Ο Στέφανος Κορκολής μοιάζει τόσο διαχρονικός και πάντα τόσο επίκαιρος. Στο δικό μου μυαλό είναι απόλυτα ταυτισμένος με τη μουσική και με ένα πιάνο σαν προέκταση του εαυτού του.

Τελειομανής στη δουλειά του και άρτιος. Δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Γοητευτικά προσεκτικός, ευγενής και με τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής του να δίνει τον παλμό, μίλησε μαζί μας για όλα…

Τον ρωτάμε για τις εμφανίσεις του στο «Half Note». Μας έκανε κάπως εντύπωση ο τίτλος: «Η μουσική είναι μία».

«Ο τίτλος σημαίνει πως δεν υπάρχουν ταμπέλες στη μουσική. Αυτός είναι o σκοπός μας και πιστεύουμε πως θα το αποδείξουμε», λέει, αποκαλύπτοντας πως, εκτός από κομμάτια της επερχόμενης δισκογραφικής του δουλειάς, που θα ακουστούν για πρώτη φορά, στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται και παλαιότερες επιτυχίες του, τραγούδια ξένων δημιουργών που ο ίδιος αγάπησε σαν να ήταν δικά του, όπως επίσης αυτά των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Astor Piazzolla κ.λπ.

Τελικά, η μουσική περνά δύσκολα εν μέσω κρίσης; «Εξαρτάται από το πού προσδιορίζετε εσείς τη δυσκολία. Οι δημιουργοί περνούν δύσκολα με όλα όσα συμβαίνουν στον χώρο της πνευματικής ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ). Κατά τα άλλα, λόγω της οικονομικής κρίσης τα μουσικά σχήματα μίκρυναν, αλλά έγιναν πιο αληθινά. Ενα πιάνο, μία φωνή, μία κιθάρα. Αυτό νομίζω πως ήταν για καλό. Ουσία και όχι άνευ λόγου εντυπωσιασμοί».

Οταν μιλάμε για μουσική, το πρόσωπό του αλλάζει. Είναι το πάθος του και το εκπέμπει. Και όταν τον ρωτάμε τι είναι ευτυχία… είναι αφοπλιστικός!

 «Το να αγγίζουν οι νότες μου έστω και μία ψυχή». Ακούει, παρακολουθεί και ελπίζει στη νέα γενιά. «Υπάρχει μια νέα γενιά τραγουδοποιών που δεν βιάζονται. Δεν τους κατατρέχει το άγχος της γρήγορης καταξίωσης και αναγνωρισιμότητας και ακολουθούν το δύσβατο και μακρύ μονοπάτι της τέχνης, αυτό που, όμως, στο τέλος αναδεικνύει αληθινές αξίες και όχι εφήμερη ματαιότητα. Ως θετικό παράδειγμα αναφέρω τη συνεργάτιδά μου, Σοφία Μανουσάκη».

Σπανίως βλέπει τηλεόραση και μόνο αν έχει κάποια καλή ταινία, αλλά φροντίζει να παρακολουθεί την επικαιρότητα. «Οσο βέβαια μπορώ και αντέχω μέσα από τα ΜΜΕ».

Η κατάσταση στην Ελλάδα τον θυμώνει. «Η κοινωνικοπολιτική συγκυρία μάς αφορά όλους μας. Ανησυχώ για το παρόν, μα περισσότερο για το μέλλον», παραδέχεται. «Ούτε κατά διάνοια» δεν θα ασχολιόταν με την πολιτική, ενώ στις κακές συνήθειές του αναφέρει το τσιγάρο, το οποίο όμως κατάφερε να κόψει και συνιστά σε όλες και όλους να το κόψουν.

«Δεν καπνίζω πια, ευτυχώς. Αδυναμία έχω στους αδύναμους ανθρώπους. Οσο για φόβους, όχι πια».

Δεν νιώθει πλήρης, αφού, όπως λέει, «η πληρότητα δεν παράγει ενδιαφέρον για συνέχεια. Οταν γεμίζει το ποτήρι, ή το αδειάζεις, για να ξεκινήσεις από την αρχή, ή το ξεχειλίζεις».

Κλείνουμε την κουβέντα μας με μια ευχή για τη νέα χρονιά: «Εύχομαι να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να μην τρωγόμαστε μεταξύ μας, διότι αυτό βλέπουν οι απέξω και μας κάνουν ό,τι μας κάνουν. Χρόνια πολλά, λοιπόν, με αξιοπρέπεια, ομόνοια και υγεία».

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο "Πολιτισμός", στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