«Θα παίξουμε πόλο». Το αίµα της Ζήνας Καραγιάννη έβραζε. Η παρέα µε τις κολυµβήτριες, όλες νεαρές σε ηλικία, ακολούθησε. Το πρόβληµα ήταν πως δεν είχαν ιδέα από πόλο. «Παίξαµε σε ένα τουρνουά µε τον Ηρακλή και µόλις σφύριξε ο διαιτητής εµείς µείναµε ακίνητες, στις θέσεις µας. Τότε γύρισε και µας κοίταξε. “Θα µε βλέπετε και, όταν σφυρίξω, θα πηγαίνετε προς την µπάλα”», είχε εκµυστηρευτεί η πρώτη αρχηγός του Ολυµπιακού, εκείνη που είχε την αρχική ιδέα, στον υπογράφοντα.
Το καλοκαίρι του 1988, ο Ολυµπιακός δεν είχε πόλο γυναικών.
Η Ευτυχία Καραγιάννη είχε φύγει από τη Γαλλική Σχολή και πήγαινε στο λύκειο δίπλα στο Παπαστράτειο, που µετονοµάστηκε σε «Πέτρος Καπαγέρωφ».
Η οµάδα πόλο Ανδρών όχι µόνο υφίστατο ένα σερί ανοµβρίας 17 χρόνων, αλλά δεν είχε καταφέρει να νικήσει τον Εθνικό από το 1971. Μέσα σε αυτό το τοπίο, ένας Βούλγαρος προπονητής κολύµβησης, ονόµατι Ρούσιτς, ηγήθηκε µιας οµάδας από κορίτσια που δεν είχαν ιδέα για το πώς παίζεται το σπορ. Ούτε καν τα βασικά. «Μπήκα στο νερό και δεν ήξερα αν έπρεπε να πιάσω µπάλα µε τα δύο χέρια ή µε το ένα», θυµάται τώρα η «ασηµένια» Ολυµπιονίκης της Αθήνας, το 2004, και προπονήτρια των εθνικών οµάδων Νέων Γυναικών και Νεανίδων, Ευτυχία Καραγιάννη.
Η Ευτυχία, η Ζήνα και τα άλλα κορίτσια, όπως η Μαρία Κανελλοπούλου, η Πόπη Σηφάκη, η Ελένη και η Χριστίνα Φραγκοπούλου, η Βάσω Ευστρατίου, η Θεοδώρα Στρατάκου, η Μαίρη Κατσαρή, η Μαργαρίτα Παπαθωµά, η Αντα Στάθη, η Νατάσα Νικολή, η Μαρία Μάγκου και η Χριστιάννα Καρούσου, δεν ήξεραν, αλλά ήθελαν οπωσδήποτε να µάθουν. Αν δεν ήταν για το πόλο, οι περισσότερες από αυτές τις αθλήτριες θα σταµατούσαν ακόµα και την κολύµβηση. Υστερα από µία χρονιά στη Γ’ Εθνική, εµφανίστηκε ο Γιώργος Κατσούλης.
Ηταν εν ενεργεία παίκτης του Ολυµπιακού, αλλά η επόµενη ηµέρα του, στο µυαλό του, ήταν συνυφασµένη µε την προπονητική. Οταν πέθανε, το βράδυ της 21ης Φεβρουαρίου 2023, στην ηλικία των 60, αφού τον νίκησε µια επιθετική µορφή καρκίνου, η Ευτυχία έλαβε ένα µήνυµα στο κινητό της: «Εφυγε». Οι υδρογόνοι αδένες της δεν γινόταν να σταµατούν να παράγουν δάκρυα. Η σχέση τους ουδέποτε σταµάτησε. Το ίδιο συνέβαινε και µε τα υπόλοιπα κορίτσια. Ο Κατσούλης, άλλωστε, ήταν γνωστός για το ενδιαφέρον του για τις πρώην αθλήτριές του. Η Καραγιάννη δεν έχει παρά µόνο καλά λόγια να πει. Εδώ αξίζει µια σηµείωση: Αυτά δεν έρχονται κατόπιν εορτής. Οι περισσότερες των πολιστριών που συνεργάστηκαν µαζί του µιλούσαν, ενώ ήταν εν ζωή, για έναν γίγαντα του παιχνιδιού, ένα πεπαιδευµένο µυαλό, µια ζωογόνο παρουσία. «Ηταν το πάθος, η τρέλα, η αγάπη που είχε για το πόλο. Στο κοµµάτι αυτό ήταν πραγµατικά µοναδικός. Είχε φοβερή µεταδοτικότητα, πίστευε στον αθλητή. Από τον Γιώργο είχα ακούσει για πρώτη φορά την πρόταση “∆εν υπάρχει ‘δεν µπορώ’, υπάρχει ‘δεν θέλω’”».
