Καλοκαίρι στην Αθήνα χωρίς συναυλία του Κωστή Μαραβέγια δεν γίνεται. Στις 23 Ιουνίου ο κανταδόρος της ελληνικής σκηνής θα ανέβει στη σκηνή της Τεχνόπολης για ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδι. Από τις πρώτες του επιτυχίες μέχρι και το “Κατάστρωμα” ο Μαραβέγιας ευδιάθετος όπως πάντα θα μας παρασύρει σε ένα πάρτι ξεγνοιασιάς και έρωτα. Ο ίδιος ακροβατεί ανάμεσα στη σύνθεση μουσικής για το θέατρο και τις προσωπικές του συναυλίες. Ανάμεσα στις παρτιτούρες μεγάλων συνθετών και τις επιτυχίες της καριέρας του. Αλλά αυτό ακριβώς είναι ο Κωστής. Ένας μουσικός του κόσμου. Που μπορεί να σε ξεσηκώσει με το “Δεν ζητάω πολλά” αλλά και να σε καθηλώσει με το “Τρία τέταρτα ευχής”. Ένας τραγουδοποιός που γράφει πάντα με αφορμή μια προσωπική του ιστορία αλλά πάντα θα μοιάζει με κάποια δικιά σου. Από τη “Λόλα” μέχρι τις “Δύο γυναίκες”, όλες του οι αγαπημένες μελωδίες θα συναντηθούν στην Τεχνόπολη. Και μαζί τους και εμείς.


Πως αισθάνθηκες στο “The Voice”;


Ήταν μια πολύ θετική εμπειρία. Ήταν ωραία συνάντηση για μένα αυτή με τα παιδιά. Μου έδωσαν ενέργεια. Είναι ωραίο να κάνεις παραγωγές, να βλέπεις και άλλους ανερχόμενους τραγουδιστές και να αισθάνεσαι ότι μπορείς να είσαι χρήσιμος. Έχω κρατήσει επαφή με τα παιδιά από την ομάδα μου. Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα τραγούδι σε στίχους Θάνου Παπανικολάου για τον Γιάννη Μαργάρη και του έκανα την παραγωγή. Λέγεται «Από κάτω παράδεισος».

Δυσκολεύτηκες με τις αποχωρήσεις;


Παρά πολύ. Δεν το ήξερα αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού. Είχα μείνει στο ότι ο κόσμος αποφασίζει. Θα μου πεις ρίχνεις το μπαλάκι στον κόσμο; Όχι αλλά όπως και να το κάνεις είναι πολύ δύσκολο να είσαι δίκαιος. Υπάρχει δικαιοσύνη στην τέχνη και στο τραγούδι; Υπάρχει μια αντικειμενικότητα όσον αφορά το κούρδισμα το αν είναι σωστός ή όχι, αλλά φαντάσου ότι παλιά θεωρούσαν την Πιάθ μεσαία φωνή και δεν τους άρεσε.

Τι θα δούμε στην συναυλία της Τεχνόπολης;


Θα έχει σίγουρα εκπλήξεις όπως κάθε φορά αλλά ειναι νωρίς να τα αποκαλύψουμε. Θα είναι ένα φαντασμαγορικό σόου.

Έδωσες πρόσφατα ένα τραγούδι σου σε μια διαφήμιση. Πώς προέκυψε;


Είναι ένα παλιό τραγούδι που είχα γραψει το 2008. «Μίλα μου μόνο μια φορά» λέγεται. Ήταν να μπει στο δίσκο που υπάρχει και το «Δύο γυναίκες» αλλά επειδή μοιάζουν πολύ είπαμε με τον παραγωγό να το κόψουμε. Το έπαιξα σε κάποιους φίλους από τη διαφημιστική και τους άρεσε.

Δεν εχεις στεγανά και ενδοιασμούς στη μουσική;


Πάντα δούλευα με παραγγελίες. Αυτή είναι η ζωή του μουσικού. Θέατρο, σινεμά, διαφήμιση. Εξαιρετικοί μουσικοί, που γνωρίζουμε και εκτιμούμε όλοι, βιοπορίζονται από διαφημίσεις. Το να ντύσεις ένα θέμα που κρατάει 35 δευτερόλεπτα δεν είναι εύκολο. Εντάξει, με εμένα είναι διαφορετική περίπτωση, αλλά είναι δύσκολο να κάνεις κάτι ωραίο, να έχει ολοκληρωμένη μελωδία και αυτονομία σαν μουσική.

