Όταν ο Παναθηναϊκός στελέχωνε στα τέλη του καλοκαιριού την έκδοση μιας «πράσινης» dream team με παίκτες της λάμψης ενός Σλούκα, ενός Ερνανγκόμεθ, ενός Λεσόρ και ενός Βιλντόζα, την ίδια ώρα που το ενδιαφέρον για αστέρια του ειδικού βάρους ενός Μίροτιτς ή ενός Πάντερ φάνταζαν με… μεταγραφικό νέκταρ για τους φίλους του «τριφυλλιού», η απόκτηση ενός γκαρντ με το «ελαφρύ» όνομα του Τζέριαν Γκραντ είχε προκαλέσει… μούδιασμα. «Εντάξει, μωρέ, πρέπει να αποκτήσουμε και έναν παίκτη για τα ρεπό του Βιλντόζα και του Σλούκα στην Basket League», ήταν η κυρίαρχη άποψη στα social media. Πρώην παίκτης του Προμηθέα, χωρίς εμπειρία Euroleague, το υπόλοιπο βιογραφικό του δεν συγκινούσε την πλειοψηφία της «πράσινης» οικογένειας. Τι και αν είχε αναδειχθεί MVP του Eurocup της περασμένης σεζόν, τι και αν είχε αγωνιστεί 279 φορές στον μαγικό κόσμο του NBA; Κόντρα στο ρεύμα, ο Εργκίν Αταμάν επέμενε: «Τον θέλω σαν τρελός»!

Στρατηγοί και στρατιώτες

Ο Τούρκος προπονητής, βλέπετε, γνωρίζει ότι μια «πολεμική μηχανή» δεν στελεχώνεται μόνο από στρατηγούς και αξιωματικούς, αλλά χρειάζεται πιστούς στρατιώτες έτοιμους να ρίξουν το κορμί τους στη γραμμή του πυρός, σε στιγμές που ακόμη και οι «βαθμοφόροι» συμπαίκτες τους θα διστάζουν να το πράξουν. Ο μέσος Έλληνας φίλαθλος επιμένει να υποτιμά τη σημασία που έχει ένας ρολίστας τύπου Γκραντ σε οποιαδήποτε ομάδα. Ο απόφοιτος του Νοτρ Νταμ δείχνει στο ξεκίνημα της σεζόν η πιο συνεπής μεταγραφή της περιφερειακής γραμμής του «τριφυλλιού». Με τον Κώστα Σλούκα να αναζητεί (καμιά φορά και με λάθος τρόπο) την ανάδειξή του σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη της ομάδας, τον Λούκα Βιλντόζα να διεκδικεί χώρο και ευθύνες, τον Κάιλ Γκάι να βλέπει τον ρόλο του να υποβαθμίζεται και τον Κέντρικ Ναν να προσπαθεί να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο Αμερικανός είναι πάντα εκεί!

Ένας από τους αμερικανικούς όρους που έχει… διεθνοποιηθεί στο παγκόσμιο μπάσκετ είναι αυτός του «Glue Guy». Με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό οι αναλυτές -κυρίως του ΝΒΑ- αναφέρονται στους παίκτες εκείνους που μοιάζουν απαραίτητοι να ενώνουν (να… κολλάνε) αρμονικά με την παρουσία τους τα κομμάτια του παζλ κάθε ομάδας. Και δεν χρειάζεται να συγκαταλέγονται στα «πρώτα βιολιά» τους για να το πράττουν! Πρόκειται για παίκτες που κάνουν όλη τη «βρόμικη» δουλειά, που είναι αξιόπιστοι σε πολλές πτυχές του παιχνιδιού και που… λατρεύονται από τους προπονητές! Το ίδιο ισχύει με τον «Glue Guy» του Εργκίν Αταμάν. Διόλου τυχαίο ότι ο Γκραντ είναι ο τρίτος σε λεπτά συμμετοχής παίκτης του Παναθηναϊκού στη Euroleague, πίσω μόνο από τον κορυφαίο παίκτη της ομάδας Ντίνο Μήτογλου, αλλά και τον Μάριους Γκριγκόνις που μετά τον τραυματισμό του Παπαπέτρου καλύπτει ολομόναχος τη θέση «3». Αυτός θα κατεβάσει την μπάλα, ξεκινώντας τα συστήματα του Τούρκου προπονητή, ξεκουράζοντας τους πιο ταλαντούχους επιθετικά Σλούκα και Βιλντόζα. Παράλληλα όμως ανεβάζει όλο και περισσότερο τους αριθμούς του παίρνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες, είτε μέσω spot up σουτ τριών πόντων είτε με διεισδύσεις εκμεταλλευόμενος το ύψος και τη δύναμή του.

