H ταράτσα του Φοίβου
O Φοίβος Δεληβοριάς μιλάει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και την Νατάσα Μαστοράκου για το καινούργιο του εγχείρημα.
Mια δική του «Μάντρα» -σαν αυτή του Αττίκέστησε ο Φοίβος ∆εληβοριάς στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε Τετάρτη και Πέµπτη για όλο τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Σεπτέµβριο, ο τραγουδοποιός παρουσιάζει ένα λαϊκό θέαµα ακριβώς σαν αυτό που ονειρεύτηκε διαβάζοντας τις σελίδες µε τα θεάµατα στις εφηµερίδες όταν ήταν έξι ετών.
Ενα σύγχρονο αναψυκτήριο, στο οποίο κάθε εβδοµάδα αγαπηµένοι τραγουδιστές και ηθοποιοί θα µπλέκονται µαζί µε τον Φοίβο, για να δηµιουργούν κάθε φορά µια διαφορετική παράσταση. Η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Θανάσης Αλευράς έχουν ήδη περάσει από την «Ταράτσα» και ακολουθούν η ∆ήµητρα Γαλάνη, ο Αγγελος Παπαδηµητρίου, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Αργύρης Μπακιρτζής, η Χαρούλα Αλεξίου, ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος και πολλοί άλλοι.
Ο στόχος είναι απλός: Να προκύψει στην ταράτσα ένα στέκι µε στρογγυλά τραπεζάκια και θαλασσί πλακάκια, στο οποίο καλλιτέχνες που έχουν άµεση σχέση µε την επιθεώρηση θα ακολουθούν τον οικοδεσπότη σε ένα ταξίδι στις πιο ωραίες µας αναµνήσεις. Και αν όλα πάνε καλά, η «Ταράτσα» του χρόνου θα λειτουργήσει για ακόµα µεγαλύτερο διάστηµα και θα φιλοξενεί τελείως διαφορετικά µεταξύ τους προγράµµατα. Ξεχωριστό κοµµάτι των εµφανίσεων θα έχουν οι νικητές των Πρώτων Αγώνων Τραγουδιού «Ταράτσας» ή αλλιώς «Ζαρντινιέρα academy», µε το κοινό να επιλέγει τα καλύτερα τρία τραγούδια ανάµεσα στα πενήντα που ξεχώρισε η κριτική επιτροπή και τα οποία θα ηχογραφηθούν.
Τι θα δούμε στην «Ταράτσα» του Φοίβου;
Θα δείτε ένα μέρος το οποίο είναι φτιαγμένο από τα υλικά ενός ονείρου. Ενα μέρος που δεν έχει καμία σχέση με την αθηναϊκή πραγματικότητα, ούτε εκείνη που υπήρξε παλιότερα, αλλά ούτε αυτή που υπάρχει γύρω μας. Σαν να ονειρευόμουν, όταν διάβαζα τις σελίδες με τα θεάματα, ένα μέρος όπου το μπαρ θα είναι κατακόκκινο, με θαλασσί πλακάκι από κάτω. Το πάτωμα θα έχει πλάκες από κάποιο παλιό σπίτι. Οι καρέκλες θα είναι σαν αυτές που έχει ο κινηματογράφος «Θησείο» και τα τραπεζάκια αντίστοιχα. Θα μπορείς να δεις την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό, το Αστεροσκοπείο έως τη θάλασσα. Αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι η Δευτέρα Παρουσία για εμένα, ο Παράδεισος.
Ηταν δύσκολη η υλοποίηση της ιδέας;
Ηταν, όπως κάθε ιδέα, φτιαγμένη από υλικά τού μέσα μας. Είναι κανονικός τοκετός και πρέπει να δουλέψουν και πολλοί άνθρωποι σε τεχνικό επίπεδο -μάστορες, ηλεκτρολόγοι, ηχολήπτες και ζωγράφοι-, αλλά και ένα δυνατό καλλιτεχνικό δυναμικό, για να γίνει. Ανθρωποι που τους ψάχνεις σιγά-σιγά σε θέατρα και έχουν θέση στον δικό σου παράδεισο. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκίνησα με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Θανάση Αλευρά, ενώ την ερχόμενη εβδομάδα θα έρθουν στην «Ταράτσα» η Δήμητρα Γαλάνη και ο Αγγελος Παπαδημητρίου. Η Δήμητρα μπορεί να τραγουδήσει από το «Γλυκιά μαράτα» μέχρι το δικό μου «Κάθε Σεπτέμβρη» και ο Αγγελος, με όλο το χιούμορ και τη λεπτότητα που τον διακρίνουν, είναι πραγματικά κάποιος που προσγειώθηκε από τον κόσμο του παλιού βαριετέ. Η «Ταράτσα» θα λειτουργεί ακριβώς σαν αποκούμπι για τέτοιους ανθρώπους.