Αυτό το διάστημα με τι ασχολείσαι;


Όλη μέρα είμαι πάνω στις παρτιτούρες και γράφω μουσική για την παράσταση “Λυσιστράτη” του Πέτρου Φιλιππίδη. Μάλιστα πριν λίγες μέρες που είχα την συναυλία στην Πάτρα κατάλαβα ότι είναι πολύ δύσκολο να βγαίνεις από τον ρόλο αυτού που σκέφτεται, συνθέτει και ενορχηστρώνει για πνευστά, ξύλινα και κρουστά και να βγαίνεις στη σκηνή και να πρέπει να πεις τραγούδια που έχεις φτιάξει παλιότερα. Είναι μια περίεργη σύνδεση. Είναι πολύ διαφορετικό, το να συνθέτεις έχει έναν ασκητικό χαρακτήρα που μου αρέσει πάρα πολύ. Αλλά από την άλλη κάνω και τις συναυλίες που είναι ένας ζωντανός οργανισμός της μουσικής. Είναι μουσική που πάλλεται ξαφνικά και μάλιστα παίρνει κατεύθυνση, ταξιδεύει και αντανακλά στα πρόσωπα από κάτω. Είναι πολύ πιο μεγάλος ο δυναμισμός του live από το να γράφεις. Είναι δύο πόλοι τελικά. Εγώ ακροβατώ ανάμεσα και κάνω... πιρουέτες.

Σου ταιριάζει να γράφεις μουσική για θεατρικές παραστάσεις;


Ναι γιατί μου αρέσουν οι ομαδικές εργασίες. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί ως άνθρωποι για παρέα, και οι σκηνοθέτες και μου αρέσει να μην χρειάζεται να σκαλίσω τα μέσα μου για να βρω κάτι για να ανασύρω. Είναι ωραία να μετουσιώνω, να μεταφράζω, να μεταφέρω το μήνυμα άλλου, που είναι ο συγγραφέας, οι ηθοποιοί, ο θίασος. Έχεις ένα ορισμένο καμβά. Είναι σαν να ζωγραφίζεις και να σου λέει κάποιος τώρα θα κάνεις ένα έργο μόνο με αποχρώσεις του κόκκινου. Έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί οι περιορισμοί, σου εξελίσσουν αλλιώς τη δημιουργικότητα.

Σπίτι σου τι μουσική ακούς;


Ακούω κυρίως συνθέτες και τους αναλύω. Πουτσίνι που είναι ο αγαπημένος μου και Μορικόνε και άλλους. Αυτοί οι συνθέτες που έκαναν τα μεγάλα έργα και τις μελωδίες, μου δημιουργούν τόσο μεγάλη ευφορία, συναισθηματικό πλούτο και θαυμασμό. Τους ακούω και τους ξανακούω. Είναι πολύ μεγάλο σχολείο. Είμαι συλλέκτης, μαζεύω παρτιτούρες από ορχήστρες και όπερες. Κάθε φορά τις ακούω και ακολουθώ μόνο ένα όργανο.


Ποιος έπαιξε καθοριστική σημασία στην μουσική σου πορεία;


Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος μου έδειξε το δρόμο. Όταν έπαιζα με την Ορχήστρα του δρόμου έψαχνα εταιρεία για να κάνω δίσκο και δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά τα μηνύματα. Ο Καλαντζόπουλος ήταν αυτός που πίστεψε πιο πολύ σε μένα και κάναμε τον δίσκο. Είχα 30 τραγούδια και ενώ οι άλλες εταιρείς δεν ήθελαν τραγούδια σαν το "Δεν ζητάω πολλά" εκείνος με είχε καταλάβει καλά και διάλεξε ακριβώς αυτά.

