Γρηγόρης Πολυχρονίδης στα Παραπολιτικά: Εκλαιγα πέντε ώρες όταν πρωτοάκουσα την κόρη μου
Ο Παραολυμπιονίκης μιλά στα «Π» για τις επιτυχίς του στο άθλημα Μπότσια και την προσωπική του ζωή
Σασα Σταματη
Μαχητής της ζωής, παράδειγµα προς µίµηση, χαµογελαστός ακόµα και στις µεγαλύτερες «φουρτούνες», τόσο της καθηµερινότητας όσο και των αγωνιστικών χώρων. ∆εν χάνει εύκολα την αισιοδοξία του, τα δίνει όλα για να πετύχει τους στόχους του και πολεµάει µε κουράγιο και θάρρος τη νωτιαία µυϊκή ατροφία (SMA III), από την οποία πάσχει.
Ο λόγος για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, τον Ελληνα Παραολυµπιονίκη στο άθληµα µπότσια, ο οποίος µάλιστα ουκ ολίγες φορές έχει σκορπίσει συγκίνηση και περηφάνια µε τις εκπληκτικές επιδόσεις και τις διακρίσεις του. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1981 στο Βατούµι της Γεωργίας και το 1989 ήρθε µε την οικογένειά του στην Ελλάδα.
Αξίζει να σηµειωθεί ότι τελείωσε µε άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001 και σπούδασε στο Τµήµα Λογιστικής και Χρηµατοοικονοµικής του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Εκτός από αθλητής, εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Η ενασχόλησή του µε το µπότσια άρχισε το 2002. Εχει κερδίσει έντεκα χρυσά µετάλλια στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και οκτώ χρυσά και ένα αργυρό στην κατηγορία BC3 Ζεύγη στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα Μπότσια. Προπονητής του είναι ο Γεώργιος Τζήµας.
Οι Παγκόσμιες διακρίσεις
Στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα Μπότσια στη Βραζιλία, το 2006, κέρδισε το ασηµένιο µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και δύο χρόνια αργότερα, στους Παραολυµπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν και πάλι δεύτερος στην ίδια κατηγορία. Το 2009 κατέκτησε το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθληµα, στην Πορτογαλία, στην κατηγορία BC3 Ατοµικό, και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη.
Στο Παγκόσµιο Κύπελλο του 2011, στο Μπέλφαστ, κέρδισε το χρυσό µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη. Στους Παραολυµπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, τον Σεπτέµβριο του 2012, κέρδισε το χρυσό µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη, µαζί µε την Ελένη Κορδαλή και τον Νίκο Πανανό.
Στους Παραολυµπιακούς Αγώνες το 2016, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ήταν ο σηµαιοφόρος της ελληνικής οµάδας. Στους εν λόγω αγώνες κέρδισε το ασηµένιο µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη, μαζί με τον Νίκο Πανανό και την Αννα Ντέντα. Στο Τόκιο πραγματοποίησε τρομερή εμφάνιση: άγγιξε το χρυσό και εντέλει κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία bc3, έπειτα από ήττα στο τάι μπρέικ.
Ολόκληρη η συνέντευξη του στη Σάσα Σταμάτη
Γρηγόρη, το 2021 ήταν η χρονιά σου τελικά. Πήρες στους Ολυμπιακούς το ασημένιο μετάλλιο στο Ατομικό και το χάλκινο στα Ζεύγη στο ολυμπιακό άθλημα μπότσια.
Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι το 2021 ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, γιατί γεννήθηκε η κόρη μας. Οπότε τα μετάλλια έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αν και ασφαλώς αποτελούν μια τεράστια επιτυχία, γιατί είναι το 5ο και το 6ο παραολυμπιακό μετάλλιό μου πλέον και είναι η 4η συνεχόμενη Παραολυμπιάδα όπου κερδίζω μετάλλιο.
Με τη σύζυγό σου, την Κατερίνα, πώς γνωριστήκατε;
Με την Κατερίνα γνωριστήκαμε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, στο Λονδίνο, όπου είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Η Κατερίνα μού έγραψε συγχαρητήρια σε ένα μήνυμα. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε και πριν περάσουν τρεις μήνες συζούσαμε. Από τότε είμαστε μαζί.
Η κόρη σας γεννήθηκε τον Απρίλιο. Πώς ήταν τα συναισθήματά σου όταν την είδες πρώτη φορά;
Βασικά, άρχισα να κλαίω με το που άκουσα τη φωνή της και σταμάτησα έπειτα από περίπου πέντε ώρες. Οσα κι αν είχα ακούσει, ότι το μωρό σού φέρνει απερίγραπτα συναισθήματα, ότι δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο και διάφορα τέτοια, αυτό που έζησα ήταν κατά πολύ ανώτερο. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφραστώ. Ουσιαστικά, τα συναισθήματα είναι απίστευτα και τα έχω μέχρι τώρα.
