Tο πρώτο "κλικ" της Βικτώριας Νιάρχου, η νέα συλλογή της Ευγενίας Νιάρχου και η... Μοιραράκη
Passe Partout
Η παραπολιτική στήλη του Secret
Η εγκυμοσύνη και το πρώτο «κλικ» της Βικτώριας Νιάρχου
Στις 25 Ιουλίου, το Page Six, σε αποκλειστικό του ρεπορτάζ, ανέφερε ότι η Ντάσα Ζούκοβα περίµενε το τρίτο της παιδί από τον Σταύρο Νιάρχο. Η διάσηµη Αµερικανίδα συλλέκτρια έργων Τέχνης και σύζυγος, φυσικά, του µεγιστάνα των θαλασσών εθεάθη µε τον άντρα της και την καλή της φίλη, κόρη του «Σκαθαριού» Πολ ΜακΚάρτνεϊ και πασίγνωστη πολυβραβευµένη σχεδιάστρια µόδας, Στέλα ΜακΚάρτνεϊ, σε διακοπές τους στην Ελλάδα. Από τις λήψεις που δηµοσιοποιήθηκαν, ήταν ξεκάθαρη η εγκυµοσύνη της. Τώρα, λοιπόν, που η Ντάσα αποφάσισε να µας δείξει το πρώτο «κλικ» µε το δεύτερο παιδάκι της µε τον Νιάρχο -και ο λόγος για τη Βικτώρια, που γεννήθηκε το 2023- µε φόντο λιβάδι µε λεβάντες και µε ασορτί φορεµατάκι, δεν γινόταν να µη σας την παρουσιάσουµε. Μα, δεν είναι µια οπτασία;
Η νέα, capsule συλλογή της Εζενί (και η Μοιραράκη)
Από Νιάρχο σε Νιάρχο σήµερα το «Passe Partout» και, καθώς εξασφαλίσαµε τα ολοκαίνουργια κοµµάτια της Ευγενίας Νιάρχου (για τους φίλους Εζενί) για τον χειµώνα, που καταφτάνει, τα οποία δηµιούργησε σε συνεργασία µε τη φίρµα Saloni, επίσης δεν γινόταν να µην τα παρουσιάσουµε. Πρόκειται για νέα capsule κολεξιόν µε πλεχτά, που δηµιούργησε η Ευγενία για τον γνωστό -στο εξωτερικό περισσότερο και όχι στην Ελλάδα- oίκο. Μιλάµε για συνεργασία που δεν... χάνεται σε βάθος χρόνου: ∆ιαρκεί από τις αρχές του 2018, πλην όµως τώρα η εφοπλίστρια και δηµιουργός της εταιρείας Venyx, που εµπορεύεται κοσµήµατα (πανάκριβα, ως επί το πλείστον) φτιαγµένα από τα χέρια της, αποφάσισε να «µπουστάρει». Επ’ αυτού, µάλιστα, έπαιξε και η ίδια η Εζενί ρόλο µοντέλου. Και ξέρετε κάτι; Οταν προβαίνει σε «κόντρα» ρόλους στην περσόνα της, γιατί επί της ουσίας, καθότι δηµιουργός, δεν τρελαίνεται να µεταµορφώνεται σε µοντέλο, ένα σηµαίνει: ότι πιστεύει πολύ σε ό,τι παρουσιάζει. Τι βλέπουµε τώρα εµείς, από την πλευρά µας; Κοµψά σχέδια σε αφαιρετικά µοτίβα, θηλυκά πατρόν και την Εζενί πιο γοητευτική από ποτέ. Πάντως, τα στιγµιότυπα µε τα ριχτάρια κατά τέτοιον τρόπο τοποθετηµένα -ως πρωταγωνιστικά props γύρω από τη Νιάρχου και τη συνεργάτιδά της- θα µπορούσαν να λειτουργήσουν και ως κοµµάτια διαφηµιστικής καµπάνιας για χαλιά. Φτιαγµένα από «αγνό παρθένο µαλλί». Γιατί όχι και για την εταιρεία της θεάς στο «σπορ», ∆έσποινας Μοιραράκη;
Από άλλο έργο
