Τον Δαρείο, τον βασιλιά της Περσίας υποδύεται για δεύτερη χρονιά ο Νίκος Ψαρράς στους Πέρσες του Αισχύλου που παρουσιάζει σε περιοδεία από τις 14 Ιουνίου ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη.

Το παλαιότερο από τα σωζόμενα έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος, το μοναδικό που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, καταγράφει την ήττα της περσικής αλαζονείας και το θρίαμβο του ελληνικού πνεύματος, μέσα από μια ευρηματική σκηνοθεσία που συνδυάζει εξαίσια τον ποιητικό λόγο, τη μουσική και τη θεατρική δράση.

Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά για το ρόλο του, αλλά και για όλα τα νέα δεδομένα της ζωής του.

Πρωταγωνιστείτε στους Πέρσες του Αισχύλου, ένα έργο που φαίνεται πως απελευθερώνει την ουσία του αισχυλικού έργου. Ποια είναι αυτή η ουσία;

Ο Αισχύλος πολύ έντεχνα μας βάζει να δούμε την ήττα των Περσών από την πλευρά των ηττημένων. Γιατί μέσα από τους ηττημένους ουσιαστικά έκλεινε το μάτι στους Αθηναίους με σκοπό να τους δείξει τι μπορεί να πάθει κάποιος από την έπαρση ή όταν θέλει δικό του όλο το σύμπαν θέλοντας να ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση του και φτάνοντας στο Θείο. Το ότι οι Πέρσες με πλωτά μέσα πέρασαν το Βόσπορο για να έρθει το στράτευμα στην Ελλάδα, θεωρήθηκε ύβρις στον θεό Ποσειδώνα. Αλλά ύβρις ήταν και ότι ο Ξέρξης ήθελε να θεοποιηθεί.

Έχετε μελετήσει πολύ το Αρχαίο Δράμα;

Αυτά τα κείμενα όταν τα πρωτοδιαβάζεις νιώθεις πολύ λίγος. Η αγωνία μας κάθε φορά που καταπιανόμαστε με αυτά είναι πως θα πείσεις το κοινό για όλα όσα λέει το έργο. Είναι φοβερά δύσκολο. Θέλει εκπαίδευση και πολλή δουλειά. Πρέπει να έχεις αίσθηση πως μιλάς στον έμμετρο λόγο, αλλά κυρίως πως μεταδίδεις στους θεατές το μεγαλείο και τη συγκίνηση του κειμένου. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο δουλειάς, αλλά ότι και να κάνεις μόνος σου, είσαι πάντα υπό τη σκέπη του σκηνοθέτη. Πρέπει πάντα να υπηρετείς το όραμά του. Και δεν υπάρχει δυστυχώς περιθώριο διαφωνίας. Πρέπει να αφήνεις στο πλάι τις διαφωνίας. Είναι σαν μια ομάδα ποδοσφαίρου.

Έχετε άγχος στη σκηνή ή το έχετε πια ξεπεράσει;

Κάθε χρόνο και χειρότερα. Οι ρόλοι και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν συνέχεια. Και δεν είναι ωραίο πράγμα να επαναλαμβάνεσαι, αλλά να εκπλήσσεις. Όλοι μας πριν από κάθε παράσταση έχουμε άγχος. Γιατί η παράσταση μπορεί να κρατάει ένα δίωρο, αλλά είναι μια πάλη γιατί εμείς προετοιμαζόμαστε όλη τη μέρα για αυτήν. Και υπάρχουν διάφορες φοβίες. Ότι μπορεί να ξεχάσεις τα λόγια σου ή ότι μπορεί να μπερδευτείς.

Σας έχει τύχει να ξεχάσετε λόγια;

Ναι, μου έτυχε όταν ήμουν πολύ νέος, όταν έπαιζα τον Μερκούτιο στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ήταν από πίσω ο τεχνικός, ο οποίος έκανε θόρυβο με κάποιες πλαστικές σακούλες. Και εγώ έπρεπε να ερμηνεύσω έναν μονόλογο δύο σελίδων. Όταν άκουσα το θόρυβο αποσυντονίστηκα και κοίταξα τον Αντώνη Λουδάρο, που έπαιζε μαζί μου, και όταν γύρισα μπροστά το κεφάλι μου άσπρισαν όλα. Δεν θυμόμουν ούτε ποιος είμαι, ούτε τι λέω. Και άρχισα κι έλεγα ότι μου ερχόταν. Ο Λουδάρος ευτυχώς φώναξε κάτι και μου έδωσε άλλη πάσσα. Ήμουν 22 χρονών. Είναι πολύ εύκολο να μας αποσυντονίσει ένας ήχος, όπως ο ήχος του κινητού στο θέατρο. Και κάποιοι θεατές απαντούν κι όλας…

