Είναι µία από τις πιο αγαπητές, διαχρονικές και ιδιαίτερες φωνές της ελληνικής µουσικής πραγµατικότητας και φέτος τη βλέπουµε σε έναν διαφορετικό ρόλο. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου υποδύεται ένα υπαρκτό πρόσωπο, την τραγουδίστρια Ευθαλία, στην παράσταση «Λωξάντρα», που βασίζεται στο µυθιστόρηµα της Μαρίας Ιορδανίδου.

«Ο Ακης ∆ήµου, που µετέτρεψε αυτό το υπέροχο έργο σε σενάριο, πάρα πολύ έξυπνα ενέταξε το τραγούδι, ένα τεράστιο κοµµάτι του ελληνισµού δηλαδή. Το ότι από το τραγούδι πήγα στην ηθοποιία για µένα είναι µια τεράστια έκπληξη. Κατ’ αρχήν, τα κατάφερα. Ολο αυτό το διάστηµα όµως η µία έκπληξη έρχεται µετά την άλλη. Είναι µια πολύ σηµαντική εµπειρία για µένα να βλέπω πώς λειτουργεί, πόσο βαθιά µπαίνουν οι ηθοποιοί µέσα στον ρόλο τους. Τίποτα δεν είναι στον αέρα. Ψάχνουν βαθύτερα και ιστορικά γεγονότα. Τολµώ να πω ότι, αν συνέβαινε µια τόσο βαθιά έρευνα και στη µουσική... τα πράγµατα θα ήταν πραγµατικά διαφορετικά. Ολο αυτό είναι τεράστιο σχολείο για µένα. Στην αρχή µε δυσκόλεψε ο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρω. Με τη βοήθεια όλων ευτυχώς όλα πήγαν πολύ καλά και δεν έχω πια ανασφάλεια», είπε για το θεατρικό της εγχείρηµα η Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Βέβαια, πάντα όταν θα µιλάµε για την Ελένη Τσαλιγοπούλου θα σκεφτόµαστε µουσικές, τραγούδια και θα ταξιδεύουµε µε τη φωνή της.

«Υπάρχει ένας στίχος από το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που λέει “δε µας συγχωρώ, από φόβο χάσαµε”... Αυτός ο στίχος πάντα µε συγκλονίζει», αποκάλυψε η τραγουδίστρια και συνέχισε: «Υπάρχουν δυστυχώς πολλά πράγµατα γύρω µας για τα οποία αισθανόµαστε ήττα... Και είναι κρίµα να είναι ένα από αυτά ο φόβος µας».

∆εν ξεχνά ποτέ τη µουσική της. Βγάζει νέο CD και κάθε Παρασκευή του Ιανουαρίου θα την απολαµβάνουµε στον «Σταυρό του Νότου».

Μιλήσαµε γενικότερα για τη µουσική στην Ελλάδα τού σήµερα. Πήρε µια ανάσα πριν απαντήσει: «Εχει αλλάξει το πώς βλέπουµε και πώς ακούµε τη µουσική, ο τρόπος. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι µε ταλέντο, άνθρωποι που προσπαθούν πραγµατικά... Υπάρχει µια προχειρότητα όταν ακούς ένα τραγούδι και µια βιασύνη. Μπορείς να ακούσεις ένα λεπτό από ένα κοµµάτι και µετά να πας στο επόµενο. Παρ’ όλα αυτά, για µένα συνεχίζει να είναι η πιο σηµαντική τέχνη και αυτής της εποχής. Ελπίζω ότι απλώς είµαστε σε µια µετάβαση και όλο αυτό θα καταλήξει κάπου. Και θα προσθέσω στη µουσική».

Αναπόφευκτα η κουβέντα µας έφτασε στα µουσικά ριάλιτι... «Κοιτάξτε, τα νέα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν τραγουδιστές. ∆εν υπάρχει κάτι άλλο αυτή τη στιγµή. Ενα τέτοιο σόου κάνει αυτό. Οπότε δεν µπορούµε να πούµε κάτι κακό. Στην αρχή ήµουν εντελώς κατά αυτών των ριάλιτι, γιατί ήξερα ότι δεν είναι ουσιαστική η συµµετοχή τους, δεν έχει διάρκεια και ελάχιστες περιπτώσεις διέψευσαν τη θεωρία µου. Αυτά τα σόου έχουν τροµερή θεαµατικότητα - γεγονός που δείχνει και πόση δύναµη µπορεί να έχει το τραγούδι. Αλλά µέχρι εκεί».

Και η κουβέντα µας έκλεισε µε µια ευχή για το 2019: «Χρόνια πολλά σε όλους. Ευτυχισµένο 2019. Εύχοµαι να πάψουµε να φοβόµαστε, για να πάµε µπροστά».

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Πολιτισμός», της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