Oταν µπήκαµε στην κρίση το 2010 (που στις ΗΠΑ είχε αρχίσει το 2008), κάποιοι διορατικοί παρατηρητές έλεγαν τότε ότι «το πρόβληµα δεν είναι µόνον η κρίση, αλλά και το ενδεχόµενο να µας βρει µέσα στην κρίση και µια άλλη, άλλου τύπου κρίση»! Και µας βρήκε! Οχι µία κρίση, αλλά πολλές!
Τα παρεπόµενα των Μνηµονίων (κρίση ήταν κι αυτά), η πανδηµία, η ενεργειακή κρίση τώρα και τις οίδε αύριον. Πολλοί, όχι µόνον διορατικοί, αλλά και παλαίµαχοι παρατηρητές έλεγαν ότι το Σύστηµα προκαλεί συνεχώς κρίσεις ή ότι, ακόµα περισσότερο, το Σύστηµα είναι οι κρίσεις του!
Οµως ας το αφήσουµε αυτό, είναι κάπως Μαρξιστικό, αν και, όχι µόνον οι Μαρξιστές, αλλά και κάθε σοβαρός οικονοµολόγος καθώς και πολιτικός κρίση θεωρούσαν επίσης την περίοδο της ψευδούς ευµάρειας – µε δανεικά.
Με χρέος 160 δισ. (το 126% του ΑΕΠ) µπήκαµε στα Μνηµόνια. Με το πρώτο Μνηµόνιο δανειστήκαµε 73 δισ. (κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου). Με το δεύτερο Μνηµόνιο (συγκυβέρνηση Ν.∆. - ΠΑΣΟΚ) δανειστήκαµε εκ νέου 153 δισ.! Με το τρίτο Μνηµόνιο (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ.) δανειστήκαµε ακόµα 68 δισ.! Σήµερα το χρέος έχει φτάσει στα 387 δισ. (από 160 δισ.), ήτοι στο 226% του ΑΕΠ (από το 126%)…!!! Αδιανόητο! Αν λοιπόν είµαστε µια βαθειά χρεωκοπηµένη χώρα (είτε «εκτός» Μνηµονίων είτε υπό καθεστώς Ενισχυµένης Εποπτείας), ένα µόνον ερώτηµα θα έπρεπε να µας απασχολεί: «Πώς τη γλυτώνουµε;».
Πώς τη γλυτώνουµε από την τρέχουσα κρίση, την επόµενη κρίση, τη µόνιµη κρίση; Μόνο µε αλλαγή, δραστική και δραµατική αλλαγή του παραγωγικού µοντέλου της χώρας. Οµως εµείς, περί το παραγωγικό µας µοντέλο ελπίζουµε µόνον στον (αµφίβολο κι ευάλωτο στις κρίσεις) τουρισµό, µόνον στη διαχείριση και τη διανοµή χρήµατος (που δεν προέρχεται στην πλειονότητά του από την παραγωγή) καθώς και στην πράσινη ανάπτυξη (;) ή στην εργασία τύπου… digital nomads. ∆υστυχώς έτσι δεν βάφονται αυγά. Σπάνε. Ακόµα και τα ήδη σπασµένα. Σε ακόµα µικρότερα κοµµάτια. Και θρύψαλα.
Δημοσιεύθηκε στην στήλη «Κόκκινος Πειρατής» της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 19/2
