Παρά την αλλαγή στρατοπέδου το σωτήριο θέρος του 2010, ο Βασίλης Σπανούλης εμφανίζεται ως ενωτική φιγούρα και όχι διασπαστική. Αυτό απορρέει τόσο εκ της τιμής που του έγινε, αλλά και που έκανε, από τον Ολυμπιακό για την ανάσυρση της φανέλας με το νούμερο 7 και τα λάβαρα με τους τίτλους της ομάδας μπάσκετ, όσο και από το πώς έγινε αποδεκτή η πρόσληψή του στην εθνική ομάδα. 

Ο Βασίλης Σπανούλης ενώνει και ουδόλως χωρίζει, παρ' ότι διέβη ό,τι προσιδιάζει σε Ρουβίκωνα εγγύτερα στην κυριολεξία το '10, όταν άφησε τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό. Ήταν μια πρόκληση την οποία αποδέχθηκε πολεμικώ τρόπω και μπόρεσε να αντεπεξέλθει σε ένα κλίμα στο οποίο δεν ήταν συμπαθής στους φίλους και των δύο ομάδων, με αποτέλεσμα να ακροβατεί. Το τρομερό διαμέτρημα και η φυσιογνωμία του τον συνόδευσαν και τον πέρασαν σαν θωρηκτό, αν και όχι άβροχοις ποσί, από κάθε είδους μάχη. 

Κάπως έτσι, αυτή η μεγαλειώδης πορεία ενός υποδειγματικού οικογενειάρχη και αθλητανθρώπου υψηλού βεληνεκούς συνεχίζεται, με το να έχει, πια, στα χέρια το μυδράλιο της πιο σημαντικής ομάδας που μπορεί να ηγηθεί κάποιος στον τόπο του: της Εθνικής. Ο Σπανούλης παρουσιάστηκε από τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιο, το μεσημέρι της Τρίτης, 3 Οκτωβρίου, αλλά προφανώς δεν έπεσε βορά στα χέρια των δημοσιογράφων, οι οποίοι ασκούν με τη σειρά τους πίεση για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που έχει να ανέβει σε βάθρο μεγάλης διοργάνωσης από το 2009. Ο Σπανούλης ήταν τότε, σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ, παρών και το καλοκαίρι του 2024 θα έχουν παρέλθει ήδη 15 χρόνια, μια κρίση που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, μια και πριν το Ευρωμπάσκετ του 1987 η έλλειψη διακρίσεων δεν έγκειτο στο φάσμα του υπαρξιακού προβλήματος, αλλά ήταν πραγματική ζωή.

Βασίλης Σπανούλης: Το επίλεκτο τείχος προστασίας του

Ο Βασίλης Σπανούλης είχε εκλεκτή παρέα στην παρουσίασή του. Ο Νίκος Ζήσης πιθανολογείτο ότι θα έδινε το «παρών» για να χαιρετίσει έναν άνθρωπο με τον οποίο είναι πια συγγενής, αλλά συνδέεται με άρρηκτη φιλία εδώ και τρεις δεκαετίες, ωστόσο μαζί του ήταν ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Δήμος Ντικούδης και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, δηλαδή έξι παίκτες που έχουν διαγράψει τη δική τους πορεία στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά και που ήταν μαζί στη Σαϊτάμα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, όταν η Εθνική πήρε το ασημένιο μετάλλιο αλλά κυρίως πέτυχε τη μάλλον σπουδαιότερη νίκη που έχει κάνει ο ελληνικός ομαδικός αθλητισμός, νικώντας 101-95 τις ΗΠΑ στον ημιτελικό της 1ης Σεπτεμβρίου. 

Από το ενσταντανέ γίνεται να αποδοθούν πολλές παρελθοντικές ιστορίες, ωστόσο υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για μια μελλοντική: ότι οι συγκεκριμένοι παλαίμαχοι πρόκειται να γίνουν ένα τείχος για να στηρίξουν τον Σπανούλη, ο οποίος είναι αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρει πως για να είναι κάποιος ηγέτης είναι σχεδόν απαραίτητο να μην είναι συγκεντρωτικός, ειδικά όταν γίνεται να περιστοιχιστεί από ανθρώπους με ποιότητα και νοημοσύνη τέτοια, που να δίνει το στίγμα του αρραγούς περισσότερο από το να είναι ανταγωνιστικοί ο ένας με τον άλλον.