Συνάντηση Βερνίκου - Κουνς στη φιλότεχνη Υδρα

Ο Τζεφ Κουνς, ο πιο ακριβοπληρωµένος εικαστικός αυτήν τη στιγµή στον κόσµο, είναι θαµώνας στην Υδρα. Αγαπηµένος φίλος του «Mr DESTE» ∆άκη Ιωάννου -ο δεύτερος είναι και µανιώδης συλλέκτης των έργων του-, ταξίδεψε στο νησί και πάλι συγκέντρωσε τα φλας. Η Μαρίνα Βερνίκου, από την πλευρά της, επίσης φίλη του επιχειρηµατία, βρέθηκε στα παλιά Σφαγεία, στον χώρο όπου ο Ιωάννου έχει δηµιουργήσει ένα εκπληκτικό σκηνικό. Η εφοπλίστρια-φωτογράφος ήταν παρούσα στο καθιερωµένο ραντεβού του Ιωάννου µε τους φιλότεχνους, στο πλαίσιο του οποίου κάθε χρόνο παρουσιάζει τις δηµιουργίες κάποιου καλλιτέχνη - φέτος ο τυχερός ήταν ο Τζορτζ Κόντο, τον οποίο λατρεύουν από την Ευγενία Νιάρχου και την Ντάσα Ζούκοβα µέχρι άλλες διάσηµες σοσιαλιτέ. Καθώς, λοιπόν, η Βερνίκου τον συνάντησε, δεν γινόταν να µη φωτογραφηθεί µαζί του. Οσο για το λουκ της, τι κι αν το τοπ έµοιαζε ελαφρώς «νυφικό»; Εµείς απλώς θα το αποκαλέσουµε το απόλυτο (αγαπηµένο) λευκό. Του καλοκαιριού. Του ήλιου, της θάλασσας, του ελληνικού φωτός.

Επίτιμος δημότης ο Κόντο

Ο Κόντο έγινε επίτιµος δηµότης Υδρας και µας παρουσίασε την πλακέτα που έλαβε από τον δήµαρχο του νησιού, Γιώργο Κουκουδάκη. Oσο για το Apollo Wind Spinner, ανακλαστικό ανεµοστροφέα πλάτους 9,1 µέτρων από µπρούντζο και χαλκό, τοποθετηµένο στην κορυφή του µικρού κτιρίου των Σφαγείων, έγινε πάλι ατραξιόν: οι καλεσµένοι έζησαν δύο µέρες κάτω από τον ήλιο του Τζεφ Κουνς, που από πέρσι έχει αποφασιστεί, ύστερα από πρόταση των ∆άκη και Λιέττας Ιωάννου προς τον ∆ήµο της Υδρας, να παραµείνει εκεί µόνιµα.

Τα εγκαίνια της «Εζενί» σε φημισμένη γκαλερί – και με τη Μαρία-Ολυμπία

Στην περίφηµη γκαλερί «Gagosian» στο Λονδίνο εντοπίσαµε την Ευγενία Νιάρχου. Η πασίγνωστη σοσιαλιτέ, της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας και ιδιοκτήτρια της εταιρείας Venyx (δηµιουργεί και εµπορεύεται κοσµήµατα και άλλα αξεσουάρ), µας προέτρεψε να ταξιδέψουµε µέχρι την πρωτεύουσα της Βρετανίας, αλλιώς την «πόλη της βροχής», για να ανακαλύψουµε τη συλλογή της Venyx X Man Ray. «Εχουµε πολλές εκπλήξεις», µας προϊδέασε. Το «παρών» στο πάρτι της στην γκαλερί έδωσε η αδελφή της, Ηλέκτρα, και η Μαρία-Ολυµπία. Η «χαϊδεµένη» των απανταχού σχεδιαστών µόδας, καθώς είναι καλή φίλη µε όλη την οικογένεια, δεν µπορούσε να λείπει. Το προηγούµενο διάστηµα η «Εζενί», όπως αποκαλείται η Ευγενία, είχε παρουσιάσει τη δουλειά της στο Λας Βέγκας. Και τώρα επέστρεψε στη βάση της.

