Γύρω στους 140.000 Ελληνες (παλαιοί) ζουν περί τον ∆νείπερο (Ντον), από τη Μαριούπολη έως το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ. Και πολλοί άλλοι στην Οδησσό, ενώ στην Κριµαία ακόµα 15.000.
Αυτοί οι τελευταίοι, ως αναγνωρισµένη εθνική µειονότητα µε όλα τα δικαιώµατά της (όπως και όσοι ζουν στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ), ενώ αντιθέτως όσοι ζουν υπό ουκρανική ∆ιοίκηση υφίστανται πιέσεις ουκρανοποίησης, όπως και όλες οι άλλες εθνικές µειονότητες, πλην των (τουρκογενών) Τατάρων.
Πανάρχαιες σχέσεις και δεσµοί των Ελλήνων µε τους εκεί λαούς από την εποχή της Σκυθίας (Ουκρανία σήµερα) και της Κριµαίας, όταν το χρυσάφι της περιοχής, το σιτάρι, έφθανε µε συνθήκες στη Θράκη κι από κει πάλι µε συνθήκες στην αρχαία Αθήνα. Κατόπιν, κέντρο αυτού του χρυσοφόρου εµπορίου έγινε η Αλεξάνδρεια, µάλιστα ο Μεγαλέξανδρος επέβαλε τη «δίκαιη τιµή», ώστε να αποφεύγεται η αισχροκέρδεια.
Το κράτος, δηλαδή, αγόραζε το σιτάρι της Σκυθίας µε συµβόλαια ποσότητας - τιµής από τους Θράκες (και τους Σκύθες) και στη συνέχεια το διέθετε στους εµπόρους να το εµπορευθούν µε νόµιµο (µόνον) κέρδος σε όλον τον ελληνιστικό κόσµο. Την Αλεξάνδρεια διαδέχθηκε η Ρώµη, αλλά το σύστηµα της «δίκαιης τιµής» του Αλέξανδρου αντικαταστάθηκε από το µονοπώλιο των Ρωµαίων ολιγαρχών. Μετά από µερικές κρίσεις επισιτισµού που προκάλεσαν οι χοντρέµποροι - αριστοκράτες (των 300 οικογενειών που κυβερνούσαν τη Ρώµη), η Ρωµαϊκή Πολιτεία (Υπατοι και ∆ήµαρχοι µαζί) επέβαλε τη «δωρεάν διανοµή άρτου» στον λαό. Μετά, στον «άρτο» προσετέθησαν και «τα θεάµατα» κι έδεσε το γλυκό - της χειραγώγησης των πληβείων.
Δημοσιεύθηκε στην στήλη «Κόκκινος Πειρατής» της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 26/2
