Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι που έφυγε σήμερα στα 86 του χρόνια, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με μια σπάνια μορφή λευχαιμίας, υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα δίχως άλλο. Τον συμπαθούσες ή όχι, συμφωνούσες με όσα έλεγε, έπραττε ή όχι, δεν γινόταν να μην παραδεχθείς ότι υπήρξε ιδιαίτερος. Μοναδικός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μιλώντας για τα πεπραγμένα του στην πολιτική ή στον χώρο των media, πολλά μπορείς σχολιάσεις. Θέλω όμως να δούμε λίγο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι της Μίλαν. Της πιο βαριάς φανέλας (μαζί με τη Γιουβέντους) της Ιταλίας, της ομάδας που έπεται μόνο της Ρεάλ Μαδρίτης σε πρωταθλήματα Ευρώπης, της ομάδας που γιγαντώθηκε στα χέρια του.

Όταν ο «Καβαλιέρε» ανέλαβε τη Μίλαν το 1986, οι «ροσονέρι» ήταν ένα ταλαιπωρημένο σωματείο. Η ομάδα είχε πέσει λόγω σκανδάλου, ανέβηκε, ξαναέπεσε και σίγουρα έδειχνε σκιά της ομάδας που γνώριζε παλιότερα ο φίλαθλος κόσμος. Στα χέρια του άλλαξε. Μεγάλωσε. Δεν συγκρίνεται η Μίλαν του 1986 με τη Μίλαν του 2017 όταν την παρέδωσε. Άλλο brand, άλλο fan base, άλλοι τίτλοι. Η κληρονομιά που άφησε είναι τεράστια.

Είναι η Μίλαν των Ολλανδών του Σάκι, είναι η Μίλαν του Κάρλο Αντσελότι, η Μίλαν που στα χρόνια αυτά είδε τη φανέλα της φορεμένη από τον Φράνκο Μπαρέζι, τον Πάολο Μαλντίνι, τον Αλεσάντρο Κοστακούρτα, τους Γκούλιτ, Ράικαρντ και Φαν Μπάστεν και μεταγενέστερα, η Μίλαν του Κακά, του Νέστα, του Ζέεντορφ, του Πίρλο και του τεράστιου Σεβτσένκο. Αν αραδιάσουμε όλους τους σπουδαίους που φόρεσαν τη φανέλα της, θα θέλουμε κατεβατά ολόκληρα. Είναι η ομάδα που κατέκτησε 5 πρωτάθλημα Ευρώπης/Champions League, 8 πρωτάθλημα Ιταλίας και 4 Διηπειρωτικά.

Ο Σίλβιο ήταν απόλυτος στις business, ήταν της λογικής my way στην πολιτική, αλλά στην μπάλα, αν και ήξερε, αν και ήθελε να συμμετέχει και στο τακτικό κομμάτι, άκουγε. Άκουγε τους προπονητές που είχε η ομάδα. Τους σεβόταν σε μεγάλο βαθμό. Και διοικητικά το ίδιο. Είχε δίπλα του το alter ego του, τον Γκαλιάνι, που τον άκουγε πιστά σε αποφάσεις. Ο Γκαλιάνι ήταν η φωνή της λογικής του Σίλβιο. Τρανό παράδειγμα η χρονιά που η Μίλαν του Αντσελότι έχασε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λίβερπουλ, ενώ κέρδιζε με 3-0 στο ημίχρονο. Αμέσως μετά τον τελικό, με το γνωστό παρορμητισμό του, ήθελε να απολύσει τον «Καρλίτο». Ο Γκαλιάνι τον συγκράτησε. Του είπε «άσε να περάσει μια εβδομάδα και βλέπουμε». Δύο χρόνια μετά, η Μίλαν πήρε ρεβάνς κερδίζοντας τη Λίβερπουλ στον τελικό, με κόουτς τον Αντσελότι.

Σεβόταν και τις «σημαίες». Για τους Μαλντίνι και Μπαρέζι ήταν της λογικής «τους βρήκα εδώ, δεν με βρήκαν». Δεν τέθηκε ποτέ θέμα ανανέωσης ή θέμα αν θα έχουν πόστο στην ομάδα ή όχι. Ήταν αυτονόητο. Ο αγαπημένος του ήταν ο Μπαρέζι, αν και λάτρευε τον Μαλντίνι. Επίσης άλλο παράδειγμα ήταν ο Κοστακούρτα. Μέχρι τα 41 ήταν στο ρόστερ της ομάδας, το συμβόλαιο αυτόματα ανανεωνόταν, μέχρι ο ίδιος να πει «τέλος». Εδώ βλέπουμε και τη διαφορά σε σχέση με τους Αμερικανούς, που βλέπουν την ομάδα σαν αριθμούς, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει πριν από μερικές μέρες ο Μαλντίνι από τη διοίκηση. Πολύ μακριά από τη λογική του Σίλβιο η κίνηση αυτή. Πολύ μακριά από το πώς είχε μάθει να λειτουργεί ο οργανισμός όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να είπε όταν άκουσε την είδηση για τον Μαλντίνι...

Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, αγαπούσε τη Μίλαν και το σωματείο τού οφείλει πολλά. Το ιταλικό ποδόσφαιρο του οφείλει πολλά. Το άθλημα του οφείλει πολλά. Αν κάτι αγαπούσε παραπάνω από τις γυναίκες ο «Καβαλιέρε», αυτό ήταν η Μίλαν.