Στη σκηνή του ΒΙΟS η Κάτια Γέρου παρουσιάζοντας την παράσταση "Η αφηγήτρια ταινιών" αφηγείται τις περιπέτειες ενός κοριτσιού, που έχει το σπάνιο χάρισμα να λέει ή μάλλον να ζωντανεύει τις ιστορίες των ταινιών.
Χιλή… Δεκαετία του ’60… Σε μια πόλη ορυχείων, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δεν έχουν χρήματα ούτε για να αγοράσουν εισιτήριο για το σινεμά, η «αφηγήτρια» προσφέρει μια φυγή στο όνειρο, τη στιγμή που η χώρα μεταμορφώνεται ριζικά και για πάντα.
Η Μάγια Πολιτάκη σκηνοθετεί μια γλυκόπικρη ιστορία, όπου παρελαύνουν η Μέριλιν Μονρόε, ο Χάμφρει Μπόγκαρτ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, με φόντο την έρημο. «Σε όλους αρέσουν οι ιστορίες… Όλοι θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτό το πικρό τίποτα που είναι η έρημος». Δυστυχώς όμως, το όνειρο είναι τόσο εφήμερο όσο και η διάρκεια μιας ταινίας…
Το έργο "Η αφηγήτρια ταινιών" είναι ένας ύμνος στην αιώνια δύναμη της αφήγησης, ενώ σήμερα η ηθοποιός Κάτια Γέρου μιλάει στα parapolitika.gr για το ωραίο αυτό θεατρικό ταξίδι.
Μιλήστε μας για το έργο Η "Αφηγήτρια Ταινιών" που παρουσιάζεται στη σκηνή του BIOS
Ως ηθοποιός, μιλώντας για το έργο «Η αφηγήτρια Ταινιών» του Χιλιανού συγγραφέα Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ, λέω ότι είναι ένας ύμνος στην αφήγηση, στη δύναμη τη γοητεία και την αναγκαιότητα της. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ιστορίες, παραμύθια, βιβλία, θέατρο, χορό, σινεμά; Προφανώς όχι. Αλλιώς τι μένει; Ένα αγώνας επιβίωσης και μόνον, το κυνήγι για το μεροκάματο, το να παλεύουμε με διάφορες αρρώστιες δικές μας ή κοντινών μας ανθρώπων.
Αυτό είναι η ζωή; Που είναι η ανάταση, η έμπνευση και η χαρά της; Αυτό λέει, αυτό υπογραμμίζει το έργο.
Ως Μαρία Μαργαρίτα -το όνομα του ρόλου που υποδύομαι- λέω στους θεατές, που υποτίθεται ότι έρχονται στο εγκαταλελειμμένο χωριό που ζώ, σε μία τεράστια έρημο της Χιλής, που είναι από τις πιο άνυδρες του πλανήτη, «Με ρωτάτε πως μπορούσαμε να ζούμε σ’ αυτόν τον κρανίου τόπο; Μια χαρά μπορούσαμε. Και σινεμά πήγαινα από τα δέκα μου χρόνια και τις ταινίες έλεγα στους κατοίκους του οικισμού μας, που δεν είχαν λεφτά για εισιτήριο και όλοι μαζί χαιρόμασταν και δε νιώθαμε μίζεροι, ούτε λυπόμασταν τους εαυτούς μας».
Μεγάλη η δύναμη και η δυνατότητα αυτοσχεδιασμού του ανθρώπου! Μεγάλη η δύναμή του!
Μια φτωχή και διψασμένη από κάθε άποψη κοινωνία... Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι αυτό από την σύγχρονη καθημερινότητα;
Η διψασμένη από κάθε άποψη κοινωνία – πολύ εύστοχη η φράση που χρησιμοποιήσατε- ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτσι. Το ‘γράψε υπέροχα και ο Λευτέρης Πούλιος : «Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία». Αν κάποιος είναι τυχερός και ευκατάστατος, αυτός μπορεί, ίσως, να μην το αντιλαμβάνεται. Οι υπόλοιποι όμως το αντιλαμβανόμαστε στο πετσί μας. Και τι να πουν και άλλοι…
Εν ολίγοις: αυτά που πρέπει να παρέχει η ζωή, η κοινωνία, το θεσμικό κράτος και λοιπά δυστυχώς δεν υπάρχουν για τη μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Τα προφανή δηλαδή: ψωμί, παιδεία, υγεία, εργασία, συντάξεις, τέχνη, ζωή…
Είναι τόσο μικρό το ταξίδι της ζωής μας… «Το μόνον της ζωής μας ταξίδιον»! Είναι ντροπή -παγκοσμίως- αυτό το ταξίδι να είναι τόσο λοβοτομημένο. Όσο για τη φτώχεια, ένα καρκίνωμα είναι. Κι όσο για τον αλόγιστο πλούτο, κι αυτός καρκίνωμα είναι. Και σαφώς το δεύτερο καρκίνωμα προκαλεί το πρώτο.
Ως "παιδί" του Θεάτρου Τέχνης, πως αξιολογείτε τις καλλιτεχνικές επιλογές σας;
Δεν μπορώ να αξιολογήσω τις επιλογές μου, ποτέ δεν είχα ατζέντα. Διάλεγα πράγματα που λαχταρούσα να κάνω, ακόμα και αν δεν υπήρχε οικονομική ανταμοιβή. Για μερικά καμαρώνω. Όπως το 2000, «Ο Δρόμος προς τη Δύση» για την μετανάστευση, το trafficking και λοιπά… που αργότερα, όλα αυτά τα θέματα κατέκλεισαν το ελληνικό θέατρο. Εκεί ο Κατζουράκης υπήρξε πρωτοπόρος.
Τον ρωτούσαν φίλοι: «Γιατί τόση μαυρίλα Κυριάκο;» Ήρθε η πραγματικότητα και εικοσιπέντε χρόνια μετά φάνηκε ότι καθόλου «μαυρίλα» δεν υπήρχε στην εργασία του. Τις τέσσερις ταινίες, που φτιάξαμε και τη φόρμα του καμπαρέ, που και ο Κυριάκος κι εγώ λατρεύαμε, μπορείτε να τα βρείτε στο https://simatakapnou.art/
Ή θυμάμαι τον ποιητικό ρεαλισμό των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης, την πρώτη εικοσαετία της καλλιτεχνικής μου ζωής, σκηνοθεσία Κούν και Λαζάνη. Ευλογημένα χρόνια! Και αυτά επίσης μπορείτε να τα δείτε στα simatakapnou.art
Το αποτέλεσμα της εργασίας μου στην τέχνη του ηθοποιού δεν θα το πω εγώ. Το μόνο για το οποίο μπορώ να περηφανευτώ, είναι ότι πάντα έπεφτα με τα μούτρα, έδινα τα ρέστα μου. Γιατί τα κείμενα και οι επικεφαλής με ενέπνεαν.
Γιατί κάποιος θεατής να έρθει στο BIOS και να συναντηθεί με την "Αφηγήτρια Ταινιών";
Γιατί θα γελάσει και θα συγκινηθεί, αν κρίνω από τις πρώτες έξι παραστάσεις που δώσαμε. Εν ολίγοις θα δημιουργηθούν αισθήματα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
BIOS: Πειραιώς 84, Αθήνα
"Η αφηγήτρια ταινιών" του Χιλιανού συγγραφέα Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ
