Αν το φιλοσοφήσουμε (χωρίς να κουράσουμε ιδιαιτέρως τον εγκέφαλό μας), θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα ζει στα χρόνια της Μεταπολίτευσης το ίδιο μοτίβο. Μια ατέρμονη «μέρα της μαρμότας».

Ολοι γνωρίζουμε (χωρίς, επίσης, να κουράζουμε ιδιαιτέρως τον εγκέφαλό μας) πως, όταν ένα εργαλείο δεν λύνει ένα πρόβλημα, αλλάζουμε εργαλείο. Πρώτον, διότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πρόβλημα και, δεύτερον, διότι το ίδιο εργαλείο δεν φέρνει διά της επαναλήψεως διαφορετικά αποτελέσματα.

Ομως οι Ελληνες (όπως και πολλοί άλλοι λαοί)
δοκιμάζουν διαρκώς τα ίδια εργαλεία προσδοκώντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Κατά το πρώτο μεγάλο μέρος της Μεταπολίτευσης αυτό ήταν δικαιολογημένο. Χρειαζόταν χρόνος για να αποδειχθεί ότι το ένα κόμμα ήταν το alter ego του άλλου, ότι δεν είχαν ουσιώδεις διαφορές και ότι, εν τέλει, ο δικομματισμός ήταν στην πραγματικότητα μονοκομματικός.

Με την κρίση του 2010 το φαινόμενο κορυφώθηκε, η Ν.∆. κυβέρνησε ως ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε ως Ν.∆., ΠΑΣΟΚ και Ν.∆. κυβέρνησαν μαζί, ενώ ο τρίτος παίκτης που παρουσιάστηκε ως δεύτερο-πρώτο κόμμα του μονοκομματικού δικομματισμού κυβέρνησε ως ΠΑΣΟΚ και ως Ν.∆. μαζί.

Τίποτα δεν άλλαξε! Η ελληνική «μέρα της μαρμότας» συνεχίζεται αδιατάραχτη, με το καλύτερο ή το χειρότερο να είναι λεπτομέρειες (και μάλιστα αναιρέσιμες) πάνω στον ίδιο καμβά της Ελληνικής Παθολογίας. Ποια είναι η Παθολογία μας; Καμία συζήτηση!

Πώς διορθώνεται; Καμία συζήτηση. Μόνο ο ίδιος άγριος καυγάς για τη νομή της εξουσίας – το ίδιο εργαλείο δηλαδή, με μόνο ζητούμενο τον κάτοχό του.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά την Παρασκευή 13 Αυγούστου.