Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Σάο Πάολο. Ο θρυλικός Βραζιλιάνος μεγαλούργησε με τη Σάντος και την εθνική ομάδα της χώρας του. Έφυγε ύστερα από 82 έτη γεμάτης ζωής, στην οποία υπήρξε ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών και ένας προφήτης για το ποδόσφαιρο. Δίχως Πελέ, το παιχνίδι δεν θα έπαιρνε τις προεκτάσεις σε εμπορικό και φαντασιακό επίπεδο που έχει στις μέρες μας.
Δεν θα γινόταν το προϊόν που είναι, αλλά και δεν θα ασχολούνταν τόσος κόσμος με το ποδόσφαιρο αν δεν υπήρχε.
Καθόρισε μια ολόκληρη εποχή, έγινε ένα πλάσμα που ακροβάτησε μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας, πήρε τρία Παγκόσμια Κύπελλα με την εθνική Βραζιλίας, το 1958, το 1962 και το 1970, έκανε τη Σάντος θρύλο, με 25 τίτλους κατά τη διάρκεια της θητείας του και δύο διαδοχικά Copa Libertadores, το 1961 και το 1962, εκεί που δεν είχε... πού την κεφαλήν κλίνη, και της έδωσε διαμέτρημα ο άνθρωπος που γεννήθηκε στις Τρεις Καρδιές, τις Τρες Κορασόες στο Μινάς Γκεραΐς, στις 23 Οκτωβρίου 1940 και άφησε την τελευταία πνοή του λίγο πριν εκπνεύσει το 2022.
Ήταν μεγάλη η μάχη που έδωσε με τον θάνατο, κράτησε από τότε που διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου. Τον ντρίμπλαρε αρκετές φορές, όπως συνήθιζε να κάνει με τους αντιπάλους του ή ακόμα και στην ταινία «Απόδραση των 11», που έχει κρατηθεί ως ένα σύμβολο κουλτούρας, με φανατικούς θαυμαστές.
Πρόκειται για τον τελευταίο μεγάλο που δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη και που η Βραζιλία, ένα μυστήριο, καλύφθηκε με την αχλή του μύθου. Το όνομά του είναι συνώνυμο μιας εποχής ανέμελης, μιας εποχής πρωτόγνωρης, που η δική του παρουσία και εκείνη των συμπαικτών του στη «σελεσάο» υπήρξαν καθοριστικές ώστε να πέσουν τόνοι αστερόσκονη πάνω σε παιδικά και εφηβικά όνειρα και που όσοι τον είδαν, κυρίως σε εκείνες τις πρώτες τηλεοράσεις που έδειξαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, ούτε τον ξέχασαν ούτε τον συγκρίνουν.
Ήταν το τρίτο δικό του Παγκόσμιο Κύπελλο, ύστερα από εκείνα της Σουηδίας και της Χιλής. Αλλά μέχρι ο κόσμος να σαγηνευτεί από εκείνα τα περίφημα μπλε σορτσάκια από κοβάλτιο και να βρεθεί έκθετος στο ζόγο μπονίτο της Βραζιλίας, το όμορφο παιχνίδι, η φήμη του προηγείτο της παρουσίας του.
Ο Πελέ οδήγησε εκείνη την ομάδα στην κατάκτηση της Νέας Γης: ο υπέρλαμπρος ήλιος του Μεξικού τον έλουσε με το φως του και του έδωσε υπεράνθρωπες διαστάσεις και ο επικολυρισμός του στο γήπεδο υπήρξε ανεπανάληπτος και επιδεχόταν όπλων των επιθετικών προσδιορισμών, κάθε κοσμηματικής διάστασης.
Ουδόλως τυχαία, άλλωστε, ήταν τα προσωνύμια που του αποδόθηκαν: «Μαύρο Διαμάντι», «Μαύρο Μαργαριτάρι», «O Rei», που σημαίνει «Βασιλιάς». Ο Πελέ έλεγε ότι είχε πετύχει 1.283 γκολ, αλλά τι κι αν η μέτρηση του έδινε 526 λιγότερα, τα οποία φαίνεται ότι σημείωσε σε ημιεπίσημα και ανεπίσημα παιχνίδια; Ο αριθμός έχει κατοχυρωθεί στο μυαλό και έμοιαζε πάντα σωστός.
Με τη Σάντος φέρεται να σημείωσε 618 γκολ σε 633 συμμετοχές, από το 1959, που έκανε το ντεμπούτο του, έως το 1974, που σταμάτησε, πριν παίξει στην Κόσμος Νέας Υόρκης. Με τη Βραζιλία έβαλε 77 γκολ σε 92 συμμετοχές και κράτησε την πρωτοκαθεδρία στους αρχισκόρερ ως πολύ προσφάτως, όταν ο Νεϊμάρ τον προσπέρασε με το γκολ που σημείωσε απέναντι στην Κροατία, στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ.
Δύο χρόνια και 34 μέρες μετά τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, τον οποίο ο ίδιος μνημόνευσε προσφάτως και μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Αργεντινή στο Κατάρ, λέγοντας ότι «ο Ντιέγκο τώρα θα χαμογελάει από ψηλά», ο Πελέ αποχαιρέτησε τους δικούς του ανθρώπους, τα παιδιά του, ειδικά την Κέλι Νασιμέντο που βρισκόταν κάθε στιγμή στο πλευρό του, και ξεκίνησε για το δικό του ταξίδι στις μεγάλες θάλασσες, εκεί που ζουν οι ψυχές.
Έτσι κι αλλιώς, στη συλλογική μνήμη θα παραμείνει αθάνατος. Άφθαρτος. Μια γαζέλα με κίνηση μπαλαρίνας και μυαλό φαινομένου των μαθηματικών.
