Λαμπερή, θεατρική, αλλά και συναισθηματική και ερωτική κάποιες φορές, η Μαρίζα Ρίζου μάς καλεί σε κάθε εμφάνισή της να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, αλλά κυρίως να ονειρευτούμε μαζί της. «Το τραγούδι είναι ο τρόπος να ηρεμεί η ψυχή μου». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η κουβέντα μας.

Για τις εμφανίσεις της στον «Σταυρό του Νότου», μας είπε: «Είναι ο δεύτερος κύκλος στην ουσία, έπειτα από εκείνες στο “Passport”, που μου έδωσαν αρκετή φόρα και την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή αφορά κάποιον κόσμο που μας τιμά με την παρουσία του στα λάιβ».

Υπάρχει ένας στίχος της: «Αν πρώτα δεν ονειρευτείς, βλαξ, πώς θα το ζήσεις...». Δεν θα μπορούσα να μην τη ρωτήσω πόσο χώρο έχουν στη ζωή της τα όνειρα.

«Πιστεύω περισσότερο στα όνειρα με τη λιγότερο ρομαντική τους πλευρά, δηλαδή στους στόχους. Και αυτό γιατί τα όνειρα έχουν κάτι το ανεδαφικό ως έννοια και δεν σε δραστηριοποιούν ακριβώς. Δεν πιστεύω, λοιπόν, στο ξαφνικά. Θεωρώ απαραίτητη τη συμμετοχή και την προσπάθειά μας για να συμβούν τα πράγματα».

Συνέχεια αμφισβητεί τον εαυτό της και δεν την αφορά να μπει σε μια κατηγορία. Προσπαθεί, παλεύει και κάνει λάθη...

«Οσο περνάει ο καιρός, έχω παραπάνω λόγους να μένω συγκεντρωμένη και να δουλεύω, ώστε να γίνομαι καλύτερη. Διεκδικώ το δικαίωμα να κάνω λάθη και την ελευθερία μου να προχωρήσω όπως μου λέει η καρδιά μου, χωρίς να νικηθώ από τη ματαιοδοξία. Ολα έχουν έρθει αρμονικά έως τώρα, χωρίς απότομες κινήσεις, και έτσι θα επιθυμούσα να συνεχίσουν». Αυτόν τον καιρό ακούει συνεχώς το «Αδιάκοπα» και το «Καταφύγιο» του Φοίβου Δεληβοριά, αλλά και το «Αμφιβολία» του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και της Μαρίας Παπαγεωργίου.

Υπάρχει, όμως, και ένα δικό της τραγούδι που ξεχωρίζει. «Το πιο προσωπικό και αγαπημένο μου είναι το “Πάμε μια βόλτα”. Τραγούδι που γράφτηκε σε βαθύ σκοτάδι, ωστόσο».

Δεν ξεχωρίζει τα είδη μουσικής και δεν έχει ανασφάλεια ως προς το να ανήκει σε κάποιο. «Δεν πιστεύω στα είδη, πιστεύω στους δημιουργούς και στις προσωπικότητές τους. Γι’ αυτό και δεν κατηγοριοποίησα ποτέ μέσα μου αυτούς που αγαπούσα και αγαπώ καλλιτεχνικά. Ο καθένας είναι κατηγορία από μόνος του». Πάντα υπενθυμίζει στον εαυτό της να... ζει, αποφεύγει τη μιζέρια και δεν της αρέσει να μένει μουδιασμένη στον καναπέ. «Οταν έχω χρήματα, πάω κανένα ταξίδι. Κατά τα άλλα, αγαπάω το φαγητό, το σινεμά, το θέατρο και τις παρέες σε σπίτια με φίλους και ωραίες κουβέντες».

«Φοβάμαι τη μοναξιά. Τη μοναχικότητα την επιζητώ. Συνδέεται με πληρότητα και ησυχία. Η άλλη είναι σκοτάδι σκέτο. Ασχημο πράγμα».

Οσο για το τι άλλο ετοιμάζει; «Θα κυκλοφορήσει νέο τραγούδι μετά το Πάσχα σε στίχους δικούς μου και μουσική του Κωστή Μαραβέγια. Ανυπομονώ γι’ αυτό. Σέβομαι και αγαπάω πολύ τον Κωστή».