London calling για το «Λουκάκι»

Από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ο πρώτος -πατριωτικός- χαιρετισµός της πρώην χορεύτριας, νυν life coach και γνωστής εφοπλιστικής γόνου Λουκίας Λαιµού. Το «Λουκάκι» στη βρετανική πρωτεύουσα νιώθει σαν στο σπίτι της. Η µαµά της, η αριστοκράτισσα κυρία Πένι, που είναι µια πραγµατική lady, ιδιαίτερα ευγενική, είναι Βρετανίδα. Στα επιµέρους, είδαµε τη Λουκία µε τον επιχειρηµατία Μιχάλη Τσιριγώτη -που δεν ξέρουµε τι µέρος του λόγου είναι, ίσως και το αµόρε της-, µε τον «ΕΤ call home», τον «ΕΤ τον εξωγήινο», δηλαδή, µόνη να κοιτάζει το πορτραίτο του βασιλιά Καρόλου... Το δαγκώνει το κρύο στη βρετανική πρωτεύουσα, αλλά χαλάλι, το χαίρεται. Οσο για επιστροφή στην Αθήνα; Μη βιάζεστε. Αν έχεις τον χρόνο, τη διάθεση και τη σωστή παρέα, ποιος ο λόγος να επιστρέψεις µπαµ-µπαµ; 

Από τη Ζυρίχη (και την Αλίνα) με αγάπη

Frozen, από την πλευρά της, και η Αλίνα Καλτσίδου. Η σοσιαλιτέ κόρη του «βασιλιά του τσιµέντου», Φιλάρετου Καλτσίδη, βρίσκεται στην παγωµένη Ελβετία, στη Ζυρίχη, µε τον άντρα της, επιχειρηµατία Πάτρικ Ποπράφσκι, και τον γιο τους. Και δεν τρώει µόνο γκουρµεδιές, αλλά και χάµπουργκερ. Το ότι τα συνοδεύει µε συλλεκτική ροζ σαµπάνια Γκοτιέ είναι άλλο επεισόδιο. Τελευταία εθεάθη στο «Tipsy Tiger», αλλά από τα αγαπηµένα της είναι και το «Dry Club». Κάπως έτσι, στέκοµαι σε µια φωτογραφία που η ίδια προτιµά, µε… ιπτάµενα κοκτέιλ! Στο πόσο εξιτάρουν το µάτι τέτοιες εικόνες! Είναι σαν Τέχνη. Αλλιώς, σαν να επιδίδεσαι χαρωπός σε πειράµατα στο εργαστήριο (το «κλικ» συνοδεύεται µε το classic φιλµ «Monkey Business», µε τον Κάρι Γκραντ στον ρόλο του τρελού επιστήµονα που αναζητά το… Μπογκοµόλετς).

Το «κορμί» επέστρεψε στην Αυστραλία 

∆εν γνωρίζω αν η Καλαµατιανή που τα τελευταία χρόνια αποκαλούµε στην Ελλάδα «Το κορµί» θα συναντήσει το άλλο διεθνές «κορµί» του µόντελινγκ. Ωστόσο, αυτό το διάστηµα βρίσκεται στη βάση της δεύτερης, στο «σπίτι» του original, του πρώτου «The body» της µόδας. Είναι ηλίου φαεινότερο -το βλέπετε, εξάλλου, από τα στιγµιότυπα- ότι αναφέροµαι στη Μαίρη Βυτινάρος. Τις τελευταίες εβδοµάδες χαλαρώνει στη «γη των καγκουρό» και των κοάλα, στην Αυστραλία δηλαδή, όπου έµενε στο παρελθόν. Εκεί ευχαριστιέται το καλοκαίρι. Κάποιοι µού µεταφέρουν ότι δεν σκοπεύει σύντοµα να «ξεκολλήσει»... Καλοπερνάει το κορίτσι εκεί! Αν, τώρα, δροµολογεί όντως συνάντηση µε την Ελ Μακφέρσον -το Νο 1 «κορµί» του µόντελινγκ όλων των εποχών-, δεν το ξέρω. Θα µπορούσε πάντως.