Εχετε βρει το όνομά της;
Δεν την έχουμε βαπτίσει ακόμη. Της έχουμε δώσει το όνομα Βαλεντίνα. Κάναμε την ονοματοδοσία, γιατί έπρεπε στους τρεις μήνες να βγάλει διαβατήριο, για να πετάξει μαζί μας στο Τόκιο.
Θέλετε να μεγαλώσετε και άλλο την οικογένειά σας;
Αυτήν τη στιγμή θέλουμε, αλλά είναι νωρίς για να πάρουμε μια τόσο σοβαρή απόφαση.
Εμβολιαστήκατε;
Ναι, φυσικά, κάναμε τα εμβόλια και εγώ και η Κατερίνα, με το που μας δόθηκε η ευκαιρία. Εγώ ειδικά ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Το αναπνευστικό μου είναι στο 30 τοις εκατό, οπότε δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Εχουμε κάνει πλέον και την τρίτη δόση και οι δύο. Θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι πρέπει να πιστέψουμε την επιστήμη, γιατί εγώ προσωπικά γνωρίζω πέντε άτομα με τα οποία είχα πάρεδώσε -ήταν άνθρωποι που τους συναναστρεφόμουν- και οι οποίοι πέθαναν από κορονοϊό. Δεν είχε κάνει το εμβόλιο κανείς τους. Οταν, λοιπόν, βλέπεις δικούς σου ανθρώπους να φεύγουν, δεν μπορείς να έχεις αμφιβολίες.
Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ωραία. Πολύ μικρός, πριν πάω σχολείο, ο πατέρας μου διηύθυνε -μέναμε στη Σοβιετική Ενωση ακόμη- ένα ελληνικό συγκρότημα με ελληνικά τραγούδια, το οποίο έκανε περιοδείες σε όλη τη Σοβιετική Ενωση. Το συγκρότημα λεγόταν «Αθήνα». Οπότε ταξίδευα πάρα πολύ, είχα πολλές εμπειρίες από παρασκήνια, από διάφορα τοπία. Η Σοβιετική Ενωση ήταν αχανής και να φανταστείς ότι την είχαμε γυρίσει όλη. Εχω απίστευτες παιδικές αναμνήσεις. Μετά ήρθαμε στην Ελλάδα. Ηταν πιο ήρεμα τα σχολικά χρόνια. Είχα φίλους από το σχολείο, που είμαστε κολλητοί ακόμα και σήμερα, και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι εξορμήσεις μου με το άθλημα μπότσια.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο άθλημα, που δεν είναι τόσο διαδεδομένο;
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες το 2004, στην Αθήνα, ήταν το μεγάλο κίνητρο. Οταν γίνονται στην πόλη σου Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες, αυτό σε κάποιους δεν θα συμβεί ποτέ, αλλά μπορεί να συμβεί μία φορά στη ζωή και είναι κάτι τεράστιο. Οπότε ήθελα πάρα πολύ να καταφέρω να συμμετάσχω. Και μόνο η συμμετοχή ήταν τα πάντα για μένα. Ηταν δύσκολα, γιατί παράλληλα σπούδαζα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τα καλοκαίρια εργαζόμουν στην «Εκο» ως φοιτητής και σε όλα αυτά έπρεπε να εντάξω και την προπόνηση. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η θέλησή μου, που τα κατάφερα. Οχι μόνο συμμετείχα, αλλά βγήκα και 6ος ανάμεσα σε 28 στην κατηγορία μου. Το ότι βγήκα 6ος συγκρίνεται μόνο με το χρυσό μετάλλιο του Λονδίνου. Ηταν η απόλυτη επιτυχία τότε για μένα. Να φανταστείς ότι την προηγούμενη χρονιά σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήμουν 37ος. Οπότε έκανα ένα άλμα. Μπήκα στην εξάδα. Ημουν 31 ετών. Εγινα Παραολυμπιονίκης. Ηταν για μένα κάτι τεράστιο και εκεί αποφάσισα ότι αυτός θα είναι ο τομέας με τον οποίο θα ασχοληθώ στη ζωή μου. Το 2005 τελείωσα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, έγινα δεκτός σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, αλλά ήθελα να δώσω όλη μου την ενέργεια στον αθλητισμό. Οπότε δεν προχώρησα με τις σπουδές, αλλά αποκλειστικά με το κομμάτι του αθλητισμού και αυτό απέδωσε. Γιατί αυτό είναι πρωταθλητισμός: Πρέπει να αφιερωθείς.
