«Παλεύω με τον καρκίνο...»

«Με την αρρώστια αυτή, τον καρκίνο, παλεύω από το 2009. Δεν θέλω να αναφέρω ούτε το όνομα... Οχι, τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Δεν θέλω, όμως, να ταλαιπωρηθώ. Το παλεύω και θα το παλέψω μέχρι τέλους. Αλλωστε, όλοι από κάτι θα πεθάνουμε. Είτε λέγεται καρκίνος, είτε άλλη αρρώστια... Πιστεύω ότι ο τελευταίος μου ρόλος θα είναι στο “Συγνώμη μαμά”. Θέλω να τελειώσω με αυτόν την καριέρα μου»!


Με δύναμη ψυχής αλλά και αισιοδοξία, η σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης Καίτη Παπανίκα για πρώτη φορά ανοίγει την καρδιά της στη «Freddo» και εξομολογείται τον Γολγοθά που ανεβαίνει με την επάρατη νόσο εδώ και 7 ολόκληρα χρόνια. Τους τελευταίους μήνες, όμως, «το θεριό ξύπνησε ξανά στον οργανισμό μου και προσπαθώ να σταθώ όρθια για να το αντιμετωπίσω» είναι μερικά από τα πρώτα της λόγια, τα οποία συγκλονίζουν.


Ανθρωπος που βλέπαμε αρκετά συχνά στις θεατρικές πρεμιέρες αλλά και σε σημαντικές τηλεοπτικές εκπομπές, η Καίτη Παπανίκα εδώ και αρκετούς μήνες είχε χαθεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Μια πληροφορία ότι περνά δύσκολες ώρες με την υγεία της μας φέρνει «απέναντί» της για μια συγκλονιστική εξομολόγηση ψυχής. Χωρίς φόβο, η Καίτη Παπανίκα μιλά στη «Freddo», θέλοντας να στείλει αισιόδοξα μηνύματα για όσους περνούν τον ίδιο Γολγοθά.


Μια από τις πρώτες μας ερωτήσεις είναι γιατί έχει χαθεί από κάθε δραστηριότητα. Με έναν βαθύ αναστεναγμό, αντιλαμβανόμαστε ότι η υγεία της βρίσκεται ξανά στο μικροσκόπιο των γιατρών. «Δεν είμαι καλά, αγόρι μου», λέει και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις ερωτήσεις μας. «Είναι κάτι σοβαρό;», τη ρωτάμε. «Ναι, πολύ σοβαρό», μας λέει και μετά σιωπά για μερικά δευτερόλεπτα. Είναι δύσκολο για εμάς να επιμείνουμε, όμως οφείλουμε να μάθουμε, να πληροφορηθούμε πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση της υγείας της. «Είναι καρκίνος;», τη ρωτάμε, για να μας απαντήσει και πάλι με αναστεναγμό και μερικές διευκρινίσεις: «Δεν θέλω να μιλήσω για την αρρώστια αυτή. Δεν θέλω να αναφέρω το όνομα που είπατε. Γιατί αισιοδοξώ ότι θα το ξεπεράσω», λέει και λυγίζει.


Τη ρωτάμε πότε ήταν η πρώτη φορά που έμαθε ότι έχει καρκίνο. Κομπιάζει, χαμογελά και συνεχίζει: «Είναι εδώ και 7 χρόνια που το ξέρω. Του άρεσε, φαίνεται, το σώμα μου και έμεινε μέσα. Στην ουσία, πηγαινοέρχεται η αρρώστια μου», λέει με αρκετό χιούμορ, θέλοντας να ελαφρύνει τη συζήτησή μας. Τη ρωτάμε αν έχει αισιοδοξία. «Πολλή αισιοδοξία και δύναμη έχω και πιστεύω πως θα τα καταφέρω». Οταν τη ρωτάμε αν θα ανέβει ξανά στο θεατρικό σανίδι, παίρνει δύναμη. «Φυσικά και θα ξαναπαίξω. Και θα παίξω τον αγαπημένο μου ρόλο, στο “Συγνώμη μαμά”. Μου το έχουν ζητήσει και όταν τελειώσω, με το καλό, με τις θεραπείες, θα ξαναπαίξω».

«Νοσταλγώ τους συναδέλφους...»


