Λαμπρινή Μποβιάτσου στα Παραπολιτικά: "Η Τέχνη είναι μία αέναη σκυταλοδρομία"

«Το θέμα δεν το αποφάσισα, κατά μία έννοια με αποφάσισε εκείνο. Το θέμα με βρήκε», αναφέρει για την έκθεσή της η Λαμπρινή Μποβιάτσου. Τα «Κάτοπτρα Επιθυμίας» της καλλιτέχνιδος, έργα ξεχωριστά που φιλοτέχνησε με ιδιαίτερη -κυρίως εσωτερική- «προσπάθεια», φιλοξενούνται αυτή την περίοδο στην Αίθουσας Τέχνης Αγκάθι-Κartάλος. Η έκθεση συνδιοργανώνεται από την Περιφέρεια Κρήτης, την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, τον Δήμο Πλατανιά, την Αίθουσα Τέχνης Match More και το Ζεύξις Art Studio. Η έκθεση παρουσιάζει έργα σχεδίου, ζωγραφικής, γλυπτικής και κατασκευών, θα είναι ανοικτή για το κοινό στην Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι-Κartάλος από Τρίτη έως Σάββατο 11:30-13:30 και Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 18:30-20:30. Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν ειδικές δράσεις και ξεναγήσεις στα έργα της καλλιτέχνιδας.

Διαβάστε την συνέντευξη της Λαμπρινή Μποβιάτσου

- Πως αποφάσισες το θέμα της έκθεσης;

Η έκθεση «Κάτοπτρα επιθυμίας αποτελείται από μια επιλογή έργων μου της τελευταίας πενταετίας, μιας πενταετίας με έντονες και δραματικές αλλαγές, εμπειρίες και ανακατατάξεις σε συλλογικό και εν συνεχεία σε προσωπικό επίπεδο. Το θέμα δεν το αποφάσισα, κατά μία έννοια με αποφάσισε εκείνο. Το θέμα με βρήκε. Υπακούοντας σε βαθειά, αρχέγονα ένστικτα όπως αυτά της επιβίωσης, της  εγγύτητας, της τρυφερότητας, του έρωτα και της αγάπης, του φόβου, της μοναξιάς, της υπαρξιακής αγωνίας και της έγνοιας για το κοινό καλό, τα έργα δημιουργήθηκαν ανεξάρτητα και αυθόρμητα χωρίς να έχω προαποφασίσει το θέμα σαν σύνολο. Με βασικό άξονα τη μη αναμενόμενη χρήση αντικειμένων και τη ζωγραφική του ειδώλου μου πάνω τους, αλλά και με αγαπημένο εργαλείο το μολύβι, κινήθηκα με σουρεαλιστική ελευθερία και βαθιά ενδοσκοπική διάθεση με κύριο στόχο την επικοινωνία.

- Πως προέκυψε ο τίτλος Κάτοπτρα Επιθυμίας;

Είχα τη χαρά να λάβω ένα εξαιρετικά ποιοτικό κείμενο του ιστορικού τέχνης Κωνσταντίνου Πρώιμου με τίτλο «Ισόβιος Έρωτας» που εμβαθύνει στα έργα μου τοποθετώντας τα σε ιστορικό πλαίσιο και ξεκλειδώνοντας πολλά από τα κρυφά νοήματα των έργων μου ερμηνεύοντας ακόμα και σε εμένα την ίδια κάποιες από τις αιτίες που με οδήγησαν στη δημιουργία τους. Ο τίτλος «Κάτοπτρα Επιθυμίας» προέκυψε μετά από τη συγγραφή του κειμένου σε συνομιλία με τον Κωνσταντίνο Πρώιμο και με τη σύμφωνη γνώμη του Ιωάννη Αρχοντάκη επίσης επιμελητή της έκθεσης και διευθυντή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων Ελαιουργείον και του Γιώργου Καρτάλου, που φιλοξενεί και οργανώνει την έκθεση στην γκαλερί του.

- Είναι το πρόσωπο σου που βλέπουμε στα έργα σου;

Όταν ακόμα σπούδαζα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης, παρατήρησα τη μικροσκοπική αντανάκλαση του προσώπου μου πάνω στη βρύση του μπάνιου και την παραμόρφωση που η κυρτή καθρεπτίζουσα επιφάνεια του προκαλούσε. Εκεί άρχισαν όλα. Παρουσίασα την πρώτη μου σειρά έργων που ήταν ελαιογραφίες, μεγέθυνση των αντανακλάσεων σε καμβά. Οι κριτικές που έλαβα από τους καθηγητές μου ήταν πολύ θετικές, κατά τη γνώμη τους μια δική μου προσωπική κατεύθυνση διαφαινόταν. Από τότε έχω ζωγραφίσει το πρόσωπό μου επάνω σε κουτάλια, καφετιέρες, πιάτα, τσαγιέρες και πολλά άλλα διαφορετικά χρηστικά αντικείμενα. Άλλες φορές η αντανάκλασή μου είναι έντονα παραμορφωμένη, άλλες λιγότερο, κάποιες φορές φαίνομαι μελαγχολική, άλλες ήρεμη, δυναμική, ακόμα και αισθησιακή, άλλες πάλι, απλά ανθρώπινη. Είμαι όλα αυτά και πολλά περισσότερα όπως κάθε άνθρωπος. Η αντανάκλαση άλλωστε είναι μία επιβεβαίωση της ύπαρξης: Υπάρχω γιατί κάποιος με βλέπει. Είμαι άνθρωπος και είμαι εδώ. Στην ερώτηση, λοιπόν, αν είναι το πρόσωπό μου που ζωγραφίζω, λέω ναι, αλλά την ίδια στιγμή λέω όχι. Ζωγραφίζω, απλά, τον άνθρωπο.