Τι να σου ευχηθούμε για το 2022;
Πρώτα από όλα να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε υγεία και να τελειώσουμε επιτέλους με τον κορονοϊό και με όλα αυτά που μας βασανίζουν. Προσωπικά, είμαι απόλυτα ευτυχισμένος με την κόρη μου και τη γυναίκα μου. Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε καλά και αθλητικά έχουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Δεκέμβριο, τη 2η μεγαλύτερη διοργάνωση μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Και εκεί θα ήθελα να κερδίσω άλλα δύο χρυσά μετάλλια
Ο λόγος για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, τον Ελληνα Παραολυµπιονίκη στο άθληµα µπότσια, ο οποίος µάλιστα ουκ ολίγες φορές έχει σκορπίσει συγκίνηση και περηφάνια µε τις εκπληκτικές επιδόσεις και τις διακρίσεις του. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1981 στο Βατούµι της Γεωργίας και το 1989 ήρθε µε την οικογένειά του στην Ελλάδα.
Αξίζει να σηµειωθεί ότι τελείωσε µε άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001 και σπούδασε στο Τµήµα Λογιστικής και Χρηµατοοικονοµικής του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Εκτός από αθλητής, εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Η ενασχόλησή του µε το µπότσια άρχισε το 2002. Εχει κερδίσει έντεκα χρυσά µετάλλια στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και οκτώ χρυσά και ένα αργυρό στην κατηγορία BC3 Ζεύγη στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα Μπότσια. Προπονητής του είναι ο Γεώργιος Τζήµας.
Οι Παγκόσμιες διακρίσεις
Στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα Μπότσια στη Βραζιλία, το 2006, κέρδισε το ασηµένιο µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και δύο χρόνια αργότερα, στους Παραολυµπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν και πάλι δεύτερος στην ίδια κατηγορία. Το 2009 κατέκτησε το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθληµα, στην Πορτογαλία, στην κατηγορία BC3 Ατοµικό, και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη. Στο Παγκόσµιο Κύπελλο του 2011, στο Μπέλφαστ, κέρδισε το χρυσό µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη. Στους Παραολυµπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, τον Σεπτέµβριο του 2012, κέρδισε το χρυσό µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη, µαζί µε την Ελένη Κορδαλή και τον Νίκο Πανανό.
Στους Παραολυµπιακούς Αγώνες το 2016, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ήταν ο σηµαιοφόρος της ελληνικής οµάδας. Στους εν λόγω αγώνες κέρδισε το ασηµένιο µετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατοµικό και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη, μαζί με τον Νίκο Πανανό και την Αννα Ντέντα. Στο Τόκιο πραγματοποίησε τρομερή εμφάνιση: άγγιξε το χρυσό και εντέλει κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία bc3, έπειτα από ήττα στο τάι μπρέικ.
Ολόκληρη η συνέντευξη του στη Σάσα Σταμάτη
Γρηγόρη, το 2021 ήταν η χρονιά σου τελικά. Πήρες στους Ολυμπιακούς το ασημένιο μετάλλιο στο Ατομικό και το χάλκινο στα Ζεύγη στο ολυμπιακό άθλημα μπότσια.Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι το 2021 ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, γιατί γεννήθηκε η κόρη μας. Οπότε τα μετάλλια έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αν και ασφαλώς αποτελούν μια τεράστια επιτυχία, γιατί είναι το 5ο και το 6ο παραολυμπιακό μετάλλιό μου πλέον και είναι η 4η συνεχόμενη Παραολυμπιάδα όπου κερδίζω μετάλλιο.
Με τη σύζυγό σου, την Κατερίνα, πώς γνωριστήκατε;
Με την Κατερίνα γνωριστήκαμε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, στο Λονδίνο, όπου είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Η Κατερίνα μού έγραψε συγχαρητήρια σε ένα μήνυμα. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε και πριν περάσουν τρεις μήνες συζούσαμε. Από τότε είμαστε μαζί.
Η κόρη σας γεννήθηκε τον Απρίλιο. Πώς ήταν τα συναισθήματά σου όταν την είδες πρώτη φορά;
Βασικά, άρχισα να κλαίω με το που άκουσα τη φωνή της και σταμάτησα έπειτα από περίπου πέντε ώρες. Οσα κι αν είχα ακούσει, ότι το μωρό σού φέρνει απερίγραπτα συναισθήματα, ότι δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο και διάφορα τέτοια, αυτό που έζησα ήταν κατά πολύ ανώτερο. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφραστώ. Ουσιαστικά, τα συναισθήματα είναι απίστευτα και τα έχω μέχρι τώρα.
Εχετε βρει το όνομά της;
Δεν την έχουμε βαπτίσει ακόμη. Της έχουμε δώσει το όνομα Βαλεντίνα. Κάναμε την ονοματοδοσία, γιατί έπρεπε στους τρεις μήνες να βγάλει διαβατήριο, για να πετάξει μαζί μας στο Τόκιο.
