Στο Oktoberfest με τον Αχιλλέα

Μετά τον γάµο (της θείας Θεοδώρας), οι... µπύρες. Στο Oktoberfest, στο Μόναχο, βρέθηκε ο Αχιλλέας, γιος του Παύλου και της Μαρί-Σαντάλ. Και πόσταρε και ξέχειλα XXL ποτήρια από το καθιερωµένο φεστιβάλ-πάρτι all day και all night long, που αφήνει στη Γερµανία κάθε χρόνο κέρδος ισοδύναµο µε δεκάδες εκατοµµύρια. Το περσινό event ήταν sold out από νωρίς, µε χιλιάδες κόσµο να το επισκέπτεται τις τέσσερις ηµέρες που διήρκεσε. Το ίδιο ισχύει και για το φετινό. Tο παρθενικό Oktoberfest διοργανώθηκε στις 12/10/1810, ως γαµήλιο γλέντι του πρίγκιπα της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α' και της πριγκίπισσας της Σαξονίας Τερέζας, µε λουκούλλεια γεύµατα, µπύρες και ιπποδροµία. Εκτοτε καθιερώθηκε ως πανηγύρι, µε µουσική, χορό – και χιλιάδες βαρέλια µπύρας ως... πρωταγωνιστές. Εσείς τι προτιµάτε: ξανθιά lager ή µαύρη, µοναστηριακή, τραπιστική;

Δύο Κριαρίνες εν δράσει

Και οι δύο είναι «τσαµπουκάδες», «µαγκάκια», τα λένε έξω από τα δόντια – και σε όποιον αρέσουν (το ότι µιλάµε και για δύο από τα καλύτερα παιδιά της showbiz είναι άλλο επεισόδιο). Και τώρα που οι Κριαρίνες Κατερίνα Στικούδη και Παναγιώτα Βλαντή συνεργάζονται κιόλας, νιώθουν απλώς καταπληκτικά. Πού ενώνουν τις δυνάµεις τους και ποζάρουν µε τέτοια χάρη και καµάρι, µε την ηθοποιό να λέει: «Κατερίνα, Κατερινάκι»; Στο «Τι ψυχή θα παραδώσεις, µωρή;», το οποίο επιστρέφει. Πλην, όµως, αυτή τη φορά στη µεγάλη οθόνη. Οπως γράφαµε και σε προηγούµενο τεύχος, Βασιλική Ανδρίτσου, Μαρία Λεκάκη, Λένα Ουζουνίδου και Παναγιώτα Βλαντή ενσαρκώνουν τις νέες πρωταγωνίστριες. Με την τραγουδίστρια να εντάσσεται στο «τιµ» της Βλαντή.

Ανανέωσε το «χρυσό» deal η Δούκισσα

Τη θηλυκότητα ή την έχεις ή όχι. ∆εν συγκαταλέγεται στα ταλέντα που µπορείς να καλλιεργήσεις, δεν είναι επίκτητη. Ασυζητητί συγκαταλέγεται στα προσόντα της ∆ούκισσας Νοµικού (παρουσιάστριας, µοντέλου και «µούσας» της L’Oréal στην Ελλάδα – για να µην ξεχνιόµαστε). Και τώρα, που ανανέωσε το deal της µε µία από τις κορυφαίες εταιρείες εσωρούχων στον κόσµο, την Triumph, έναντι αδράς αµοιβής φυσικά, την «απογειώνει». Με µαύρη δαντέλα ή µε µπορντό σετάκια, η ∆ούκισσα µας «συστήνει» τα trends του χειµώνα, αποδεικνύοντας εκ νέου ότι ψηλές, ξανθές, ανοιχτοµάτες (που είναι παραδοσιακό «κοκτέιλ» όταν µιλάµε για τον λαµπερό κόσµο του µόντελινγκ) δεν βρίσκεις αποκλειστικά εκτός... Μεσογείου. Ως Ελληνίδα, µάλιστα, διαθέτει και το εκρηκτικό ταµπεραµέντο της χώρας µας, που την αβαντάρει έναντι άλλων. Ποιο άλλο «χρυσό» deal έπεται;