Τι διαφορετικό έχει η μουσική σου;


Υπάρχει έντονη μελωδικότητα, κάτι που είχε χαθεί για κάποια χρόνια. Ήταν αποκορύφωμα προφανώς ο Χατζιδάκις και το έντεχνο που ακολούθησε, αλλά νομίζω επέμεινε πιο πολύ στην εναρμόνιση παρά στην κινητικότητα της μελωδίας. Σε κάποιους συνειρμικά θυμίζει ρετρό. Και αυτό γιατί όλη η σχολή του μπελκάντο, που ήρθε από τον Πουτσίνι στην Ιταλία και τα Επτάνησα και μετά στο δικό μας ωραίο ελαφρό τραγούδι είχε ακριβώς αυτή την έντονη μελωδική κίνηση η οποία με τον καιρό συρρικνώθηκε. Εγώ έκανα αυτό που μου ταίριαζε περισσότερο, ίσως λόγω καταγωγής και των ακουσμάτων που έχω.

Τι σε συγκινεί περισσότερο;


Δεν μπορώ να αποκωδικοποίησω εύκολα τι με συγκινεί στην μουσική αλλά θαυμάζω πολύ τις πολύ καλά δουλεμένες μελωδίες. Είμαι μελωδοποιός. Θαυμάζω τις μελωδίες που ήχουν στα αυτιά μου και όσα χρόνια και να περάσουν τις απολαμβάνω. Οπως το "Cinema paradiso" του Μορικόνε.
Με συγκινεί και ο στίχος αλλά πρωτίστως η μουσική.

Τι σου αρέσει να διαβάζεις;


Από φιλοσοφία μέχρι μυθοπλασία και άρθρα. Αλλά θέλει χρόνο το διάβασμα. Εγώ αφιέρωνα μια ώρα πριν κοιμηθώ στο διάβασμα αλλά τώρα το κάνω για μουσικά πράγματα. Έχω μπει περισσότερο στο θεωρητικό κομμάτι της μουσικής και αυτό θέλει δουλειά. Δεν μπορείς να τα συνδυάζεις δυστυχώς όλα. Τώρα είμαι σε αυτή τη φάση και μου αρέσει σε ό,τι κάνω να αφοσιώνομαι. Έχω περάσει ας πούμε περίοδο ιαπωνικού κινηματογράφου και ιρανικού. Έβλεπα τα πάντα του Κιαροστάμι. Με το σινεμά το έχω κάνει αυτό πολλές φορές, με τη μουσική δεν το είχα ξανακάνει. Θεωρούσα ότι τα τραγούδια βγαίνουν από μέσα μου κατευθείαν και δεν χρειάζεται διαδικασία νοητικής φύσης. Μεγάλο λάθος. Είναι ωραίο να ξέρεις ακριβώς τί γράφεις και πώς τό γραψες και τί σημαίνει αυτό σε ένα πιο αναλυτικό επίπεδο.

Πώς βίωνες τον έρωτα στην ηλικία των 20 και πώς τώρα;


Δεν τον βιώνω διαφορετικά, τον έχω προσδιορίσει διαφορετικά. Αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι που το βλέπεις από μακριά αλλιώς το βλέπεις στα 20 και αλλιώς τώρα. Στα 20 το έβλεπα σαν ένα τεράστιο καταλύτη της προσωπικής μου ευτυχίας και ολοκλήρωσης. Τώρα το βλέπω σαν κάτι που έχει πολλαπλές προεκτάσεις και δεν είναι ένα, δεν είναι μια μονάδα, είναι πολύπλοκο, πολυσύνθετο που οι βάσεις του και ο πυλώνας του δεν είναι η ευφορία της στιγμής αλλά η βαθύτερη αγάπη, η συντροφικότητα και η συνάντηση με τον άλλο. Από την άλλη έχω μεταφέρει πολύ ερωτισμό σε ό,τι κάνω. Για να κάτσεις να ακούσεις 60 φορές ένα έργο θέλει μεγάλο έρωτα!

 

Πιό αστεία στιγμή σε συναυλία;


Είναι πολλές. Πιο πρόσφατη όμως ήταν στη συναυλία στην Πάτρα πριν από λίγες μέρες. Ήταν μπροστά από τη σκηνή 10 πιτσιρίκια και όταν τα πλησίασα ουρλιάξανε πολυ έντονα, με υπέρμετρο ενθουσιασμό. Πήγα πίσω και έκανα ότι ντρέπομαι και μια κυρία που καθόταν μπροστά, 60 ετών περίπου μου λέει δυνατά “Δεν είσαι και ο Αλέν Ντελόν”. Της εξήγησα ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας ενώνει με το κοινό μου, όχι μόνο η εξωτερική εμφάνιση! (γέλια)