Η σοπράνο Κάτια Πάσχου εδώ και πολλά χρόνια ερευνά τη σχέση των νέων με την όπερα, προτείνοντας καινούργιες μουσικές εμπειρίες και δημιουργώντας μουσικές παραστάσεις με συμμετοχή του κοινού. Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη της για το θέατρο, γιατί, όπως λέει, η θεατρική πράξη είναι ο σπόρος για οποιαδήποτε δημιουργία. Την κέρδισαν, όμως, η όπερα και το λυρικό τραγούδι, που λατρεύει όσο τίποτα άλλο. Μετά τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, επέστρεψε στην Ελλάδα με το όνειρο να συστήσει με προσιτό τρόπο την όπερα σε νέους ανθρώπους. Στις 5 Απριλίου, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, θα μας ταξιδέψει σε μία από τις δημιουργίες της, το «The Katia Paschou Project», παρουσιάζοντας ένα θρησκευτικό έργο, το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ.    

Τι είναι το πρόγραμμα «The Katia Paschou Project»;

Είναι η τρίτη και τελευταία μας συναυλία. Πρόκειται για μια αρκετά σύνθετη διαδικασία. Το πρότζεκτ ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, βάζοντας μέσα στους κόλπους του στοιχεία από άλλες δράσεις, που είχα πραγματοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια. Τι στάθηκε αφορμή για αυτό το πρότζεκτ; Πριν από επτά χρόνια, το 2010, επιστρέφοντας από την Αμερική, έκανα μια έρευνα με θέμα πώς μπορεί να έρθει η όπερα κοντά στο νεανικό κοινό. Ρώτησα φοιτητές ηλικίας 20 πε ρίπου ετών πώς θα μπορούσε η όπερα να τους γίνει αρεστή. Από εκεί άντλησα πάρα πολλές ιδέες και μαζί με εργαλεία που είχα μάθει στην Αμερική, όπου τέτοιες πρακτικές εφαρμόζονταν ήδη, έφτιαξα μια σειρά δραστηριοτήτων προσαρμοσμένη στα ελληνικά δεδομένα.

Μία από αυτές τις δράσεις ήταν η συμμετοχική όπερα, που ήταν ιδέα του διευθυντή του Ιδρύματος Θεοχαράκη. Είναι ένα διαδραστικό, εκπαιδευτικό πρόγραμμα, όπου μπορεί το κοινό να έρθει σε επαφή με τους τραγουδιστές και επί τόπου να μάθει κάποια εύκολα μέρη από άριες και να τις τραγουδήσουν μαζί. Το αποτέλεσμα αφήνει μια ιδιαίτερη αίσθηση στο κοινό. Αυτή η δράση διατηρείται έως σήμερα. Είναι ένα από τα μακροβιότερα προγράμματα του Ιδρύματος.

Και η συναυλία της 5ης Απριλίου;

Θα είναι μια εξελιγμένη μορφή της συμμετοχικής όπερας, αλλά όχι με όπερα. Θα γίνει με το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ, που είναι θρησκευτικό έργο, επειδή πλησιάζει το Πάσχα, και διαρκεί περίπου 2 ώρες. Με τη μορφή τελετουργίας, το κοινό θα τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία, σε ατμόσφαιρα κατανυκτική. Εχω ετοιμάσει ένα πρώτο μέρος, όπου μαθαίνουμε διαδραστικά για το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ και, παράλληλα, μαθαίνει το κοινό μικρά και εύκολα αποσπάσματα, που μπορεί να τα τραγουδήσει στο δεύτερο μέρος της συναυλίας.

Τι θα κερδίσει κάποιος που θα την παρακολουθήσει;

Το «Ρέκβιεμ» είναι ένα ιδιαίτερα βαθύ και πνευματικό έργο, που σου χαρίζει ψυχική ευφορία. Το θέμα είναι να μπεις στο τραγούδι και να βιώσεις το έργο. Γιατί είναι άλλο να είσαι ένας απλός θεατής και άλλο να μπεις μέσα στο έργο, όταν το νιώσεις.  

Ποιες ιδέες των παιδιών σάς έκαναν εντύπωση στην έρευνά σας;

Μου άρεσε που ήταν ανοιχτά. Ήταν φοιτητές που έψαχναν κάτι καινούργιο. Τα παιδιά αυτά μού έδωσαν πολλές ιδέες, γιατί μου έδειξαν την πρόθεσή τους να αναζητούν νέες εμπειρίες. Τους ενδιέφερε πολύ να δοκιμάσουν νέα πράγματα και έτσι μου άνοιξε μια πόρτα να δημιουργήσω μουσική εμπειρία, χωρίς βέβαια να «χαλάσω» την ποιότητα της κλασικής μουσικής, αλλά διαφοροποιώντας το σερβίρισμά της στα παιδιά αυτά. Σε αυτό το πλαίσιο, με την ομάδα μου μπλέξαμε την κλασική μουσική με θεατρικά κείμενα. Ο στόχος ήταν να νιώσει ο νέος την κλασική μουσική κομμάτι της ζωής του.

Τι είναι για εσάς η μουσική;

Είναι θεραπεία. Έχει την ικανότητα να επουλώνει τις πληγές μας με έναν μοναδικό τρόπο.