Mε τη (σούπερ) «Τάτι» στην Κολομβία

Το ’πε και το ’κανε η Τατιάνα Μπλάτνικ – πρώην σύζυγος του Νικόλαου Ντε Γκρες, για όσους δεν θυµούνται. Λέµε τώρα... Το (σούπερ) κορίτσι, που, µε τη βοήθεια της µαµάς του, Μαρί-Μπλανς Μπιερλάιν, µετακόµισε σε δύο µόνο 24ωρα, µας είχε ενηµερώσει: στο πλαίσιο αναζήτησης της ταυτότητάς της −κάτι που σχολίασαν πολλά διεθνή Μέσα, από το φιλοβασιλικό «Tatler» µέχρι το «Point de Vue»− είχε επισηµάνει ότι θα επέστρεφε στις «ρίζες» της, στις χώρες που τη «σηµάδεψαν». Ξεκίνησε λοιπόν από την Κολοµβία (από την Καρταχένα) και έπεται, προφανώς, η Βενεζουέλα – και το Καράκας, όπου µεγάλωσε. Η «Τάτι» ταξίδεψε στη Λατινική Αµερική µε τη µαµά Μαρί-Μπλανς και µας παρουσίασε (και) εικόνες µε παραδοσιακά χορευτικά σχήµατα. 25η Μαρτίου από άλλο έργο. Με όλη τη σηµασία των λέξεων.

Hρθε για να μείνει (;) ο «Mr Eurovision»

Η φωτογραφία της εβδοµάδας που ολοκληρώνεται είναι αυτή που βλέπετε: Ο Τζόνι Λόγκαν µε τις βαλίτσες του. Ο «Mr Eurovision» ήρθε στη χώρα µας, στην Αθήνα συγκεκριµένα, καθώς την παραµονή και ανήµερα την 25η Μαρτίου είχε δροµολογήσει συναυλίες στο θέατρο «Παλλάς» – που βεβαίως ήταν sold οut. Τη στιγµή όµως που αφίχθη στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», πολύ cool και προσηνής, ο φωτογράφος µας τα έχασε. Ο λόγος; Οφθαλµοφανής. Επιστράτευσε τρεις king size βαλίτσες, το µουσικό όργανό του, µία µικρή και µία ακόµα µικρότερη τσάντα! Μπας και ήρθε για να µείνει, τελικά; Πώς αλλιώς να το εξηγήσεις; (Το κείµενο διαβάζεται µε µουσικό χαλί το αξεπέραστο −για όλους τους Eurofans ανεξαιρέτως− «Hold me now», το έπος του).

H «Εζενί» στον δρόμο του κασμίρ

Οχι στον δρόµο του µεταξιού, αλλά στον δρόµο του κασµίρ βαδίζει η Ευγενία («Εζενί») Νιάρχου. Της τελείωσε −για λίγο µάλλον, γιατί πιθανόν θα επιστρέψει− το Σεν Μόριτζ. Από το Λονδίνο και τη Serpentine Gallery µας έκλεισε αυτή τη φορά το µάτι. Υπέροχες ζωγραφιές από τη µακρινή Ινδία µπήκαν πάλι στο «κάδρο» και εντυπωσιαστήκαµε από το πολύχρωµο σύµπαν που αντικρίσαµε. Η έκθεση, υπό τον τίτλο «Arpita Singh: Remembering», σηµατοδοτεί το πέρασµα της εικαστικού Αρπίτα Σινγκ εκτός Ινδίας. Από τα ωραιότερα έργα που φιλοξενούνται –και στο οποίο εστίασε και η «Εζενί»– είναι το «Kασµίρ» και το «Gemini Rising», η «Ανατολή» του ∆ιδύµου (του ζωδίου). «Κάτι συµβαίνει στον πυρήνα µου. Ετσι πάει η ζωή µου», θα πει σχετικά η εικαστικός µε τα 60 χρόνια παρουσίας στον χώρο...

