Μιχάλης Χατζηγιάννης: Η έμπνευση δεν αγοράζεται
Ο τραγουδιστής µιλά για την μελάλη συναυλία στον Πειραιά, την πορεία του στο τραγούδι, τους πιστούς θαυµαστές του και την αισθητική, που «κάνει τη διαφορά στην Τέχνη»
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης δεν είναι µόνο ένας από τους δηµοφιλέστερους και πιο αγαπητούς τραγουδιστές στην Ελλάδα, αλλά και ένας άνθρωπος που αποδεικνύει έµπρακτα ότι η µουσική µπορεί να γίνει αρωγός για όσους έχουν ανάγκη.
Η Μητρόπολη Πειραιώς τη ∆ευτέρα 13 Μαΐου (19:00) διοργανώνει στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά µια συναυλία κατά της φτώχειας, µε σύνθηµα «Προσφέρουµε - ελπίζουµε - τραγουδάµε», και ο δηµοφιλής τραγουδιστής δεν θα µπορούσε να λείπει από µια τέτοια πρωτοβουλία.
«Για να εξαλείψουµε τη φτώχεια που υπάρχει γύρω µας, πρέπει να νικήσουµε τη φτώχεια που συχνά υπάρχει µέσα µας», επισηµαίνει ο τραγουδιστής στο «S».
«Η συναυλία γίνεται από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και κάθε οικονοµική συµµετοχή του κοινού αντιστοιχεί σε γεύµατα που προσφέρονται στους οικονοµικά αδύναµους συνανθρώπους µας. Τους ευχαριστώ διπλά εδώ και για την ευγενική συνεχή προσπάθεια που κάνουν προς αυτήν την κατεύθυνση και για την τιµή να µε καλούν να συµµετάσχω στη συναυλία αυτή», τονίζει και αποκαλύπτει για όσα θα ακούσουµε: «Το πρόγραµµά µας είναι µια δίωρη διαδροµή σε όσο το δυνατόν πιο επιλεγµένα τραγούδια, από το πρώτο µου βήµα, το “Αγγιγµα ψυχής” του Γιώργου Χατζηνάσιου, µέχρι και τα τελευταία “Eρωτας αγκάθι”, “Σαϊτιά” (στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου) και το “Eνα πρωινό” του Σταύρου Ξαρχάκου».
Το χαρακτηριστικό γνώρισµα του Μιχάλη Χατζηγιάννη είναι -εκτός από τη φωνή του- το κοινό του. «Το συναίσθηµα αυτό είναι όπως το κρασί: όσο ωριµάζει γίνεται καλύτερο», σχολίασε γελώντας. Αλλά δεν έχει φτάσει στην κορυφή τυχαία.
«Η σκληρή δουλειά, η επίπονη µελέτη και η συνεχής προσπάθεια» είναι τα µυστικά που κρύβονται πίσω από την επιτυχία του, όπως αποκαλύπτει, αφού θεωρεί ότι «τίποτα δεν δίνεται δωρεάν. Το ταλέντο από µόνο του µπορεί να είναι σηµαντικό, αλλά δεν σε πάει πουθενά». Οσο για το αν ένιωσε ποτέ να βαλτώνει; «Το να βαλτώνεις είναι αναπόσπαστο κοµµάτι της ζωής του καθενός. Τώρα, για να βγεις, χρειάζεται ένα χέρι άδολης αγάπης και η καύσιµη ύλη που ο ίδιος επιλέγεις (βιβλία, µουσικές, καλή παρέα, περπάτηµα κ.ά.). Γιατί, όπως είπε και ο John Donne, “No man is an island” (“Ουδείς είναι από µόνος του νησί”)».
Και µπορεί ο δηµοφιλής καλλιτέχνης να συνεχίζει ακάθεκτος να δηµιουργεί, ωστόσο δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται ότι η Τέχνη στις µέρες µας περνάει κρίση.
«Η Τέχνη είναι πάντα υπό κρίση. ∆εν µπορεί να γίνεται διαφορετικά. Ποιος έχει το αλάθητο για να καθορίσει απόλυτα τι είναι στην Τέχνη ποιοτικό και τι όχι; Αυτό που όντως κάνει τη διαφορά είναι η αισθητική. Και η αισθητική είναι παιδεία. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι µεταξύ µας αξιολογούµε διαφορετικά την Τέχνη και επιλέγουµε από αυτή διαφορετικά πράγµατα».
Στην ερώτηση αν θυµώνει που άνθρωποι εκτός του χώρου ασχολούνται µε το τραγούδι, λέει: «Οχι, διότι αυτό πλέον δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας και, αφού δεν είναι παράνοµο, είναι µάταιο να θυµώνει κανείς. Σηµασία έχει τι µένει ως τραγούδι στη συλλογική µνήµη».
«ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΑΙ»
Η απάτη, η ασυνέπεια και ο ερασιτεχνισµός είναι αυτά που µπορούν να τον εξοργίσουν, αν και όπως παραδέχεται «είκοσι χρόνια στον χώρο, προστατεύοµαι όσο καλύτερα µπορώ και δεν αφήνω πια τον εαυτό µου να εξοργίζεται».
Τι έχει όµως αλλάξει από την πρώτη του εµφάνιση µέχρι σήµερα; «Πολλά σε ό,τι αφορά την τεχνολογία, την εµπορικότητα και τη διακίνηση του µουσικού προϊόντος. Εκείνο που µένει αναλλοίωτο και αναντικατάστατο είναι η έµπνευση. ∆εν αγοράζεται, δεν εξασφαλίζεται και δεν δανείζεται».
Η κουβέντα έφτασε στην κοινωνία και στη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
«Υπάρχει κανείς που να ενθουσιάζεται µε αυτή την κατάσταση; Οχι. Παρ’ όλα αυτά, πάντα είχα την ελπίδα και την αίσθηση ότι υπάρχει η δυνατότητα καλυτέρευσης και όχι χειροτέρευσης των συνθηκών. Χρειάζεται µια µικρή προσπάθεια από όλους µας».
Οσο για το ποια θα ήταν τα πρώτα πράγµατα που θα άλλαζε στην κοινωνία όπου ζούµε: «Πρώτα απ’ όλα θα άλλαζα την παιδεία. Για να γίνουµε πιο ουσιαστικοί ως άνθρωποι, είτε σε οικογενειακό είτε σε εκπαιδευτικό επίπεδο. Μέσα από αυτή την εκπαίδευση θα µπορούσαµε να µάθουµε να φροντίζουµε τους ανθρώπους γύρω µας, τον τόπο µας, το καλό του πλανήτη γενικότερα. Επειτα, µεγάλη σηµασία θα έδινα στη φροντίδα των ζώων».