Από άλλο έργο

• Υστερα από τρεις απανωτές απώλειες µέσα σε δώδεκα µέρες -και οι τρεις σοβαρές, αλλά η µία, ακόµα και αν ήταν η περισσότερο αναµενόµενη, η πιο σοκαριστική-, θεώρησα, δίχως να το σκεφτώ δεύτερη φορά, πως ένα ταξίδι θα ήταν το µόνο που θα λειτουργούσε ως αντίδοτο. «Travel is the drug» ήταν το µότο του εκλιπόντος αιώνια λατρεµένου µου. Και το δικό µου. Κάθε τύπου απόδραση, ανεξαρτήτως εποχής, πολλώ δε µάλλον σε συνθήκες καύσωνα, µόνο ως πράξη αγάπης για τον εαυτό σου χαρακτηρίζεται. (Και) στην περίπτωσή µου, η απόδραση, οι καινούργιες ή µάλλον ιδωµένες από «ειδική σκοπιά» εικόνες λειτούργησαν θεραπευτικά. Ξαναβρέθηκα στη Μήλο 31 χρόνια µετά. Ταξιδεύοντας µε τη Sky Express, µε την Κρυσταλλία, την καταπληκτική σε ρόλο ξεναγού, «απεσταλµένη» της πειραιώτικης Vrakas Travel, επιχείρησα να ξεχαστώ.

• Τότε 20, µε την πρώτη µου σχέση, γνωριζόµασταν ακόµη, στο νησί. Τώρα, στο κατώφλι των 51. Σόλο. Οχι από επιλογή. Αλλά από απόφαση «άνωθεν». Επειτα από δέκα χρόνια έρωτα παθιασµένου, εφηβικού, το τέλος. Κάθε φορά ήµασταν όπως στο πρώτο ραντεβού. Τώρα; Σιωπή. Τότε, ένα κοριτσόπουλο, τώρα µια γυναίκα κατασταλαγµένη. Που προσπαθεί, ενώ ξέρει πως τον άνθρωπο που έχασε δεν θα τον ξαναδεί πια, να προσαρµοστεί σε αυτές τις πρωτόγνωρες -για εκείνη- συνθήκες. Είναι πολύ νωπές όµως οι µνήµες και η γυναίκα µε τα θλιµµένα µάτια σκέφτεται ό,τι η πλειονότητα σε αντίστοιχες περιπτώσεις: πως θα ανοίξει η πόρτα και ο άνθρωπός της θα µπει µέσα. Γνωρίζει φυσικά πως στρουθοκαµηλίζει, πως βλέπει την πραγµατικότητα από θολό καλειδοσκόπιο. «Κάνε ένα-ένα τα βήµατα» ήταν η συµβουλή φίλης, εφοπλίστριας και life coacher, που µάλιστα έχει δώσει στο παρελθόν σεµινάρια διαχείρισης πένθους. Κάπως έτσι «προσγειώθηκα» στην κυρία Ανεζίνα, στο «Anezina Hotel», στον Αδάµαντα, που µας φίλεψε µε όλα τα καλούδια του «νησιού της Αφροδίτης». Και τις 28 γυναίκες και τους τρεις άντρες. Ο τρίτος αρσενικός της παρέας ήταν ο οδηγός µας. Τριάντα ένα άτοµα συνολικά, γουρλίδικος αριθµός. Πράγµατι ήταν. Γιατί η Μήλος, αν σε ελκύουν τα άγονα τοπία, τα γαλανόλευκα σοκάκια, τα χρωµατιστά σπιτάκια στα «σύρµατα» στο Κλήµα και στα Μανδράκια -µαζί µε όλα τα υπόλοιπα προσόντα της-, είναι θεά.

• Και κάπως έτσι µε την κοριτσοπαρέα «σκαρφαλώσαµε» στη Χώρα της, την Πλάκα. Και είδαµε και το µαγικό της ηλιοβασίλεµα. Και καταλήξαµε για ντόπιο αρνάκι λεµονάτο και κατσικάκι γιουβέτσι στην «Αvli» να πίνουµε άκρατο ροζέ οίνο (που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου - παραπάνω µιας απογοητευµένης γυναίκας, που δεν περνούσε από το χέρι της, που δεν γινόταν να κάνει τίποτα για να αποτρέψει την απώλεια που θα τη σηµαδεύει για ολόκληρο το υπόλοιπο της ζωής της. Οµως, ήταν η θάλασσα τελικά, το Κλέφτικο, ο Γέρακας, αυτά τα κρυστάλλινα νερά που ποικίλλουν χρωµατικά -από το σκούρο µπλε του ζακυνθινού Ναυαγίου στο τιρκουάζ των Παξών, και ας είσαι στο Αιγαίο- που έκαναν δουλειά. Που µε αναζωογόνησαν. Πώς το έλεγε ο Κωνσταντίνος (µου) µπαίνοντας στα σµαραγδένια νερά της κερκυραϊκής Παλαιοκαστρίτσας; «Αναγέννηση». Στο φως.