Συγκρουσιακό καθώς είναι κομμάτι της φύσης του, ο Εργκίν Αταμάν δεν θα διστάσει, εφόσον η συγκυρία αποδειχθεί τέτοια στο παιχνίδι της Αναντολού Εφές με τον Παναθηναϊκό στο "Σινάν Ερντέμ" της Κωνσταντινούπολης, την Τρίτη, 5 Δεκεμβρίου, στις 19:30, για τη 12η αγωνιστική της Euroleague, να βάλει κατά δικαίων και αδίκων. Μία από τις τελευταίες αναμνήσεις, άλλωστε, που έχουν οι φίλοι της Εφές από τον Τούρκο προπονητή, είναι η χειρονομία που έκανε προς τους επισήμους της Φενέρμπαχτσε στις αρχές Ιουνίου και ενώ είχε γίνει κοινή γνώση ότι θα συνέχιζε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό.

Ο Αταμάν, τότε, δημιούργησε με τη χειρονομία που έδειχνε ότι "θα πάρω ακόμα μία κούπα" σύρραξη στον περιβάλλοντα χώρο του κλειστού γυμναστηρίου της Εφές, με αποτέλεσμα γρονθοπατινάδα, όχι άγνωστη για την αψύτητα στα μπασκετικά χρονικά. Κράμα Πίνι Γκέρσον και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Αταμάν είναι ένα λαμπρό μπασκετικό μυαλό, αλλά η διπλωματία, που ο αποσυρμένος Ισραηλινός προπονητής είχε, κυρίως στις διαπροσωπικές σχέσεις του, φαίνεται ότι απουσιάζει του γονιδιακού σπειρώματός του.



Βεβαίως, στην Κωνσταντινούπολη ακόμα κι αν δεν τον λατρεύουν, του οφείλουν το ευ ζην, όχι όπως ο Μέγας Αλέξανδρος στον Αριστοτέλη, αλλά κυρίως για τις στιγμές ευτυχίας που τους χάρισε. Η Εφές είδε τη Φενέρμπαχτσε να γίνεται η πρώτη τουρκική ομάδα που κατακτά το τρόπαιο της Euroleague, τον Μάιο του 2017 με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, η Πόλη ντύθηκε στα κιτρινόμαυρα, αλλά ο Αταμάν τούς την... έφερε: το back2back, που παρεμπιπτόντως ο τελευταίος προπονητής που το πέτυχε ήταν ο Γκέρσον με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2004 και το 2005 (και αν ο Θοδωρής Παπαλουκάς δεν οργίαζε στον τελικό της Πράγας το 2006 θα ήταν θριπίτ), της Εφές, το 2021 και το 2022, ξεπερνούσε τα όρια της απλής υπερηφάνειας και αναγόταν σε κόσμους όπως έκσταση και νιρβάνα. 



Ο Αταμάν, τσιγάρο άφιλτρο αφ' εαυτού, δεν δίσταζε να προσωποποιεί ήττες και κρίσεις και να μιλά με ωμή ειλικρίνεια σε ό,τι αφορά τη γνώμη του για τους παίκτες του, άλλωστε την περασμένη σεζόν... δίκασε τον Γουίλ Κλάιμπερν, ο οποίος είναι τώρα τραυματίας και άρα απών της προσπάθειας που θα κάνει η ομάδα του Ερντέμ Τσαν για να πετύχει την έκτη νίκη της και να φτάσει στο 50-50. Ο Τσαν δεν γίνεται να στηριχτεί στους Άντε Ζίζιτς, Ελάιτζα Μπράιαντ, Ντέρεκ Γουίλις, Τιμπόρ Πλάις, Ροντρίγκ Μπομπουά, οπότε ο Αταμάν αναμένεται, σε ρακέτα πεντάρφανη, να χρησιμοποιήσει όσο περισσότερο γίνεται τον Αλεξάντερ Μπαλτσερόφσκι και, βέβαια, το "δαιμονισμένο" Ματίας Λεσόρ. 



Όπως και να έχει, για τον ίδιο είναι μια ξεχωριστή στιγμή. Είπε, άλλωστε, στην επίσημη συνέντευξη στο περιθώριο του παιχνιδιού, ότι πέρασε όμορφα χρόνια εκεί. Πομπώδεις συναισθηματικές εκφράσεις δεν χρησιμοποίησε, είναι άλλωστε προπονητής από το 1996 και μάλλον δεν έχει χρόνο να στέκεται σε αυτά, πάντως την Εφές έχει κοουτσάρει τρεις φορές (1999-2001, 2008-10, 2017-23) και εκ του βιογραφικού του αποδεικνύεται ότι υπήρξε ο πιο σημαντικός σταθμός του και κολοφώνας της δόξας του. Άλλωστε, ούτε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έχει κάνει με μία ομάδα back2back, μια σκέψη που τον κάνει να διασκεδάζει και να γελά κάτω από τα μουστάκια του. 

Εργκίν Αταμάν: Το τελευταίο αντίο

Ο Αταμάν δεν προορίζει εαυτόν για να αγαπιέται, τουλάχιστον πρωτογενώς. Επιδιώκει την αγάπη μέσω της προσπάθειας και της επιτυχίας. Ο ίδιος υπήρξε ιδιαιτέρως συναισθηματικός στο αντίο του στην Εφές τον περασμένο Ιούνιο. Μετά το δεύτερο τελικό της τουρκικής λίγκας με την Πίνας Καρσίγιακα, ο Αταμάν χειροκρότησε τους φίλους της ομάδας του, που του ανταπέδωσαν, και έβαλε, συγκινημένος, το δεξί χέρι του στο μέρος της καρδιάς του. Το πρωτάθλημα δεν είχε κριθεί και η Εφές, που προηγούνταν 2-0 στη σειρά, θα έπαιζε δυνητικά δύο τελικούς στην έδρα της αντιπάλου της, αλλά ο Αταμάν ήξερε ότι δεν επρόκειτο να τους ξαναδεί μαζεμένους ως κόουτς της ομάδας και πως τα επινίκια για την κατάκτηση του τροπαίου, το οποίο επιθυμούσε δηλώνοντας λακωνικά "θέλω να φύγω ως πρωταθλητής", θα τον έβρισκαν στην Αθήνα, όπου θα ξεκινούσε το χτίσιμο για τη νέα ομάδα του. 



Το ραντεβού, όπως καθιστούν σίγουρο τα 34 παιχνίδια κανονικής περιόδου για τις 18 ομάδες της Euroleague, ήταν μη αναστρέψιμο. Η πληθωρική προσωπικότητα του 57χρονου τεχνικού σίγουρα θα τον τσιγκλήσει να αντιδράσει στα κελεύσματα των Τούρκων οπαδών, πάντως πάει ως εχθρός και σίγουρα δεν θα μπερδέψει πάγκους και παίκτες, όπως έκανε ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1991, όταν, ως προπονητής της Μπαρτσελόνα, χτύπησε τον Τόνι Κούκοτς στα οπίσθια ύστερα από ένα καλάθι που έβαλε ο "Ροζ Πάνθηρας" στο Παρίσι.