Το πρόγραμμα
Αφού ο Ολυµπιακός ανέβηκε στη Β’ Εθνική, το 1990, ο Κατσούλης ανέλαβε την οµάδα. Συνέχισε να παίζει, ενώ ήταν γυµναστής στο σχολείο της Ευτυχίας. Η Καραγιάννη είχε ένα πρόγραµµα... όνειρο: Από τις 6 έως τις 8 είχε προπόνηση στο κολύµπι, µετά σχολείο, ύστερα ξανά στο κολυµβητήριο. Στις 22.00, όταν η οµάδα πόλο ανδρών τελείωνε τη δική της προπόνηση, ο Κατσούλης έβγαινε από την πισίνα, ενδυόταν µανδύα προπονητή και προπονούσε τα κορίτσια µέχρι τα µεσάνυχτα, µε την αυστηρότητα, την πειθαρχία και τον συναισθηµατισµό που όλοι όσοι τον γνώριζαν όµνυαν στην έντασή του. Σε ανύποπτο χρονικό διάστηµα, ο ίδιος είχε δηλώσει πως αυτή η οµάδα είχε κοπέλες που «ήταν γεννηµένες πρωταθλήτριες». «Αν καταλάβαινε πως είχες κάποιο πρόβληµα, θα έκανε οτιδήποτε για να σε βοηθήσει», σχολίασε η Καραγιάννη. Και πάλι, δεν περίµενε να φύγει από τη ζωή για να διατυπώσει αυτήν τη φράση. Ηταν µόνιµη επωδός.
Η Καραγιάννη είπε και κάτι άλλο, πολύ σηµαντικό:«Αν δεν υπήρχε ο Γιώργος να συνεχίσει µε το στανιό αυτήν την οµάδα, θα είχαµε σταµατήσει. Τουλάχιστον εγώ είχα τενοντίτιδα και ήµουν πολύ κοντά στο να σταµατήσω τον πρωταθλητισµό». Με τον Κατσούλη, ο Ολυµπιακός ανέβηκε στην Α1 έπειτα από το ιστορικό µπαράζ µε τον Ηρακλή, το οποίο κρίθηκε µε το γκολ της Καραγιάννη στην παράταση. Η µεγάλη αδελφή της ήταν η αρχηγός της οµάδας και εκείνη που, µε έναν προπονητή µε τον οποίο ύστερα από 30 χρόνια κάθισαν ως συνεργάτες στον ίδιο πάγκο, εκείνον της οµάδας πόλο γυναικών του Πανιωνίου, ανακοινώθηκε ως αρχηγός στο πρώτο µατς του Ολυµπιακού στην Α1, µε τον ΑΝΟ Γλυφάδας, το 1991. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1995, και µε πολίστριες όπως η Σοφία Πισκιτζή, η Χριστίνα Κωστάρογλου, η Πωλίνα Πατέρου, η Αννα Χατζηγεωργάκη, η Σοφία Μωραΐτη να έχουν προστεθεί, ο Ολυµπιακός κατέκτησε το πρώτο πρωτάθληµά του µε προπονητή τον Φώντα Μουδάτσιο. Το νερό είχε µπει στ’ αυλάκι.
