έργο;

Αυτά που μας ενώνουν είναι πάντα περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Οι πολύ νέοι, κατά την αναζήτηση ταυτότητας, νοιώθουν συνήθως την ανάγκη να υπογραμμίζουν τις διαφορές. Αυτό οδηγεί συχνά σε αντιπαραθέσεις ανυπόστατες. Ωριμάζοντας αντιλαμβανόμαστε ότι τα ουσιώδη, όπως η ανάγκη για κατανόηση λόγου χάριν, μετράνε περισσότερο. Αν λειτουργούσαμε καταπραυντικά ο ένας για τον άλλον θα αποφεύγαμε την άσκοπη βία και την επιθετικότητα.

Τι είναι αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένας ηλικιωμένος για να νιώθει ευτυχισμένος;

Μια ζεστή αγκαλιά και μια ζεστή κουβέντα.

Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στη δουλειά σας; Έχετε χάσει κάποιον ρόλο λόγω ηλικίας;

Πάντοτε υπήρχε ηλικιακός ρατσισμός. Τα πρότυπα ομορφιάς είχαν πάντοτε να κάνουν με την νεότητα, το σφρίγος και λοιπά. Είναι εν μέρει κατανοητό. Όλοι χαιρόμαστε την Άνοιξη σε όλες τις μορφές της. Ο χώρος της τέχνης αντικατοπτρίζει συνήθως αυτή την αντίληψη. Η αλήθεια είναι πως στο θέατρο τα κριτήρια πολύ σπάνια έχουν να κάνουν με την εικόνα. Στον κινηματογράφο όμως και την τηλεόραση ναι. Υπερβολικά θα έλεγα. Με πρόσχημα ότι το κοινό προτιμάει να βλέπει φρέσκα πρόσωπα επιλέγουν για παππούδες και γιαγιάδες με ενήλικα εγγόνια ηθοποιούς που είναι κάτω των 60 και δείχνουν ακόμα νεότεροι. Καταντάει αστείο. Σε ότι με αφορά δεν ξέρω αν έχω χάσει κάποιο ρόλο λόγω ηλικιακού ρατσισμού γιατί… δεν θα το μάθαινα. Αν όμως κρίνω από αυτά που μου προτείνουν πρόκειται συχνά για ρόλους λίγο μεγαλύτερους από μένα ηλικιακά αλλά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Έχω εγγόνια από τα παιδιά της αδελφής μου που είναι στο Πανεπιστήμιο.

Ποια λάθη έχετε κάνει στην καριέρα σας και ποιες οι επιλογές σας για τις οποίες νιώθετε περήφανος;

Λάθη αποκαλούμε συνήθως τις άστοχες επιλογές. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε για λάθη όταν καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε εναλλακτικές που καμιά τους δεν μας καλύπτει πλήρως, όπως συμβαίνει συνήθως με την πλειοψηφία των ηθοποιών που εξαρτώνται - όπως και γω – από τις προτάσεις που τους γίνονται. Δεν θυμάμαι να μου πρότειναν συνεργασία οι υποτιθέμενοι πρωτοκλασάτοι – που είναι συνήθως οι χαιδεμένοι του συστήματος και ανήκουν σε κλειστά κυκλώματα – και γω να τους γύρισα την πλάτη. Και αν συνέβη μια-δυό φορές υπήρχε λόγος. Παραδέχομαι όμως πως ουδέποτε αποπειράθηκα να τους προσεγγίσω αν και είχα την δυνατότητα. Αυτό ναι. Ο χαρακτήρας μου, βλέπετε, με εμποδίζει να κάνω συναναστροφές σκοπιμότητας. Είμαι πολύ μοναχικός. Έχω κάνει, φυσικά, και λάθη ασυγχώρητα – δηλαδή ανόητα - όπως όταν αρνήθηκα προ τριετίας έναν βασικό ρόλο σε μια εξαιρετικά δημοφιλή σειρά που άνοιξε τον δρόμο σε δεκάδες νεαρούς συναδέλφους που ξύπνησαν μια ωραία πρωία πρωταγωνιστές στην Επίδαυρο. Τη λέξη ‘’περήφανος’’, από την άλλη, δεν την χρησιμοποιώ τόσο εύκολα. Νοιώθω όμως πολύ ικανοποιημένος από τις σκηνοθεσίες μου, σχεδόν έκπληκτος. Και από τις σχέσεις μου με τους μαθητές μου τα είκοσι χρόνια που ήμουν εκπαιδευτικός.

Τι θυμάστε από τότε που υποδύοσταν τον Πρωθυπουγό στη σειρά «Παρά 5»;

Ο ρόλος του Πρωθυπουργού δεν ανήκει στο ‘’τότε’’, ανήκει στο ‘’τώρα’’. Η μνήμη είναι ζώσα. Είκοσι χρόνια αργότερα και δεν υπάρχει μέρα που να μην διασταυρωθώ με κάποιον που θα μου μιλήσει για το ‘’Παρά πέντε’’. Θα θεωρούσα ανεξήγητη την τόσο ανθεκτική αυτή σχέση του κοινού με τη σειρά αν δεν είχα κατανοήσει εξαρχής την αξία της. Πέραν του αγαπησιάρικου χαρακτήρα της η σειρά πραγματεύεται διακριτικά πολλά θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος. Πάνω απ΄όλα όμως, κατά τη γνώμη μου, επιτρέπει στον θεατή να ξαναγίνεται παιδί χωρίς καμιά ενοχή. Βασικό της συστατικό η αθωότητα.