Η Λυδία Βενιέρη γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει και εργάζεται ως εικαστική καλλιτέχνις στη Νέα Υόρκη.

Εχει κάνει ατοµικές εκθέσεις σε όλο τον κόσµο και έργα της υπάρχουν σε µεγάλες πινακοθήκες διεθνώς. Η ξεχωριστή καλλιτεχνική της έκφραση έχει µια σαρωτική δύναµη και τα έργα µοιάζουν να σε τραβάνε στο εσωτερικό τους.

Είναι σαν µια φιλοσοφική άσκηση και όλο το έργο της διέπεται από µια µεγάλη υπαρξιακή ανατριχίλα, αλλά και µια πρωτόγνωρη αντίσταση στο προδιαγεγραµµένο.

Η τελευταία της δουλειά µοιάζει µε χάδι πάνω στην υπαρξιακή αγωνία. Ενας δικός της ύµνος στη δύναµη της αγάπης. Tι αποτέλεσε έµπνευση για την τελευταία σας δουλειά;

Οι φίλοι µου και τα προβλήµατά τους, που, ενώ θεωρούν καταρχήν τη σκέψη µου αυθαίρετα καλλιτεχνική και µεταβατική, στρέφονται συχνά σε µένα όταν φτάνουν σε ψυχολογικό αδιέξοδο. Μιλούν και προβάλλουν οι σκέψεις σαν εικόνες και ξεχωρίζουν οι σχέσεις, οι διαθέσεις, τα συναισθήµατα, οι συνήθειες και οι καταβολές, σαν κυρίες που µιλούν όλες µαζί την ίδια στιγµή. Σιγά-σιγά η σκέψη ξεκαθαρίζει και στον ορίζοντα παίρνει µορφή το άµεσο, το επείγον, το πρέπον και αξιολογούνται οι προτεραιότητες και οι δυνατότητες της πιο θετικά εφικτής δράσης του ανώτερου εαυτού.

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριµένο χώρο Τέχνης για να δείξετε τη δουλειά σας;

Η Μαρία Ξανθάκου, που είναι φίλη και που έχουµε συχνά συνεργαστεί στο παρελθόν, συνέλαβε την ιδέα, µου εξήγησε το πνεύµα του i-D, που µε ενέπνευσε, γιατί ήταν µια φρέσκια ιδέα, και έτσι δηµιούργησα «Τα Ταρό του έρωτα».

Μπορούµε να πούµε ότι δηµιουργήσατε µια δική σας Ταρό. Αν οι κάρτες Ταρό δηµιουργήθηκαν για να διασώσουν µια ολόκληρη φιλοσοφία, εσείς τι προσπαθείτε έστω και κωδικά να περισώσετε;

∆εν πρόκειται για τα γνωστά Ταρό. Πρόκειται για είκοσι τέσσερις κάρτες που αναπαριστούν αφηρηµένες δυνάµεις, οι οποίες υποστηρίζουν τη σωστή διάθεση, ξεκαθαρίζουν την κατάσταση και επηρεάζουν θετικά τη σκέψη. Οι δυνάµεις αυτές έχουν χαρακτηριστικά αρχέτυπα που δεν είναι συνήθη, όπως το Φτερωτό Κλουβί, η Γυάλα, ο Πύργος, η Ντάµα Πίκα, η Χαµένη Νίκη, µε νοήµατα που βασίζονται περισσότερο σε µοτίβα, παρά στην αντίληψη του αιτίου και του αιτιατού, και έχουν κοινό παρονοµαστή την αγάπη ως λογική.

Τι κάνουµε όταν τραβάµε άσχηµες κάρτες στη ζωή;Πώς µετασχηµατίζεται το αρνητικό σε θετικό;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να µετατραπεί το αρνητικό σε κάτι θετικό. Γιατί, πέρα από το ουδέν κακόν αµιγές καλού, µια κάρτα που έρχεται αντίθετα προειδοποιεί ή εµβολιάζει το µέλλον. Μπορεί το ηλιακό σύστηµα να στρέφεται δεξιά εσωτερικά, αλλά ολόκληρο στρέφεται αντίθετα. Μην ξεχνάς ότι αλλιώς περιφέρεται το νερό στο νότιο ηµισφαίριο. Κάθε τι αληθινό έχει τη δική του στιγµή και πολλά πράγµατα παίρνουν νόηµα µέσω από άλλες προοπτικές. Η ζωή είναι µια περιπέτεια, προσωρινή, µια διαδροµή. Στη διάσταση του όλου και του αιώνιου δεν υπάρχει.

Είστε από τους καλλιτέχνες που µόλις ολοκληρώνουν ένα έργο, ένα πρότζεκτ, µια έκθεση, καταπιάνονται αµέσως µε την επόµενη δουλειά τους.

Συνέχεια και παράλληλα καταπιάνοµαι µε διαφορετικές δηµιουργίες, γιατί συχνά η µία δουλειά µε αποφορτίζει από την άλλη και µου δίνει απόσταση και προοπτική. Αυτή την άνοιξη, καθώς τελείωνα ένα τεράστιο πρότζεκτ για τον Μπάιρον (οχτώ χρόνια το δουλεύω) µου κατέβηκαν ξαφνικά «Τα Ταρό» σαν ένας χάρτης που κατατοπίζει τα συναισθήµατα, κι αυτό ενώ ταυτόχρονα στήνω την τρίτη Μύκονο Μπιενάλε. Παρασύροµαι όπως στον χορό που δεν κουράζει, γιατί χάνεται η βαρύτητα.

Πώς ορίζετε το δικό σας κοµµάτι µαταιοδοξίας;

Η Ματαιοδοξία είναι θεά! Τι θα ήταν η Τέχνη δίχως αυτή; Ανάγκη; Οι γονείς µου ήταν και οι δύο αρχιτέκτονες και είχαν την αισθητική και ηθική προσέγγιση του «απαραίτητου», του «λειτουργικού», αλλά εγώ πάθαινα υπαρξιακό µόνο που τους άκουγα. Από µαταιοδοξία γίνεται κάθε τι που έχει υπεραξία. Ο µαταιόδοξος άνθρωπος έχει το θάρρος να ακολουθεί τα όνειρά του και τη γενναιοδωρία να ταράζεται. Τη µαταιοδοξία τη δική µου την τρέφει η φαντασία µου, γιατί είµαι καλλιτέχνις που φτιάχνει το δικό της σύµπαν, το οποίο περιβάλλεται από το υπόλοιπο