Αφού λοιπόν η Παγκοσµιοποίηση οδήγησε στη λεηλασία του πλανήτη, στην πρωτοφανή συσσώρευση πλούτου στα χέρια ελάχιστων (0,1% του πληθυσµού) και στην καταλήστευση των πολλών ανθρώπων, αφού οδήγησε στον εκφυλισµό της αστικής δηµοκρατίας, στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και στην οµογενοποιηµένη σκέψη, εξεµέτρησε το ζην, µας άφησε χρόνους (δασύτριχους) και παρέδωσε το πνεύµα (πάντως όχι στον Πανάγαθο).
Η ασυγχώρητη (κι όχι συχωρεµένη) Παγκοσµιοποίηση φρόντισε επίσης να µας κληροδοτήσει τη νέα µας «κανονικότητα»! Κανονικότητα δε εστί η «πολεµική οικονοµία».
Τα κυρίως µεγέθη της πολεµικής οικονοµίας είναι η ενεργειακή κρίση, η αποσύνθεση των µεταφορών, η επισιτιστική κρίση, ο πληθωρισµός, ο πόλεµος των επιτοκίων, τα τερατώδη «ανοίγµατα» των ισχυρών τραπεζών, η απογείωση των χρεών και η, σε τελικό στάδιο, ανισοκατανοµή του πλούτου. Φτώχεια να φάν’ και οι κότες (αν και από αυτό το φαγητό ουδείς χορταίνει).
Πρόκειται για έναν Γόρδιο ∆εσµό από Αλυσίδες. Που κανένα σπαθί δεν µπορεί να κόψει, ούτε αλγόριθµος να λύσει. Ούτε καν ο Πόλεµος! Ο οποίος άλλωστε έχει νοµιµοποιηθεί, ως µέσο διαµόρφωσης της νέας γεωπολιτικής, εδώ και πολλά χρόνια. «Τι χρη δραν;», λοιπόν, που ρώταγε ο Λάκων Λεωτυχίδης, καθηµαγµένος στη Θράκη, τους Εφόρους στη Σπάρτη. Εµείς; Τίποτα! Μας φροντίζουν ο Μπάιντεν, ο Πούτιν, η Ούρσουλα, η Τρας, η Μπούντεσµπανκ, ο καναπές µας, η ψήφος µας και η σπάθα του ∆αµοκλή πάνω απ’ το κεφάλι µας...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 8/10
