O Τάσος Πυργιέρης, για όσους δεν τον γνωρίζουν καλά, είναι ένας καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Για όσους τον ξέρουν λίγο καλύτερα, είναι ένας πολύ ευγενικός και γλυκός άνθρωπος, που χαμογελά και μεταφέρει την ενέργειά του σε ό,τι και αν κάνει.

Τον πετύχαμε ακριβώς την περίοδο που ολοκλήρωσε μια ακόμη προσεγμένη δουλειά.

«Μόλις τελείωσα τη σκηνοθεσία για την παράσταση “Μία ζωή στο θέατρο”, του Ντέιβιντ Μάμετ, που θα παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00 στη Β’ Σκηνή του θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας. Μου αρέσει αυτή η δουλειά».

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ

Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε τη συμπάθειά του στο θέατρο και γενικότερα στην υποκριτική, καθώς κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων στο 5ο Λύκειο Περιστερίου οργάνωνε θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες έπαιζε και σκηνοθετούσε... Το μέλλον του λογικό! Τον ρώτησα τι είναι, τελικά, γι’ αυτόν το θέατρο.

Τα μάτια του έλαμψαν και νομίζω είχα ήδη τη μισή απάντηση... «Το θέατρο για μένα είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Είμαι εμμονικός με το θέατρο. Είναι η μεγάλη μου αγάπη, ο μεγάλος μου έρωτας», αναφέρει, και ίσως αυτή η αγάπη να είναι η απάντηση στο γιατί έχει αφοσιωθεί τόσο σε αυτό.

Μιλήσαμε για τη δουλειά του ηθοποιού, γενικά, και τις δυσκολίες που έχει. «Ο ηθοποιός λοιπόν, όπως και όλα τα επαγγέλματα, έχει τις δυσκολίες του, αρκετές κάποιες φορές. Βέβαια, μπορώ να πω πως πλέον είμαι σε θέση να τις διαχειριστώ. Μπορώ να τις καταλαβαίνω και να τις αντιμετωπίζω».

«SINGLES»

Τον γνωρίσαμε καλύτερα μέσα από την τηλεόραση και ο δικός του αγαπημένος ρόλος ήταν εκείνος του Ηλία στο σίριαλ «Singles» το 2005 στο Mega.

Και όχι άδικα, καθώς ήταν ένας ρόλος που δεν πέρασε απαρατήρητος. Τώρα πια δεν παρακολουθεί πολλή τηλεόραση, αλλά σίγουρα δεν αντέχει εκείνες τις «εκπομπές-υποπροϊόντα, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Θα άλλαζε το βεβιασμένο του προγράμματός του, δεν θα άλλαζε την προσήλωσή του στην Τέχνη που τον ζει όμως. Δεν αντέχει την αγένεια, τον εξοργίζει η αγνωμοσύνη, ενώ έχει ανάγκη να βλέπει στους ανθρώπους φιλότιμο. Μιλήσαμε για την πολιτική. «Δεν ασχολούμαι ενεργά. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως είναι υποχρέωση του καθενός μας να γνωρίζει τι συμβαίνει στην πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είναι χρήσιμο το απολιτίκ». Αν όμως μπορούσε να αλλάξει κάτι στον κόσμο, θα άλλαζε τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

«Οι άνθρωποι έχουν χάσει την προσωπικότητά τους, εγκλωβισμένοι στα προβλήματά τους. Εχουν χάσει τον αυθορμητισμό τους. Εχουν ξεχάσει να ζουν. Είναι όλοι έτοιμοι να “αρπαχτούν”. Δεν χρειάζεται».

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Πολιτισμός, της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