Η Καίτη Παπανίκα ευτύχησε να παίξει σχεδόν με όλα τα ιερά τέρατα του θεάτρου και του κινηματογράφου, ενώ για τους σκηνοθέτες ήταν ένα πολύτιμο «εργαλείο», γιατί θεωρούνταν πασπαρτού. Μπορούσε να ερμηνεύσει όλους τους ρόλους. Αλλωστε, οι καθηγητές της ήταν μοναδικοί: Κατίνα Παξινού, Αννα Συνοδινού, Θάνος Κωτσόπουλος, Δημήτρης Μυράτ, Λυκούργος Καλλέργης, Ελένη Χαλκούση, Αλέξης Σολωμός. Τη ρωτάμε αν αυτές τις δύσκολες στιγμές που βιώνει θυμάται τους σπουδαίους συναδέλφους της με τους οποίους συνεργάστηκε. «Αν τους θυμάμαι; Πίνω νερό στο όνομά τους. Το παρελθόν μου είναι η ζωή μου ολόκληρη. Ωραίες εποχές, γεμάτες νοσταλγία. Εύχομαι για όλους τους συναδέλφους μου να είναι καλά, γεμάτοι ζωή και υγεία», λέει φανερά ικανοποιημένη για όσα είχε την τύχη να παίξει στο θέατρο και στον κινηματογράφο.


Στην ερώτησή μας αν κάνει χημειοθεραπείες, όπως και ο συνάδελφός της Γιώργος Βασιλείου, ο οποίος κάθε μέρα πηγαίνει καλύτερα, η ίδια προσπαθεί να αποφύγει την απάντηση. «Δεν θέλω να μιλάω για τις χημειοθεραπείες. Εύχομαι και ο Γιώργος να το ξεπεράσει γρήγορα το πρόβλημά του. Ομως, η δική μου η αρρώστια είναι σε δύσκολα σημεία. Ασ’ τα, μην τα ψάχνεις. Γράψε ότι περνάω την αρρώστια μου με αισιοδοξία», τονίζει.


Τη ρωτάμε αν έχει προσευχηθεί στην Παναγία για να γίνει καλά. Βουρκώνει και η φωνή της σπάει. «Προσεύχομαι συνέχεια, έχω κάνει τάματα, αλλά -το κυριότερο- βοηθάω όσο μπορώ αδυνάτους, για να μου το επιστρέψει ο Θεός σε υγεία. Δεν χρειάζεται να τα πω», τονίζει. Αλλοτε η φωνή της λυγίζει, άλλοτε δείχνει δύναμη και άλλοτε τη διαδέχεται η σιωπή. Οπως λέει, δεν νιώθει μόνη, γιατί δίπλα της έχει τον γιο της καθώς και τον σύζυγο και συνάδελφό της, Θόδωρο Κατσαδράμη. «Παναγία μου. Είναι δίπλα μου. Είναι οι άγγελοί μου επί Γης, που μου στέκονται βράχοι» λέει. Οταν τη ρωτάμε αν φοβάται τον θάνατο, η φωνή της παίρνει θάρρος. «Οχι. Τον θάνατο ούτε τον φοβήθηκα ούτε τον φοβάμαι. Αλλα πράγματα με φοβίζουν. Οπως το κράτος, που δεν συμπαραστέκεται σε όσους βρίσκονται σε δύσκολη φάση και τους εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο. Με το κράτος τρομάζω», λέει. Ωστόσο, όπως δηλώνει, είναι τόσο μικρή η σύνταξή της, που αυτές τις δύσκολες ώρες δεν φτάνει. «Ο,τι μπορούν να κάνουν ώστε να μας κάνουν δυστυχισμένους, το κάνουν», αναφέρει στη «Freddo».


Στην ερώτησή μας αν είναι θαρραλέα δεν κομπιάζει στιγμή. «Ναι, είμαι θαρραλέα και το λέει η καρδιά μου. Τη ζωή την έχω κερδίσει με την αισιοδοξία μου και με τους πολύ καλούς γιατρούς που έχω στο Αρεταίειο».


Λίγο προτού την αποχαιρετήσουμε, τη ρωτάμε πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψε. Χαμογελάει. «Η μόνη φορά που δεν έχω κλάψει είναι για την αρρώστια μου. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει για όσα βιώνω τώρα. Μονολογώ και λέω: “Καίτη, μπορεί να είναι αυτή η αρρώστια, μπορεί να είναι και κάτι άλλο από το οποίο θα φύγεις. Oλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή”. Είναι τύχη να περνάς μια δύσκολη ασθένεια στη ζωή σου. Είτε την περάσεις είτε την ξεπεράσεις. Βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες ανακαλύπτεις τη ζωή σε άλλο βάθος. Ευχαριστώ τον Θεό και για αυτό το μάθημα». Κλείνοντας, με συγκίνηση επαναλαμβάνει ότι ο πόθος της είναι να ανέβει ξανά στη σκηνή παίζοντας στο αγαπημένο της «Συγνώμη μαμά». «Τον έχω λατρέψει αυτό τον ρόλο. Αισθάνθηκα μέσα μου όταν τον έπαιζα ότι κάτι θα μου συμβεί. Είπα, μάλιστα, του συγγραφέα πριν από μερικούς μήνες: “Πολύ φοβάμαι πως αυτός θα είναι ο τελευταίος μου ρόλος”».