Ο «πράσινος» Ουόκαπ

Το σημαντικότερο στοιχείο του όμως είναι αυτό της άμυνας. Στα μετόπισθεν η παρουσία του είναι καθοριστική. Πιέζει σε άρτιο βαθμό τον κάτοχο της μπάλας, μπορεί να αμυνθεί σε αλλαγές, κάτι που σε αυτό τον Παναθηναϊκό χρειάζεται σε μεγάλο βαθμό, ειδικότερα τις στιγμές που βρίσκεται στο παρκέ ο Σλούκας. Έναν ρόλο που στον Ολυμπιακό είχε αντίστοιχα ο Τόμας Ουόκαπ. Ο Τζέριαν Γκραντ έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του, κάτι που αποδείχθηκε για ακόμη μία φορά στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τη Ζαλγκίρις, εκεί όπου στα τελευταία λεπτά έβλεπε καρτερικά τον Σλούκα να αποφασίζει για ό,τι συνέβαινε στην «πράσινη» επίθεση και εκείνος έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά στην άμυνα. Πιο χαρακτηριστική φάση από την τελευταία άμυνα που έβγαλε μαζί με τη βοήθεια του Γκριγκόνις στον Κίναν Έβανς, έπειτα από χαμένη βολή του Σλούκα, δεν υπάρχει. Ο ίδιος κατά την έλευσή του δήλωνε ότι στο τέλος της χρονιάς όλοι θα μιλούσαν για εκείνον. Τελικά, όσο και αν κάποιοι υποτίμησαν τη δήλωσή του, ο Γκραντ βιάστηκε να δικαιωθεί και πλέον όλοι πίνουν νερό στο όνομά του από τον… δεύτερο κιόλας μήνα της σεζόν!

Ανιψιός του Χόρας, ρολίστας στους Μπούλς

Υποστηρικτές των Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν στα 90s ασφαλώς θα θυμούνται κάποιους πολύτιμους «Glue Guys» των «ταύρων». Παίκτες που στο πλευρό του «Air» διεκδικούσαν σε κάθε τους παιχνίδι… Oscar δεύτερου ανδρικού ρόλου. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο Χόρας Γκραντ! Το αντίδοτο του Φιλ Τζάκσον στα «κακά παιδιά» του Ντιτρόιτ το 1991. Ο Χόρας μάλιστα είχε και έναν δίδυμο αδελφό, τον Χάρβεϊ, επίσης παίκτη του ΝΒΑ, ο οποίος έγραψε τα καλύτερα χρόνια του αγωνιζόμενος στους Μπούλετς της Ουάσινγκτον (νυν Ουίζαρντς), όμως τα χρόνια που οι πρωτευουσιάνοι ήταν… τσακωμένοι με τις επιτυχίες. Για αυτό και το καλοκαίρι του ’93 πήρε τη δική του «προαγωγή», πηγαίνοντας στους Μπλέιζερς του Ντρέξλερ για να γίνει από σταρ ρολίστας. Τι κοινό έχει ο Τζέριαν Γκραντ με τους προαναφερθέντες; Το… αίμα του! Γιος του Χάρβεϊ και ανιψιός του Χόρας, δεν θα μπορούσε να μην παίξει μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο. Μπορεί να μη στέριωσε στο NBA όπως ο μικρότερος αδελφός του, Τζέραμι, όμως έκανε καλύτερη καριέρα από τον μεγαλύτερο αδελφό του, Τζεράι (πέρασε από ΑΕΚ και Προμηθέα).

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»