Τι έχει να μας πει σήμερα το έργο; Ποια είναι η απήχησή του στο σημερινό κόσμο;

Στο έργο υπάρχει το «Είτε παίδες Ελλήνων» αυτή η φοβερή φράση που λέει ο Αγγελιαφόρος, που κάθε φορά που το ακούω μου σηκώνεται η τρίχα. Και ο κόσμος παθιάζεται. Είμαστε ένας λαός που στο DNA μας την σέρνουμε την παράδοση και την κουλτούρα. Ο κόσμος αγαπάει το θέατρο στην Ελλάδα, γιατί τον βοηθάει να ονειρευτεί.

Το έργο καταγράφει την ήττα της περσικής αλαζονείας και το θρίαμβο του ελληνικού πνεύματος. Αυτό το ελληνικό πνεύμα γιατί σήμερα έχει ξεπέσει αρκετά; Ποιες είναι οι αιτίες;

Το Ελληνικό πνεύμα στην Αθήνα άνθισε σε μια δημοκρατία όπου όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα. Οι Αθηναίοι τότε ασχολούνταν με τη σκέψη, το διάβασμα και τη μελέτη. Εμείς σήμερα έχουμε πρώτα να λύσουμε το πρόβλημα της επιβίωσης, δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε χρήματα για να πάρουμε γάλα για το παιδί μας. Οπότε το πνεύμα για να αναπτυχθεί θέλει πολυτέλεια. Τώρα εμείς είμαστε ένας λαός καταπονημένος. Το εθνικό μας φρόνιμα έχει φτάσει στο ναδίρ. Στο εξωτερικό μας θεωρούν κλέφτες και μπαταχτσήδες. Αυτό με στεναχωρεί πολύ. Γιατι από το 2000 έως το 2006 ζούσα στις ΗΠΑ και κάθε φορά που έλεγα ότι είμαι Έλληνας έκαναν τούμπες από τη χαρά τους. Μου έλεγαν πόσο σημαντικό είναι να είσαι Έλληνας και τι ωραία χώρα έχουμε. Και μετά οι ίδιοι άνθρωποι μου τηλεφωνούσαν στην Ελλάδα για να με ρωτήσουν αν έχω να φάω. Μου έλεγαν όμως πως ξέρουν ότι δεν πληρώνουμε και τους λογαριασμούς μας. Εκεί θύμωνα γιατί τελικά κανείς δεν ξέρει πόσα πληρώνουμε στην εφορία και πόσο ταλαιπωρημένοι είμαστε. Και φυσικά φταίμε εμείς που δώσαμε αυτήν εικόνα, ότι δεν πληρώνουμε. Έχει βγει προς τα έξω ότι είμαστε ένας λαός χαραμοφάηδων που δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Δεν ισχύει καθόλου αυτό. Δουλεύουμε πιο πολύ από όλους. Εγώ δουλεύω κάθε μέρα όλο το χρόνο εκτός από παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και Μεγάλη Εβδομάδα. Πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα πια να αποταμιεύσουμε χρήματα. Δυστυχώς πουλήθηκε όλη η Ελλάδα τζάμπα. Η καθημερινότητά μας πια είναι δυσβάσταχτη.

Με τον ερχομό του παιδιού σας σε τι έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης σας;

Με τον ερχομό του παιδιού μου άλλαξε όλο το σύμπαν. Όλος μου ο κόσμος ξαναυπάρχει μέσα από αυτό το πλάσμα. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να του μαθαίνω τη ζωή. Και ξαναμαθαίνω κι εγώ τη ζωή μαζί του. Με έκανε πιο ευαίσθητο και εύθραυστο ο ερχομός του γιού μου. Κι αυτό μου έκανε πολύ καλό και στη δουλειά μου γιατί οι ρόλοι πια βγαίνουν αλλιώς. Αλλιώς μου εντυπώνονται τα κείμενα.

Τι κρατάτε πάντα από την παιδική σας ανεμελιά;

Ότι η μέρα ξεκίναγε με τραγούδι. Οι γονείς μου με ξύπναγαν κάθε μέρα με τραγούδια. Και είναι απίστευτο ότι τα ίδια κάνω κι εγώ στο δικό μου παιδί. Οι γονείς μου ζουν ακόμα και είναι μαζί σχεδόν 70 χρόνια. Ήταν μαζί από παιδίά. Μου αρέσει η οικογένεια, που είμαστε όλοι μαζί και αγαπιώμαστε.

