Ο Ψαραντώνης ούτε συχνά µιλά, ούτε πολύ. Λίγες κουβέντες και αληθινές. Το «S» έψαξε να τον βρει και µίλησε µαζί του για τα σηµεία της εποχής, την πολιτική, την τέχνη και τη ζωή, µε αφορµή τη συναυλία του στις 3 Οκτωβρίου στο Καλλιµάρµαρο – τη µεγαλύτερη που έχει δώσει τα τελευταία δέκα χρόνια.

Μαζί του θα είναι οι ∆ηµήτρης Αποστολάκης (Χαΐνης), Μάνος Αχαλινωτόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μανώλης Κονταρός, Μανώλης Λιδάκης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Τάνια Τσανακλίδου, Μιχάλης Τζουγανάκης, ο Ιταλός τραγουδοποιός Vinicio Capossela και άλλοι φίλοι του µουσικοί.

Για λίγες ηµέρες αφήνει τον τόπο του, την Κρήτη, για να έρθει στην Αθήνα και, όπως ο ίδιος εκµυστηρεύτηκε, αισθάνεται πως «θα ανέβει στον ουρανό».

Ποτέ δεν κάνει προετοιµασία και πρόβες πριν ανέβει στη σκηνή. Όλα κυλούν αυθόρµητα και το τραγούδι που διαλέγει πρώτο είναι… «όποιο του έρθει».

Ψαραντώνης... έτσι τον µάθαµε, έτσι τον ξέρει ο κόσµος όλος και ο ίδιος µάς αποκαλύπτει πώς «γεννήθηκε» το ψευδώνυµό του αυτό. Ενα όνοµα ταυτισµένο µε την Κρήτη και την παράδοση της λύρας.

∆ιαθέτει ιδιαίτερη φωνητική χροιά και ξεχωρίζει για το προσωπικό ύφος στο παίξιµο της λύρας, αλλά και άλλων παραδοσιακών οργάνων.

«Με λένε Αντώνη, σαν τον παππού µου. Ο παππούς µου ήταν πολύ γρήγορος πολεµιστής, έπιανε τους εχθρούς σαν τα ψάρια. Οι σύντροφοί του λέγανε "σαν τα ψάρια τους πιάνει ο Ψαρότουρκος" και έτσι βγήκε το παρατσούκλι Ψαραντώνης και πέρασε από γενιά σε γενιά», διηγείται.

Ζει στην Κρήτη, τον τόπο που λατρεύει. Η καθηµερινότητά του είναι κοντά στη γη, τα χωράφια του και τη µουσική. Μα, όπως µας λέει, «θέλω δεν θέλω, βλέπω τι γίνεται στην επικαιρότητα και µε στενοχωρούν όλα αυτά που έγιναν και γίνονται στον τόπο µου... Όλη αυτή η προδοσία µε πονά κάπως».

Ισως γι' αυτό αποφεύγει την τηλεόραση, αφού δεν του προκαλεί ενδιαφέρον. Την ανοίγει «µονάχα αν τύχει και αυτό συµβαίνει σπάνια». Όσο για το αν θα ασχολιόταν ποτέ ενεργά µε την πολιτική και για το αν τον έχουν πλησιάσει κόµµατα για να είναι υποψήφιος η απάντηση εκπλήσσει: «Μου το είχαν προτείνει πιο παλιά. ∆εν το σκέφτηκα ποτέ. Εγώ είµαι µουσικός...».

Αν και ο ίδιος κουβαλά πάνω του µια τεράστια ιστορία και πείρα, ποντάρει στους νέους ανθρώπους και τολµά να συνεργαστεί µαζί τους.

«Αυτός είναι ένας τρόπος να ενωθεί το παρελθόν µε το παρόν. Η παράδοση πάντα υπάρχει. Είναι η τέχνη, η ποίηση του λαού και αυτή θα είναι πάντα η κινητήριος δύναµη. ∆έχοµαι πολλές προτάσεις, δεν µπορώ να αρνηθώ στους νέους, τους συµπαραστέκοµαι... ελπίζω σε αυτούς».