Ξεκίνησε σήμερα το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί από την Πέμπτη 6 έως την Κυριακή 16 Μαρτίου 2025 τόσο σε φυσικούς χώρους όσο και online. Στο 27ο ΦΝΘ θα προβληθούν 261 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους, ανάμεσα στα οποία και 72 παγκόσμιες, 40 διεθνείς και 11 ευρωπαϊκές πρεμιέρες.

Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί στην ιστορική έδρα του, στις αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας, στις αίθουσες του Λιμανιού, Φρίντα Λιάππα, Τώνια Μαρκετάκη, Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές καθώς και στον κινηματογράφο Μακεδονικόν.

Παράλληλα, παρακολουθούμε ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr.

Στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, η ομάδα του Φεστιβάλ, που αποτελείτο από τους Ελίζ Ζαλαντό, γενική διευθύντρια, Ορέστη Ανδρεαδάκη, καλλιτεχνικό διευθυντή, Γιώργο Κρασσακόπουλο, επικεφαλής προγράμματος, Αγγελική Βέργου, επικεφαλής της Αγοράς και Ελένη Ανδρουτσοπούλου, επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος, ανέφερε μεταξύ άλλων, πριν την παρουσίαση του προγράμματος:


«Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται φέτος σε μια κρίσιμη στιγμή για την ευρύτερη γειτονιά μας, την Ευρώπη, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού μας –η δημοκρατία, η ελευθερία, η ανεκτικότητα– έχουν αρχίσει δυστυχώς να αμφισβητούνται, ενώ οι κραυγές του μίσους πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.

Τα 261 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους που θα παρουσιάσουμε αποτυπώνουν όλα όσα ζούμε σήμερα, καλώντας μας να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, να θυμηθούμε ότι η αλήθεια δεν μπορεί να είναι σχετική και να εκτιμήσουμε εκ νέου την αξία της τέχνης του κινηματογράφου. Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από την προηγούμενη συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ μας, κι όμως έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε ήδη σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Και δυστυχώς, όχι καλύτερο.

Ορισμένοι είπαν ότι ζούμε μέσα σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, όμως εμείς στο Φεστιβάλ διαφωνούμε. Δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας, είναι ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για τη δεκαετία του 1930, το οποίο προβάλλεται ανάποδα, και αυτή τη φορά είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές ή μάλλον τα θύματα. Είναι ένα εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ που δεν μας δίδαξε τίποτα. Είναι μια σπαρακτική μαρτυρία για τη φρίκη του φασισμού και του ολοκληρωτισμού, που την ξεχάσαμε. Είναι η κινηματογραφική καταγραφή μιας τρομακτικής ιστορικής πραγματικότητας που κάποιοι προσπαθούν να επαναλάβουν με τον χειρότερο τρόπο.

Μπροστά σε αυτή τη νέα τρομακτική πραγματικότητα, ο πολιτισμός δεν μπορεί να σταθεί αμέτοχος. Δεν μπορεί να σιωπήσει όταν ο αυταρχισμός κερδίζει έδαφος, όταν ο δημόσιος λόγος δηλητηριάζεται από τη μισαλλοδοξία, όταν το παρελθόν αναθεωρείται επικίνδυνα. Σε μια πόλη που κουβαλάει μνήμη και Ιστορία, σε μια περιοχή που γνωρίζει από γεωπολιτικές εντάσεις, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης υπήρξε πάντα ένας χώρος διαλόγου, ελευθερίας και πολιτισμού.

Την ώρα λοιπόν που η παραπληροφόρηση και η διαστρέβλωση των γεγονότων γίνονται εργαλεία χειραγώγησης, το ντοκιμαντέρ υπενθυμίζει τη δύναμη της αλήθειας. Και σε περιόδους κρίσης, ένας τέτοιος χώρος, όπου λάμπει η δύναμη της αλήθειας, είναι πιο απαραίτητος από ποτέ. Όλα αυτά δεν ήρθαν ξαφνικά, αλλά προετοιμάζονται εδώ και καιρό. Από δημαγωγούς που κήρυξαν το μίσος, από λαϊκιστές που καλλιέργησαν την εχθροπάθεια, από επιστήμονες των θεωριών συνωμοσίας που χλεύασαν την αληθινή επιστήμη, από κατασκευαστές ψεμάτων και εύκολων λύσεων που στοχοποίησαν την τέχνη και προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι άχρηστη.

Όμως η τέχνη αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα της Δημοκρατίας. Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, ούτε ουδέτερη ζώνη. Έχει ευθύνη, έχει λόγο, έχει στάση. Αυτό θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με ταινίες που καταγράφουν αληθινές ιστορίες. Καθώς η αξία της αλήθειας κινδυνεύει να γίνει σχετική και οι αλγόριθμοι δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι να αποδεικνύουν ότι αυτά που λένε είναι αλήθεια, οι αληθινές ιστορίες που μάθαμε και γνωρίζουμε καλά, οι αληθινές ιστορίες που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ μας, οι αληθινές ιστορίες που υπηρετεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι το δικό μας ανάχωμα».