- Είναι λοιπόν ένας διάλογος με τον εαυτό σου;

Όταν ζωγραφίζω πάντα κάπου απευθύνομαι. Ο διάλογος με τον εαυτό μου είναι η αρχή της συνομιλίας μέσω του «εγώ», με τον «άλλον». Ανοίγω το μέσα μου, το ψαχουλεύω, σκάβω βαθειά όσο αντέχω, οι επιθυμίες, οι αγωνίες, οι απώλειες, οι χαρές και οι λύπες μου βγαίνουν στην επιφάνεια και μέσω των διαφορετικών υλικών που χρησιμοποιώ παίρνουν υπόσταση. Τα έργα μου είναι ένα άνοιγμα, μια εξωτερίκευση συναισθημάτων, πόθων, φόβων, μοναξιάς και οικειότητας, προς τον άλλον άνθρωπο. Τοποθετούμαι στο τώρα, το πρόσωπό μου ή ένα μέρος του ζωγραφισμένο στο αντικείμενο αφήνει πάντα χώρο για εκείνο του θεατή, ώστε ακόμα και στιγμιαία να επιτυγχάνεται η σύνδεση, η συνύπαρξη, η επικοινωνία, το «μαζί». Με ενδιαφέρει το «μαζί» ιδιαίτερα γι` αυτό και αποζητώ τις συνεργασίες, όπως αυτές με φίλους εικαστικούς που εκτιμώ και πραγματοποιούμε κοινές performances, αναφέρω χαρακτηριστικά την Ισμήνη Μπονάτσου και τον Αποστόλη Φιλίππου, ή με μουσικούς, όπως τον Νίκο Περάκη σε προηγούμενη ατομική μου έκθεση και τον Κωνσταντίνο Κοκολογιαννάκη (που είναι ο μεγάλος γιος μου) στη συγκεκριμένη έκθεση.

Είναι φορές όμως που στέφω το βλέμμα μου στο χθες και στο αύριο. Τότε, η συνομιλία γίνεται με προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών που είτε βρίσκονται στη ζωή είτε όχι. Άλλοτε πάλι απευθύνομαι στον άνθρωπο του μέλλοντος θέλοντας, με όχημα τα έργα μου, να μεταφέρω τις εμπειρίες του σήμερα. Η Τέχνη είναι άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, μία αέναη σκυταλοδρομία. Πιάνουμε τη σκυτάλη από εκείνους που πέρασαν πριν από εμάς, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε στο δικό μας σύντομο πέρασμα στη ζωή  και τη δίνουμε, έπειτα, στους επόμενους.

-Τι θέλεις να επικοινωνήσεις στον θεατή;

Με απασχολεί η αγάπη, η αλήθεια, η καλοσύνη, η ευγένεια. Απορρίπτω κάθε μορφή βίας. Μισώ τον πόλεμο και θυμώνω που στην εποχή μας υπάρχει ακόμα.

Με ενδιαφέρει η ισότητα και η ενσυναίσθηση, η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου. Ο σεβασμός προς τη φύση και τα αμόλυντα τοπία που τείνουν δυστυχώς να εξαφανιστούν. Η διαφύλαξη του ίχνους του παρελθόντος, τα ωραία ερείπια στις πόλεις και στα χωριά και δεν εννοώ μόνο όσα έχουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Προσπαθώ, θέλω να πιστεύω χωρίς διδακτισμό, να επικοινωνήσω όλα αυτά έμμεσα με τα έργα μου. Αυτό που κυρίως όμως, θέλω να επικοινωνήσω πρώτα σ` εμένα και ύστερα στους άλλους είναι: Υπάρχεις, είσαι άνθρωπος και είσαι εδώ, σκέψου, πράξε, βρες το μονοπάτι σου, δώσε, πάρε, νιώσε, συγκινήσου, δημιούργησε, ζήσε συνειδητά, ζήσε.

- Συνδέεται η συγκεκριμένη έκθεση με προηγούμενες δουλειές σου;

Πολλά από τα έργα της έκθεσης έχουν εκτεθεί μεμονωμένα σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις. Κάποια από αυτά, όπως η εγκατάσταση με τα χέρια και το έργο «Έξοδος», όπου απεικονίζεται ένα κεφάλι ταύρου από πηλό και παλιά πόμολα για κέρατα, ή το καρούλι με την κόκκινη κλωστή που έχει τίτλο «Το νήμα του Χρόνου» ήταν μέρος της έκθεσής μου «Ο Μίτος του Χρόνου» που παρουσιάστηκε το 2023 στον «Χώρο Τέχνης Χανίων» του σπουδαίου εικαστικού Γιάννη Μαρκαντωνάκη που έφυγε πρόωρα πριν από ένα χρόνο από τη ζωή και επί τούτου τα συμπεριέλαβα στην έκθεση. Θεωρώ ότι τα έργα είναι κοινωνοί ιδεών και συναισθημάτων που ταξιδεύουν αυθύπαρκτα στο χρόνο. Υπό το πρίσμα αυτό όλα συνδέονται και όλα επικοινωνούν, κάθε γραμμή έρχεται από την προηγούμενη και οδηγεί στην επόμενη. Κάθε έργο καλεί ένα άλλο να κάνει την εμφάνισή του και όλα μαζί είναι στο τέλος ένα και μόνο πράγμα: Ένας άνθρωπος.