Θέλετε να μεγαλώσετε και άλλο την οικογένειά σας;
Αυτήν τη στιγμή θέλουμε, αλλά είναι νωρίς για να πάρουμε μια τόσο σοβαρή απόφαση.
Εμβολιαστήκατε;
Ναι, φυσικά, κάναμε τα εμβόλια και εγώ και η Κατερίνα, με το που μας δόθηκε η ευκαιρία. Εγώ ειδικά ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Το αναπνευστικό μου είναι στο 30 τοις εκατό, οπότε δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Εχουμε κάνει πλέον και την τρίτη δόση και οι δύο. Θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι πρέπει να πιστέψουμε την επιστήμη, γιατί εγώ προσωπικά γνωρίζω πέντε άτομα με τα οποία είχα πάρεδώσε -ήταν άνθρωποι που τους συναναστρεφόμουν- και οι οποίοι πέθαναν από κορονοϊό. Δεν είχε κάνει το εμβόλιο κανείς τους. Οταν, λοιπόν, βλέπεις δικούς σου ανθρώπους να φεύγουν, δεν μπορείς να έχεις αμφιβολίες.
Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ωραία. Πολύ μικρός, πριν πάω σχολείο, ο πατέρας μου διηύθυνε -μέναμε στη Σοβιετική Ενωση ακόμη- ένα ελληνικό συγκρότημα με ελληνικά τραγούδια, το οποίο έκανε περιοδείες σε όλη τη Σοβιετική Ενωση. Το συγκρότημα λεγόταν «Αθήνα». Οπότε ταξίδευα πάρα πολύ, είχα πολλές εμπειρίες από παρασκήνια, από διάφορα τοπία. Η Σοβιετική Ενωση ήταν αχανής και να φανταστείς ότι την είχαμε γυρίσει όλη. Εχω απίστευτες παιδικές αναμνήσεις. Μετά ήρθαμε στην Ελλάδα. Ηταν πιο ήρεμα τα σχολικά χρόνια. Είχα φίλους από το σχολείο, που είμαστε κολλητοί ακόμα και σήμερα, και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι εξορμήσεις μου με το άθλημα μπότσια.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο άθλημα, που δεν είναι τόσο διαδεδομένο;
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες το 2004, στην Αθήνα, ήταν το μεγάλο κίνητρο. Οταν γίνονται στην πόλη σου Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες, αυτό σε κάποιους δεν θα συμβεί ποτέ, αλλά μπορεί να συμβεί μία φορά στη ζωή και είναι κάτι τεράστιο. Οπότε ήθελα πάρα πολύ να καταφέρω να συμμετάσχω. Και μόνο η συμμετοχή ήταν τα πάντα για μένα. Ηταν δύσκολα, γιατί παράλληλα σπούδαζα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τα καλοκαίρια εργαζόμουν στην «Εκο» ως φοιτητής και σε όλα αυτά έπρεπε να εντάξω και την προπόνηση. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η θέλησή μου, που τα κατάφερα. Οχι μόνο συμμετείχα, αλλά βγήκα και 6ος ανάμεσα σε 28 στην κατηγορία μου. Το ότι βγήκα 6ος συγκρίνεται μόνο με το χρυσό μετάλλιο του Λονδίνου. Ηταν η απόλυτη επιτυχία τότε για μένα. Να φανταστείς ότι την προηγούμενη χρονιά σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήμουν 37ος. Οπότε έκανα ένα άλμα. Μπήκα στην εξάδα. Ημουν 31 ετών. Εγινα Παραολυμπιονίκης. Ηταν για μένα κάτι τεράστιο και εκεί αποφάσισα ότι αυτός θα είναι ο τομέας με τον οποίο θα ασχοληθώ στη ζωή μου. Το 2005 τελείωσα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, έγινα δεκτός σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, αλλά ήθελα να δώσω όλη μου την ενέργεια στον αθλητισμό. Οπότε δεν προχώρησα με τις σπουδές, αλλά αποκλειστικά με το κομμάτι του αθλητισμού και αυτό απέδωσε. Γιατί αυτό είναι πρωταθλητισμός: Πρέπει να αφιερωθείς.
Τι να σου ευχηθούμε για το 2022;
Πρώτα από όλα να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε υγεία και να τελειώσουμε επιτέλους με τον κορονοϊό και με όλα αυτά που μας βασανίζουν. Προσωπικά, είμαι απόλυτα ευτυχισμένος με την κόρη μου και τη γυναίκα μου. Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε καλά και αθλητικά έχουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Δεκέμβριο, τη 2η μεγαλύτερη διοργάνωση μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Και εκεί θα ήθελα να κερδίσω άλλα δύο χρυσά μετάλλια