Από άλλο έργο

  • Είναι από εκείνες τις συγκυρίες που επιβεβαιώνουν ότι το «πάντα» ποτέ −σχεδόν− δεν κρατάει... για πάντα. Σύναξη παλιών συµµαθητών το περασµένο Σάββατο. Για όσους από εµάς τουλάχιστον είχαµε αποµείνει στην Αθήνα. Από το σχολείο της Φιλοθέης όλοι (κι αν έχω αλλάξει σχολεία έως το ’88, οπότε έµεινα µόνιµα στην Παιανία!). Είχα να τους δω µία δεκαετία, που λέτε... Οι περισσότεροι ήρθαν σόλο. Καµία σχέση µε την προηγούµενη φορά. «Πού είναι οι γυναίκες, οι άντρες, τα παιδιά σας;». Φωνή βοώντος αρχικά – σηµειωτέον, παραµένω η µόνη εκ πεποιθήσεως ανύπαντρη. Οι άντρες συµµαθητές µου στο διάστηµα που µεσολάβησε από το προηγούµενο reunion είχαν χωρίσει. Ενας µόνο εξακολουθούσε να είναι παντρεµένος – δήλωσε κιόλας περισσότερο ερωτευµένος µε τη γυναίκα του, γιατί µε την πάροδο των ετών δικαιώνεται για την επιλογή του. Οι κοκόνες οι συµµαθήτριές µου; Ολες είχαν χωρίσει! Συµπέρασµα Νο 1 λοιπόν: Τα διαζύγια αυξάνονται στην Ελλάδα. Ευσταθούσε;
  • Θέλησα να το ψάξω περαιτέρω, να διαπιστώσω εάν η τρέχουσα οικογενειακή κατάσταση των συµµαθητών µου ήταν ενδεικτική, αν ό,τι ισχύει για εκείνους µπορεί να γενικευτεί. H Eurostat, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, θα µου έδινε την απάντηση. Οπως και συνέβη. Αυξάνονται τα σύµφωνα συµβίωσης, παράλληλα µε τα διαζύγια. Ηταν το πρώτο που διαπίστωσα εξετάζοντας (και) τις τελευταίες της εκτιµήσεις. Τα σύµφωνα συµβίωσης παρουσίασαν αύξηση κατά 17,4% σε σχέση µε τα προηγούµενα χρόνια. Τα διαζύγια ανήλθαν κατά 4,4%. Αναφορικά µε τον τύπο διαζυγίου, οκτώ στα δέκα που εκδόθηκαν την τελευταία πενταετία είναι συναινετικά (πάλι καλά!). Οι περισσότερες αποφάσεις διαζυγίων για τους άντρες αφορούσαν τους 45-49 ετών, ενώ για τις γυναίκες την ηλικιακή οµάδα 40-44 ετών.
  • Να σταθώ στις ηλικιακές οµάδες – είναι σηµαντικό: Οι συµµαθητές µε τους οποίους συναντηθήκαµε είµαστε όλοι µεταξύ 50-52 ετών (ανάλογα αν κερδίζεις, χάνεις χρόνο ή έχεις πάει κανονικά στην τάξη. Οπως ισχύει για τους πάντες δηλαδή). Τι, εποµένως, εξάγεται από την «αποτίµηση»; Οτι η δεκαετία των σαράντα ήταν εκείνη στη διάρκεια της οποίας συντελέστηκαν και στην περίπτωσή τους οι τιτάνιες αλλαγές στη ζωή τους. Κάπως έτσι, ώριµη (θέλω να πιστεύω) πια, σκέφτηκα: Αυτό το τόσο δηµιουργικό διάστηµα, αυτή τη δεκαετία, που η γυναίκα είναι πιο όµορφη από ποτέ, ενώ και ο άντρας είναι στα πολύ ωραία του – στα απόλυτα ωραία του, στην κορύφωσή του, το αρσενικό, σύµφωνα µε τις έρευνες, είναι στη δεκαετία 45-55–, τότε βρίσκει να χωρίσει; Ε, ναι! Στην πραγµατικότητα, δεν µου έκανε εντύπωση. Αν έχεις παντρευτεί γύρω στα 30-32, όπως ακόµη πολλοί, κάπου εκεί, σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά σου ενηλικιώνονται και ξαναφτιάχνεις τη ζωή σου. Μακριά από τους παροξυσµούς της νιότης... Συνειδητά, ξεκινάς από την αρχή, νιώθοντας ελεύθερος. Περιττό να επισηµάνω πόσοι µου είπαν συγχαρητήρια που παρέµεινα ανύπαντρη. Μόνο ένας, ο παντρεµένος (ακόµη) µου είπε: «Ποτέ δεν είναι αργά».