Δυσκολεύτηκες στην επιλογή των καλεσμένων;
Καθόλου, το αντίθετο θα έλεγα. Ηταν πολύ λίγα τα ονόματα που χωρούσαν, για αυτό είμαι πολύ αισιόδοξος για του χρόνου. Οταν ένα όνειρο έχει στέρεα υλικά μέσα σου, ξέρεις ότι θα παλέψεις πολύ για να το κρατήσεις. Μίλησα με τόσους ανθρώπους και δεν άκουσα ούτε ένα «όχι». Ακόμα και αυτοί που νόμιζα ότι ήταν δύσκολοι και αριστοκράτες, όπως η Αλεξίου, η Τσανακλίδου, ο Σαββόπουλος, δεν μου αρνήθηκαν.
Αν ζούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, θα είχε θέση στο βαριετέ;
Φυσικά. Στο πρώτο σχεδίασμα ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που είχα σκεφτεί. Θα του ζητούσα να κάνει τα τρία ωραιότερά του νούμερα. Από τους πρόσφατους εκλιπόντες θα ταίριαζε πολύ και ο Στάθης Ψάλτης και το νούμερο του Μποστ, που έκανε υπέροχα.
Είναι όντως τόσο όμορφη η Αθήνα ή φαίνεται έτσι μέσα από τα τραγούδια σου;
Οπως λέει και ο Ορφέας Περίδης, «Μέσα από τη δική σου τη ματιά γίνονται όλα». Ενας άνθρωπος νιώθει και ίσως να είναι κάποιες στιγμές της ζωής του μόνος και άσχημος και ξαφνικά τον βλέπει κάποιος αλλιώς και γίνεται πανέμορφος. Τα μάτια είναι που λείπουν. Οταν πέθανε ο Λουκιανός, έγραψα κάπου ότι θα ήταν ο ιδεώδης δήμαρχος για την Αθήνα, γιατί είχε βρει ακριβώς τα μάτια να τη δει και να τη φτιάξει έτσι όπως θα της άξιζε.
Θα κατέβαινες για δήμαρχος;
Οχι, δεν έχω καθόλου διοικητικές ικανότητες. Δεν θέλω να εμπλακώ σε πράγματα όπου υπάρχουν από κάτω πολιτική, Διοικητικά Συμβούλια και εμπλεκόμενοι. Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω, αλλά εύχομαι κάποιος που έχει τα κότσια να πολιτευτεί να τα κάνει όλα σχετικά με την πόλη με μια ποιότητα ονείρου.
Βλέπεις βελτιώσεις στην Αθήνα;
Οχι εμφανείς. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι είναι μια πόλη ολοζώντανη. Εχει τα άσχημά της, έχει υποστεί μια πολύ μεγάλη κατάρρευση, αλλά έχει μια ζωντάνια, μια αναιδή τάση προς τη ζωή, τη ζωτικότητα, τα ξενύχτια, που δεν τη βλέπεις πια στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
Απογοητεύεσαι ποτέ;
Φυσικά και απογοητεύομαι. Νομίζω ότι στην ενήλικη ζωή μου, από το 1991 που ψήφισα πρώτη φορά έως τώρα, μόνο απογοητεύσεις θυμάμαι. Δεν θυμάμαι στιγμές που το πράγμα να πηγαίνει προς μια κατεύθυνση για την οποία θα ήμουν περήφανος. Θυμάμαι κάνα ωραίο μήνα, που υποσχόταν κάτι παραπάνω, ίσως στην αρχή κάποιων διακυβερνήσεων, μετά όμως ερχόταν μεγάλη σύγκρουση με τα χαμηλότερα εξουσιαστικά ένστικτα.
Τι φταίει για αυτό;
Βλέπεις ότι πολλοί ξεκινάνε με πραγματικά φωτισμένο οδικό χάρτη, αλλά μετά γρήγορα μπλέκουν και δεν μπορούν να διαβάσουν εύκολα τα αρπακτικά που μαζεύονται γύρω τους και έχουν μεγάλη επίδραση και επιμονή για να παίρνουν θέσεις και να μπαίνουν σε Διοικητικά Συμβούλια. Οσοι είχαν κάποιο όραμα ευνουχίστηκαν γρήγορα. Δεν θέλω να τα ισοπεδώνω όλα. Δεν πιστεύω ότι είναι όλοι διεφθαρμένοι. Υπάρχουν τρομερά αξιόλογοι άνθρωποι και σε αυτή την κυβέρνηση και σε όλες, αλλά δυστυχώς αυτό που βλέπω να διαμορφώνει πολιτικά την κατάσταση γύρω μου είναι απογοητευτικό.