- Θα µπορούσε να γίνει άρθρο, θέµα σεµιναρίου, βασικός σκελετός βιβλίου. Και διατριβή για τον καταναλωτισµό, τη γυναίκα και την αυταρέσκεια - για το Τµήµα µου, φυσικά, το προτείνω κατ’ αρχάς, το πρώην Επικοινωνίας και ΜΜΕ (στα µέσα των ’90s, της εποχής µου), νυν Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισµού, του Πάντειου Πανεπιστηµίου. Είναι κάτι που δεν συνέβη, λόγω εξωγενών, τρίτων παραγόντων, αλλά κάτι που το έκανα η ίδια, ασυναίσθητα, στη φούρια µου να προλάβω να επισκεφτώ και τους δύο εορτάζοντες ∆ηµήτρηδες που έπρεπε, το προηγούµενο Σάββατο. Κι ενώ από τις 12.00 έως τις 16.30 ήµουν στους δρόµους για να διεκπεραιώσω άλλες δουλειές - όπως όσοι δουλεύουν καθηµερινά στον «αυτόµατο πιλότο» και ένα Σάββατο τους αποµένει για να τακτοποιήσουν εκκρεµότητες. Είχα, που λέτε, επιστρατεύσει γλυκά, λουλούδια, festive καλάθια για τους αγαπηµένους µου. Πήγα, λοιπόν, την πρώτη επίσκεψη στον αδελφό της µητέρας µου, στην Παιανία. Ολα καλά, όλα ανθηρά. Φάγαµε, ήπιαµε... Του λέω κάποια στιγµή: «Θείε Μίµη, φεύγω, πρέπει να πάω στο Χαλάνδρι, σε συµµαθητή, και µετά έχω να πάω µε φίλη σε κλαµπ».
- Πήρα, λοιπόν, το µετρό για Χαλάνδρι, στάση Αγία Παρασκευή - δίπλα στο σπίτι του. Εµεινα εκεί µέχρι τις 23.00 περίπου. Στο µεταξύ, είχα κλείσει ραντεβού µε ταξί για να µε πάει στο κλαµπ. Τι είχε συµβεί; Είχα πάρει τα πάντα - κραγιόν, µολύβι, µάσκαρα, τσιγάρα, κινητό... Ή έτσι νόµιζα, γιατί είχα ξεχάσει το σηµαντικότερο: Λεφτά και κάρτες. Το πορτοφόλι µου, πάλι, ήταν εκεί. Πώς συνέβη; Μια τόση δα... τριχούλα πέταγε στο φρύδι µου και προτού φύγω φυσικά (προς Θεού, όχι µέσα στο µετρό) θέλησα να την αφαιρέσω. Για να είµαι «τέλεια» για τους αγαπηµένους µου. Το τσιµπιδάκι το είχα στο πορτοφόλι το πολύ πετίτ µου -είµαι βέβαιη πως καµία γυναίκα δεν χρησιµοποιεί µικρότερο- και, επιχειρώντας να το βρω στα γρήγορα, προκειµένου να φύγω από το σπίτι, αφαίρεσα κάρτες και µετρητά και έµεινα µόνο µε τα ψιλά. Και µε το... τσιµπιδάκι.
- Κάπως έτσι, για µία τρίχα κυριολεκτικά, αγνοώντας το περιεχόµενο του πορτοφολιού, ετοιµαζόµουν να πληρώσω το ταξί. Χωρίς µετρητά, χωρίς κάρτα, χωρίς τίποτα. «Ευτυχώς», µου είπε η φίλη µου, «που είσαι σκεπτόµενη και αποφάσισες να έρθεις να µε πάρεις µε το ταξί, για να µην πληρώνουµε και οι δύο. Αν δεν το έκανες, τι θα συνέβαινε;»... Ανεξάρτητα από το σκεπτόµενη ή µη, πού θέλω να καταλήξω: Περισσότερη σηµασία για εµάς τις γυναίκες έχει η εµφάνιση, παρά το να κουβαλάµε χρήµατα πάνω µας. Και, κάπως έτσι, θυµήθηκα τους φοιτητικούς καιρούς, όταν κυκλοφορούσα δίχως χρήµατα. Τότε, όµως, ήταν εν γνώσει µου. Ενώ τώρα; Τώρα, ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι. Και που οι ίδιοι λειτουργούµε για τους εαυτούς µας ως «χορηγοί επικοινωνίας». Πώς το λέει και το Ελενάκι (η Μενεγάκη;) Χωρίς το κραγιόν µου δεν πάω που-θε-νά. Κυριολεκτικά! Εµπνευστείτε για νέο δοκίµιο, ηµερίδα. Τουλάχιστον. Εχουµε να θέσουµε επί τάπητος πάρα πολλά...