Από άλλο έργο

  • «Ο άνθρωπος θυµίζει κλάσµα, όπου ο αριθµητής είναι ο πραγµατικός εαυτός του και ο παρονοµαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Οσο µεγαλύτερος ο παρονοµαστής, τόσο µικρότερη η αξία του κλάσµατος. Και όσο ο παρονοµαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσµα τείνει προς το µηδέν». Τα παραπάνω πρέσβευε ο Λέων Τολστόι και ποιος θα διαφωνήσει; Εξάλλου, µιλάµε για αριθµούς. Που ποτέ δεν λαθεύουν. Ενώ το φαίνεσθαι για την πλειονότητα µετράει σαφώς περισσότερο από το είναι -έτσι συνέβαινε ανέκαθεν, αλλά πλέον το φαινόµενο δεν γνωρίζει απλώς έξαρση, είναι σαν να µιλάµε για πανδηµία-, όσοι ασχολούµαστε µε τον πολιτισµό επικεντρωνόµαστε στην ουσία των πραγµάτων. Μόνο. Καµία διαφωνία, βέβαια, ότι η εικόνα είναι συνυφασµένη µε την αισθητική µας. Σκόπιµα κιόλας συχνά αναζητούµε κάτι συγκεκριµένο για να εξωραΐσουµε τη στιγµή (µας). Οµως, πάντα το περιεχόµενο µετράει παραπάνω από το αµπαλάζ. Χωρίς, λοιπόν, τυµπανοκρουσίες, δίχως εκκωφαντικές «κορώνες», στήσαµε το «Stage», µια υψηλών προδιαγραφών έντυπη Σκηνή: ετήσια έκδοση, εσωτερική παραγωγή του οµίλου των «Παραπολιτικών», για τα αθηναϊκά θέατρα, του ∆ιονύση Παναγιωτάκη, που διανέµεται δωρεάν στα θέατρα των συµφερόντων του επιτυχηµένου επιχειρηµατία. 
  • Το απολαύσαµε 100% όλοι µας: 130 σελίδες, 90 συνεντεύξεις, σε 45 ηµέρες (!). Με τη µισή κιόλας dream team του θεάτρου: από τους Σταµάτη Φασουλή και Θανάση Παπαθανασίου - Μιχάλη Ρέππα έως τους Θοδωρή Αθερίδη, Φιλαρέτη Κοµνηνού, Ράνια Οικονοµίδου, Νικορέστη Χανιωτάκη, Γιώργο Παπαγεωργίου… Μεταξύ άλλων, παρέα µε τη «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» Μαρία Σολωµού, τη Βίκυ Σταυροπούλου, την Ελλη Τρίγγου, τη Νικολέττα Καρρά, την Κατερίνα Γερονικολού, τον Γιάννη Τσιµιτσέλη, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο... Πέρα από τη µισή dream team του θεάτρου, και η µισή εγχώρια showbiz, όπως αντιληφθήκατε, µιλάει στο «Stage». Για εµάς αποτέλεσε στοίχηµα. Πρόκληση. Τα προγνωστικά, κόντρα στον χρόνο (που δεν ήταν υπέρ µας), µας ήθελαν νικητές. Ευτυχώς, τα δικαιώσαµε.
  • Πού το πάω: Οι συγκεντρωτικές τάσεις, η υπεροψία, η έπαρση, το «εγώ είµαι κι άλλος δεν είναι» συνήθως λειτουργούν ανασταλτικά στην επίτευξη του στόχου, όποιου στόχου θέτεις, θέτω, θέτει ο καθένας µας. Οταν λειτουργείς οµαδικά, όταν -ακόµη- πιστεύεις στους ανθρώπους, δεν υφίσταται ούτε µία στο εκατοµµύριο πιθανότητα να µη ζήσεις τη γλυκιά γεύση της δικαίωσης. Την ηθική ικανοποίηση. ∆εν συνιστώ ασφαλώς να το κάνουµε τσίρκο, να µιλάνε ό(οο)λοι -γιατί εµείς οι Ελληνες είµαστε και ξερόλες, ανυπερθέτως, και τη βρίσκουµε µε το να... ακουγόµαστε!-, αλλά είναι πάντα καλύτερα δυο-τρία παραπάνω ζευγάρια µάτια. Και µυαλά. Είναι καλύτερα, όταν ψάχνεις για λύση, να το συζητάς µε κάποιον που εµπιστεύεσαι. Το «µαζί» είναι σπουδαία υπόθεση. Μια προτροπή, λοιπόν, την πρώτη για το 2025: Οσοι δεν εξωτερικεύεστε µην αγνοείτε την επιταγή, τελικά, της καρδιάς σας. Το µοίρασµα είναι πολύτιµο. Λειτουργεί και «αυτοψυχοθεραπευτικά». Είτε, άλλωστε, µας αρέσει είτε όχι, «ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Αν µπορεί να µείνει µόνος του, είναι είτε θηρίο είτε θεός» (Αριστοτέλης).