Η αγάπη για την υποκριτική πώς προέκυψε;

Πήγαινα από πολύ μικρός στο θέατρο και έπαιζα στη γειτονιά αυτοσχέδιες παραστάσεις. Μεγάλωσα σε ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη. Αλλά οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός, το έβλεπαν ως χόμπι. Και φυσικά πήγα κρυφά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Τις επιτυχίες σας τις γνωρίζουμε όλοι. Αποτυχίες είχατε στη ζωή σας;

Ναι πολλές. Θεωρώ πως ήμουν τυχερός επειδή βρέθηκα τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος. Στην αρχή δεν ήξερα κανένα όταν κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Αλλά βρήκα δουλειά δίπλα στον Κουτσομύτη στην τηλεόραση και δίπλα σε Κιμούλη και Καραμπέτη στο θέατρο. Και το σημαντικό είναι να σε μάθει το σινάφι ώστε να σου δώσει την επόμενη δουλειά. Τις μεγαλύτερες δυσκολίες τις συνάντησα στην Αμερική, όπου πήγα για να ξανασπουδάσω. Ήταν πολύ δύσκολα. Πολλές φορές αναρωτιόμουν αν είναι σωστή η επιλογή να κάνω αυτό το επάγγελμα. Στο τέλος πια γύρισα πίσω γιατί έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα. Και τότε συμμετείχα στις Μάγισσες της Σμύρνης.

Ανεργος έχετε μείνει ποτέ;

Ναι για ένα χρόνο στο Λος Αντζελες. Και έγινα σερβιτόρος. Σέρβιρα ταραμά και τζατζίκι. Αλλά ήταν η μόνη λύση.

Το ότι αρέσετε πολύ στις γυναίκες το γνωρίζετε; Σας νοιάζει;

Όλοι οι ηθοποιοί είμαστε φιλάρεσκοι άνθρωποι. Μας αρέσει να αρέσουμε. Πολλές φορές μπερδεύεσαι βέβαια. Αλλά εγώ νομίζω πως έχω μεγαλώσει αρκετά πια. Είμαι ένας μεσήλικας. Για τον "Φάρο" πέρυσι είχα παχύνει γιατί έπρεπε να φοράω ρούχα XXL.

Δέχεστε έντονα φλερτ στον επαγγελματικό σας χώρο; Πως τα αντιμετωπίζετε;

Ναι δεχόμουν και δέχομαι. Αλλά το χυδαίο φλερτ δεν μου αρέσει. Έρχονται γυναίκες στο καμαρίνι μου και με φλερτάρουν. Αλλά οι άντρες από τη φύση μας επειδή είμαστε κυνηγοί, αν γίνει η γυναίκα κυνηγός δεν μου αρέσει καθόλου.

Έφτασαν ποτέ δίπλα σας τα ναρκωτικά;

Μισώ τις ουσίες και το αλκοόλ. Ένα χούι έχω μόνο, ότι δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα. Προσπαθώ χρόνια, αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Και θυμώνω πολύ που δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Παλεύω πάρα πολύ όμως. Αλλά ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποδώσει στο θέατρο αν ασχολείται με ουσίες ή αλκοόλ. Δεν γίνεται. Δεν μπορείς να πάρεις ναρκωτικά και να βγεις στην Επίδαυρο να παίξεις.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Sold Out οι «Πέρσες» την 1η Ιουλίου στο Ηρώδειο. Νέα Παράσταση στις 30 Ιουνίου.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018: Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018: Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης Ηράκλειο Κρήτης

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018: Θέατρο Ανατολικής Τάφρου, Χανιά

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018: Θέατρο Ερωφίλη – Φορτέτζα, Ρέθυμνο

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018: Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018: Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018: Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου
________________________________________

Τιμές εισιτηρίων για το Ωδείο Ηρώδου Αττικού:

Διακεκριμένη Ζώνη 28€ - 35€
Ζώνη Α 20€ - 25€
Ζώνη Β 12€ - 15€
Άνω διάζωμα 8€ - 10€

Τιμές για την υπόλοιπη περιοδεία:

Γενική είσοδος: 16€
Φοιτητικό, παιδικό, μαθητικό, άνω των 65 ετών: 12€
ΑΜΕΑ, ανέργων: 8€

ΠΑΙΖΟΥΝ:Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκος Ψαρρά, Αντώνης Μυριαγκός, Χάρης Χαραλάμπους και 12μελής Χορός

ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018