Από άλλο έργο

  • «Πρόλαβα την παλιά φρουρά των µουσικών του. Ευνοήθηκα, γιατί µου δόθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσω µαζί τους, σε πρώτη ζωντανή παρουσίαση, έργα όπως ο “Μεγάλος Ερωτικός”, η “Εποχή της Μελισσάνθης” ή το “Refl ections”», υπογράµµισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αναφερόµενος στη µεγάλη αφιερωµατική συναυλία στον Μάνο Χατζιδάκι (Ηρώδειο, 7/10). «Ηταν θαρραλέος, όχι για να εισπράξει κάποια ευτελή εύσηµα, αλλά για να εκπροσωπήσει ή να υπερασπιστεί µια λεπτότητα, µια ευγένεια, µια οµορφιά ή µια αλήθεια, δίνοντας έτσι πρόσωπο στον τόπο µας σε µια εποχή που ακόµη αυτός διαµορφωνόταν. Αν είχαµε ακολουθήσει περισσότερο την κατεύθυνση και την αισθητική που µας υπέδειξε -η οποία αισθητική στο τέλος γίνεται ηθική-, σήµερα θα ήµασταν άλλη χώρα». Και κάπως έτσι εµπνεύστηκα. Και θυµήθηκα αντίστοιχες κουβέντες µας µε τον αείµνηστο ∆ηµήτρη Ποταµιάνο, της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας: Υπήρξε από τους καλύτερους ακαδηµαϊκούς που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα και -αναµφίβολαήταν ο κορυφαίος σοµελιέ που µέχρι στιγµής είχαµε σε αυτόν τον τόπο.
  • Ο Ποταµιάνος «µου» -χρησιµοποιώ το κτητικό «µου» επειδή διετέλεσε και επικεφαλής καθηγητής στο διδακτορικό µου, το αντικείµενο της διατριβής µου, παρεµπιπτόντως, ήταν η «Σύγχρονη ελληνική µόδα»- υπήρξε κατεξοχήν υπέρµαχος της αισθητικής. Με την ευρύτερη έννοια. Ηταν ∆ον Κιχώτης της αισθητικής. Κυνηγούσε «ανεµόµυλους», αναζητώντας το τέλειο «art de la table» ή την τέλεια γεύση, που ευχαριστεί γλυκά τον ουρανίσκο µε τη δωρικότητά της. Χωρίς πολλά-πολλά µπαχάρια, χωρίς «entourage» ζαρζαβατικών. Οποιος έχει γευτεί γλυκό από τα χέρια του (µαγείρευε κιόλας εκπληκτικά και έφτιαχνε θεϊκά deli) θα το επιβεβαιώσει. Περίτρανα. Yπήρξε πληθωρική, σαρωτική προσωπικότητα µέσα στον κυρίαρχο µινιµαλισµό στο όλο lifestyle και τη φιλοσοφία του. Αν πήγαινε σε εστιατόριο, περισσότερο ακόµα αν ήταν γνώριµος χώρος του, όπως στη γειτονιά του, στην Πλάκα, και αντίκριζε άτσαλα σερβιρισµένο γεύµα, και ας ήταν το νοστιµότερο του κόσµου (λέµε τώρα), το γύριζε πίσω. Η αισθητική -και για εκείνον- ήταν πρωτίστως ζήτηµα ηθικής. Οπως και για τον Χατζιδάκι. Και όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του «Ο κήπος» αντιλαµβάνεται τι γράφω.  
  • Η αισθητική είναι θέµα πολιτισµού. ∆εν αφορά προφανώς αποκλειστικά το σερβίρισµα - πάει παντού. Σε εκείνον που ανερυθρίαστα πετάει το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου, σε εκείνον που φωνάζει σε δηµόσιο χώρο αδιαφορώντας για τους διπλανούς του, σε εκείνον που ρίχνει την τσίχλα στο πεζοδρόµιο. Σε εκείνον που, µε άλλα λόγια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες όσων πράττει, προσβάλλει αρχικά το µάτι, την όρασή µας, και κατ' επέκταση τα υπόλοιπα. Είναι αµέτρητα, είπατε, τα παραδείγµατα τέτοιων τύπων και ακατόρθωτο να υιοθετηθεί τέτοια «πολιτική»/τακτική, που θα σέβεται τα πιστεύω τόσο του αείµνηστου ακαδηµαϊκού όσο και του εµβληµατικού µουσουργού; Για ρίξτε µια µατιά στην Ολλανδία, στις Κάτω Χώρες γενικότερα. Ή στη Σκανδιναβία. Θέµα κουλτούρας είναι. Και δυστυχώς, παρότι η Ελλάδα θεωρείται λίκνο του πολιτισµού, (και) σε αυτόν τον τοµέα είµαστε πίσω. Πολύ...