Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το art house κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας, επιστρέφει από τις 22 Νοεμβρίου έως και τις 5 Δεκεμβρίου στον κινηματογράφο Τριανόν. Με τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές και ελληνικές ταινίες της χρονιάς, πρεμιέρες από όλον τον κόσμο, αφιερώματα σε μεγάλους δημιουργούς του σινεμά, ειδικές προβολές, masterclasses και παράλληλες εκδηλώσεις.

Στο επίκεντρο της φετινής 31ης έκδοσης του Πανοράματος είναι ο πλούσιος, πολύμορφος και συχνά αναπάντεχος κόσμος της γυναίκας. Με αφορμή το κινηματογραφικό αφιέρωμα «7η Τέχνη - 7 Γυναίκες - 7 Ταινίες», το 31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου ξεκινά τις προφεστιβαλικές εκδηλώσεις με την εικαστική έκθεση «7» που εγκαινιάζεται στις 13 Νοεμβρίου στη γκαλερί ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ. Και οι επτά ταινίες που επιλέχτηκαν έχουν ως κομβική, χαρακτηριστική, απόλυτη πρωταγωνίστρια μια γυναίκα.

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει ο καλλιτέχνης και ομότιμος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Γιάννης Ψυχοπαίδης. Συμμετέχουν με έργα εμπνευσμένα από εμβληματικούς γυναικείους χαρακτήρες του παγκόσμιου κλασικού και σύγχρονου κινηματογράφου οι καλλιτέχνιδες: Βάσω Τζούτη - «Η Ωραία της Ημέρας», Δέσποινα Τσάκνη - «Ευδοκία», Ιφιγένεια Αβραμοπούλου - «Ορλάντο», Αλίκη Παππά - «Περσόνα», Δέσποινα Φλέσσα - «Ζούσε τη Ζωή της», Έλενα Χασαλεύρη - «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα». Οι ταινίες που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις καλλιτέχνιδες θα προβληθούν και στη μεγάλη οθόνη στο πλαίσιο του ομώνυμου αφιερώματος του φεστιβάλ.

Η γυναικεία αισθαντικότητα ανάμεσα στην κοινωνική επιταγή και τους παραδοσιακούς ρόλους, στο βουβό ξέσπασμα των φυσικών ενστίκτων και την πάλη για την κατοχύρωση μιας νέας ηθικής τάξης στη σχέση των φύλων και στην κοινωνική συνείδηση.

«Κάθε μία από τις νέες δημιουργούς», σημειώνει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, «ξεχώρισε η ίδια την ταινία που θα αντιπαρατεθεί εικαστικά και θα "συνομιλήσει" μαζί της μέσα από τις ζωγραφικές ύλες, το σχέδιο και το χρώμα. Οι συναντήσεις αυτές της εικαστικής τέχνης με την τέχνη του κινηματογράφου έχουν δώσει εδώ και καιρό γόνιμα, τολμηρά και πολύ ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά αποτελέσματα, μέσα από τις δημιουργικές προσμίξεις των δύο τεχνών, την τέχνη της εξωτερικής και την τέχνη της εσωτερικής κίνησης [...] Ο εικαστικός στοχασμός της τέχνης, οι αισθητικές της αναζητήσεις, η κατασκευή ενός "άλλου" κόσμου, που όμως είναι τόσο δικός μας και κυρίως ο βαθύτερος πόθος για αυτογνωσία, δεν κάνουν την τέχνη ένα "εξωτικό" καταφύγιο ή μια έξοδο διαφυγής, αλλά στις καλύτερες περιπτώσεις την ανήσυχη συνείδηση μιας κοινωνίας που αναζητά τις αλήθειες της σε καιρούς που οι ρόλοι και οι ταυτότητες έχουν χάσει τις σταθερές τους συντεταγμένες. Και οι επτά ήταν υπέροχες», καταλήγει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης