Νίκολα Γιόκιτς: Η χαρά της επιστήμης σε έναν πανηγυρισμό (Βίντεο)
Ο Νίκολα Γιόκιτς έβαλε το τρίποντο της νίκης με τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς και... τρελάθηκε, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μετά
Λευτερης Ελευθεριου
Το σμιχτό, σλάβικο, πρόσωπο του Νίκολα Γιόκιτς μοιάζει ιδιαιτέρως με τα μάτια του ελαφιού: προκαλούν συνεχώς τη συμπόνια σου, έτσι όπως σε κοιτάζουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όντως την θέλουν. Είναι, απλώς, έτσι σχηματισμένα, που δημιουργούν στον άνθρωπο συναισθήματα τα οποία δεν είναι απαραιτήτως αμοιβαία. Ένα φοβισμένο ελάφι και ένα μη φοβισμένο ελάφι έχουν ακριβώς το ίδιο βλέμμα, την ίδια μελαγχολία, ακριβώς όπως η στριφνότης του Γιόκιτς παραμένει αμετάλλαχτη είτε οι Νάγκετς χάνουν είτε όχι. Τουλάχιστον μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής, 5 Ιανουαρίου.
Όποιος έχει ξαναδεί τον Γιόκιτς να πανηγυρίζει καλάθι όπως αυτό που έβαλε στη νίκη των Ντένβερ Νάγκετς επί των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, με σκορ 130-127, στο Σαν Φρανσίσκο, για παιχνίδι κανονικής περιόδου του NBA, τότε ζει σε έναν κόσμο που προσελκύει σπάνιες εικόνες. Το να βλέπεις τον 28χρονο Σέρβο να κάνει οτιδήποτε με την καρδιά του στο παρκέ, περισσότερο φέρνει σε ντοκιμαντέρ του National Geographic από την Ανταρκτική παρά με πραγματικότητα. Ο σέντερ των Νάγκετς έχει υπάρξει clutch στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε βρέθηκε σε θέση να τρέχει ύστερα από νικητήριο καλάθι, ειδικά αν το έχει πετύχει ο ίδιος. Περισσότερες φορές, τα εξωτερικευμένα συναισθήματά του αφορούν σε επιτυχίες συμπαικτών του.Ουδέν πιο ατράνταχτο πειστήριο της εικόνας.
Ο Γιόκιτς είναι ούτως ή άλλως σεσημασμένος για τις δηλώσεις του με τις οποίες δείχνει ότι δεν του… αρέσει να παίζει μπάσκετ. Από τα ο μίνι σίριαλ του Ιουνίου, με τη μανία του να επιστρέψει στο Σόμπορ, το οποίο έχει κάνει γνωστό ως τυχαία λέξη στις ΗΠΑ αφού το fade away σουτ του με το ένα πόδι ονομάστηκε “Sombor Shuffle”, και να μη δώσει το “παρών” στην παρέλαση των πρωταθλητών του NBA στο Κολοράντο, ως την κατατί παιγνιώδη δήλωση “σε κανέναν δεν αρέσει η δουλειά του”, ο Γιόκιτς δηλοί ότι εργάζεται αναγκαστικά σε αυτό το πεδίο -και πως είναι τυχερός, αν και δεν του αρέσει αυτό που κάνει, διότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.
Δεν είναι πολλοί οι Σέρβοι, παλιοί και νέοι, που μοιάζουν να διασκεδάζουν με τη διαδικασία. Αν εξαιρεθεί ο Κροάτης Ντράζεν Πέτροβιτς, για τον οποίο κάποιος μπορούσε να νιώσει ότι αγαπούσε να βρίσκεται στο παρκέ, δεν είναι πολλοί εκείνοι από τις δημοκρατίες της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας που αναδεικνύουν τέτοια συναισθήματα. Ο Μίλος Τεόντοσιτς λογιζόταν ως “ίμο”, εκείνα τα μελαγχολικά πιτσιρίκια με τα τσουλούφια στο κεφάλι, ένα κίνημα που ήταν της μόδας τη δεκαετία του ’10. Κάνει τις πιο απίθανες πάσες στο παρκέ, μόνο και μόνο για να προσιδιάζει σε κωμικό που ταλαιπωρείται από κατάθλιψη.
Όταν έβλεπες τον Βλάντε Ντίβατς να αγωνίζεται, και παρά τη σαγήνη με την οποία περιβαλλόταν το παιχνίδι του, υπήρχαν στιγμές που η αίσθηση που αφηνόταν ήταν ότι δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί. Όμως, όπως αρκετοί από τους σύγχρονούς του, ο Ντίβατς ασχολήθηκε με το μπάσκετ και μετά τη λήξη της καριέρας του και καταπιάστηκε με τα κοινά στη χώρα του ως αξιωματούχος, πια, αλλά είναι να αναρωτιέται κάποιος αν ο Γιόκιτς θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο ή αν θα καταπιαστεί με τα άλογά του και θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, κάτι που, ειρήσθω εν παρόδω, θέλει να κάνει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Μπορεί ο ρέκτης αναγνώστης να θυμάται εκείνο το περίφημο “where is Tim Duncan?”, δηλαδή “πού είναι ο Τιμ Ντάνκαν;”, αναφερόμενος στη σιωπηλή αποχώρηση και την… εξαφάνιση του θρύλου των Σαν Αντόνιο Σπερς. Να αφεθεί εδώ και το βίντεο με το duel του με τον Βίκτορ Γουεμπανιάμα στη νίκη των Μιλγουόκι Μπακς στο Σαν Αντόνιο επί των Σπερς, 125-121, το οποίο ενδεχομένως να είναι τα πιο ψυχαγωγικά στιγμιότυπα που έχετε παρακολουθήσει ή θα παρακολουθήσετε σήμερα.
Θα ήταν ρίσκο, λοιπόν, να προσπεραστεί ως μη γενόμενη η αντίδρασή του μετά το τρίποντό του με ταμπλό, που χάρισε τη νίκη στους Νάγκετς. Και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο να εξηγηθεί με βάση τη δυσκολία του σουτ αυτού καθαυτού. Όπως είπε μετά στο “Inside the NBA”, “κι εμείς κυνηγάμε τους περυσινούς Νάγκετς”, εννοώντας ότι, όπως όλοι οι σφετεριστές του φετινού δαχτυλιδιού, έτσι και στο Ντένβερ κοιτάζουν πώς θα είναι καλύτερη έκδοση της περυσινής ομάδας. Αν και το ρεκόρ τους, 25-11, δεν πείθει, μια και είναι τρίτοι στη Δύση, έχουν πολύ καλύτερο πάγκο από πέρυσι -μια από τις πιο προσδιοριστικές νίκες αυτής της περιόδου είναι επί των Κλίπερς στο Λος Άντζελες, όταν έλειπαν Γιόκιτς, Τζαμάλ Μάρεϊ και Άαρον Γκόρντον- και, όπως αποδείχθηκε απέναντι στους Γουόριορς, έχουν αποκτήσει αντανακλαστικά και χαρακτήρα.
Αυτή η νίκη θα μπορούσε, μάλιστα, να λογιστεί κομβική, καθώς όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι ξεγράφουν το Γκόλντεν Στέιτ, κι αυτό συνέβαινε ακόμα και πριν την τιμωρία του Ντρέιμοντ Γκριν, και το γεγονός ότι οι Νάγκετς νίκησαν σε ένα παιχνίδι που βρέθηκαν 18 πόντους πίσω με μισή περίοδο να απομένει και 12 στα 3’40’’, δείχνει πως οι “Dubs” δεν έχουν τύχη απέναντί τους, αφού, θεωρητικά, έπιασαν το μάξιμουμ της απόδοσής τους για να πετύχουν μια νίκη αυτοπεποίθησης, ενώ οι περισσότεροι εκ των συμπαικτών του Γιόκιτς βρίσκονταν σε ύδατα δίχως απάτητο βυθό, κυμαινόμενοι ως εκεί που ένιωθαν την άμμο να τρίβει τα δάχτυλα των ποδιών τους.
Γι’ αυτήν την επιστροφή, η οποία έγινε μεθοδικά, βάσει σχεδίου και δίχως παρέκκλιση, αλλά και για τον αντίπαλο με τον οποίο διημείφθη, ο Γιόκιτς πρέπει να αισθάνθηκε περισσότερο χαρούμενος. Διότι αν όντως πρόκειται για κάποιον που δεν του αρέσει η δουλειά του -αλλά σε αυτήν βλέπει τις αρετές μιας επιστήμης- τότε πρέπει να είναι χαρούμενος για τα αποτελέσματα που έδειξε το πείραμα.
Όποιος έχει ξαναδεί τον Γιόκιτς να πανηγυρίζει καλάθι όπως αυτό που έβαλε στη νίκη των Ντένβερ Νάγκετς επί των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, με σκορ 130-127, στο Σαν Φρανσίσκο, για παιχνίδι κανονικής περιόδου του NBA, τότε ζει σε έναν κόσμο που προσελκύει σπάνιες εικόνες. Το να βλέπεις τον 28χρονο Σέρβο να κάνει οτιδήποτε με την καρδιά του στο παρκέ, περισσότερο φέρνει σε ντοκιμαντέρ του National Geographic από την Ανταρκτική παρά με πραγματικότητα. Ο σέντερ των Νάγκετς έχει υπάρξει clutch στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε βρέθηκε σε θέση να τρέχει ύστερα από νικητήριο καλάθι, ειδικά αν το έχει πετύχει ο ίδιος. Περισσότερες φορές, τα εξωτερικευμένα συναισθήματά του αφορούν σε επιτυχίες συμπαικτών του.Ουδέν πιο ατράνταχτο πειστήριο της εικόνας.
Ο Γιόκιτς είναι ούτως ή άλλως σεσημασμένος για τις δηλώσεις του με τις οποίες δείχνει ότι δεν του… αρέσει να παίζει μπάσκετ. Από τα ο μίνι σίριαλ του Ιουνίου, με τη μανία του να επιστρέψει στο Σόμπορ, το οποίο έχει κάνει γνωστό ως τυχαία λέξη στις ΗΠΑ αφού το fade away σουτ του με το ένα πόδι ονομάστηκε “Sombor Shuffle”, και να μη δώσει το “παρών” στην παρέλαση των πρωταθλητών του NBA στο Κολοράντο, ως την κατατί παιγνιώδη δήλωση “σε κανέναν δεν αρέσει η δουλειά του”, ο Γιόκιτς δηλοί ότι εργάζεται αναγκαστικά σε αυτό το πεδίο -και πως είναι τυχερός, αν και δεν του αρέσει αυτό που κάνει, διότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.
Δεν είναι πολλοί οι Σέρβοι, παλιοί και νέοι, που μοιάζουν να διασκεδάζουν με τη διαδικασία. Αν εξαιρεθεί ο Κροάτης Ντράζεν Πέτροβιτς, για τον οποίο κάποιος μπορούσε να νιώσει ότι αγαπούσε να βρίσκεται στο παρκέ, δεν είναι πολλοί εκείνοι από τις δημοκρατίες της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας που αναδεικνύουν τέτοια συναισθήματα. Ο Μίλος Τεόντοσιτς λογιζόταν ως “ίμο”, εκείνα τα μελαγχολικά πιτσιρίκια με τα τσουλούφια στο κεφάλι, ένα κίνημα που ήταν της μόδας τη δεκαετία του ’10. Κάνει τις πιο απίθανες πάσες στο παρκέ, μόνο και μόνο για να προσιδιάζει σε κωμικό που ταλαιπωρείται από κατάθλιψη.
Όταν έβλεπες τον Βλάντε Ντίβατς να αγωνίζεται, και παρά τη σαγήνη με την οποία περιβαλλόταν το παιχνίδι του, υπήρχαν στιγμές που η αίσθηση που αφηνόταν ήταν ότι δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί. Όμως, όπως αρκετοί από τους σύγχρονούς του, ο Ντίβατς ασχολήθηκε με το μπάσκετ και μετά τη λήξη της καριέρας του και καταπιάστηκε με τα κοινά στη χώρα του ως αξιωματούχος, πια, αλλά είναι να αναρωτιέται κάποιος αν ο Γιόκιτς θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο ή αν θα καταπιαστεί με τα άλογά του και θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, κάτι που, ειρήσθω εν παρόδω, θέλει να κάνει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Μπορεί ο ρέκτης αναγνώστης να θυμάται εκείνο το περίφημο “where is Tim Duncan?”, δηλαδή “πού είναι ο Τιμ Ντάνκαν;”, αναφερόμενος στη σιωπηλή αποχώρηση και την… εξαφάνιση του θρύλου των Σαν Αντόνιο Σπερς. Να αφεθεί εδώ και το βίντεο με το duel του με τον Βίκτορ Γουεμπανιάμα στη νίκη των Μιλγουόκι Μπακς στο Σαν Αντόνιο επί των Σπερς, 125-121, το οποίο ενδεχομένως να είναι τα πιο ψυχαγωγικά στιγμιότυπα που έχετε παρακολουθήσει ή θα παρακολουθήσετε σήμερα.
Νίκολα Γιόκιτς: Οι λόγοι που “ξετρελάθηκε” με το buzzer beater
Η στάση στον πανηγυρισμό του Γιόκιτς, ο οποίος έχει 39 στα 44 (!) εντός πεδιάς στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια, καθίσταται σχεδόν απαραίτητη, με βάση το προφίλ του. Εδώ πρόκειται για μια κατάσταση σπάνια, αφού ο Σέρβος δεν συνηθίζει να εκφράζεται τρέχοντας στο παρκέ. Ακόμα και στη λήξη του πέμπτου τελικού του NBA, ο Γιόκιτς έπραξε σάμπως τελείωνε παιχνίδι της κανονικής περιόδου, μάλιστα είχε, τουλάχιστον πρόδηλα, περισσότερη συμπόνια για τον αντίπαλο παρά χαρά για εκείνον και τους συμπαίκτες του.Θα ήταν ρίσκο, λοιπόν, να προσπεραστεί ως μη γενόμενη η αντίδρασή του μετά το τρίποντό του με ταμπλό, που χάρισε τη νίκη στους Νάγκετς. Και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο να εξηγηθεί με βάση τη δυσκολία του σουτ αυτού καθαυτού. Όπως είπε μετά στο “Inside the NBA”, “κι εμείς κυνηγάμε τους περυσινούς Νάγκετς”, εννοώντας ότι, όπως όλοι οι σφετεριστές του φετινού δαχτυλιδιού, έτσι και στο Ντένβερ κοιτάζουν πώς θα είναι καλύτερη έκδοση της περυσινής ομάδας. Αν και το ρεκόρ τους, 25-11, δεν πείθει, μια και είναι τρίτοι στη Δύση, έχουν πολύ καλύτερο πάγκο από πέρυσι -μια από τις πιο προσδιοριστικές νίκες αυτής της περιόδου είναι επί των Κλίπερς στο Λος Άντζελες, όταν έλειπαν Γιόκιτς, Τζαμάλ Μάρεϊ και Άαρον Γκόρντον- και, όπως αποδείχθηκε απέναντι στους Γουόριορς, έχουν αποκτήσει αντανακλαστικά και χαρακτήρα.
Αυτή η νίκη θα μπορούσε, μάλιστα, να λογιστεί κομβική, καθώς όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι ξεγράφουν το Γκόλντεν Στέιτ, κι αυτό συνέβαινε ακόμα και πριν την τιμωρία του Ντρέιμοντ Γκριν, και το γεγονός ότι οι Νάγκετς νίκησαν σε ένα παιχνίδι που βρέθηκαν 18 πόντους πίσω με μισή περίοδο να απομένει και 12 στα 3’40’’, δείχνει πως οι “Dubs” δεν έχουν τύχη απέναντί τους, αφού, θεωρητικά, έπιασαν το μάξιμουμ της απόδοσής τους για να πετύχουν μια νίκη αυτοπεποίθησης, ενώ οι περισσότεροι εκ των συμπαικτών του Γιόκιτς βρίσκονταν σε ύδατα δίχως απάτητο βυθό, κυμαινόμενοι ως εκεί που ένιωθαν την άμμο να τρίβει τα δάχτυλα των ποδιών τους.
Γι’ αυτήν την επιστροφή, η οποία έγινε μεθοδικά, βάσει σχεδίου και δίχως παρέκκλιση, αλλά και για τον αντίπαλο με τον οποίο διημείφθη, ο Γιόκιτς πρέπει να αισθάνθηκε περισσότερο χαρούμενος. Διότι αν όντως πρόκειται για κάποιον που δεν του αρέσει η δουλειά του -αλλά σε αυτήν βλέπει τις αρετές μιας επιστήμης- τότε πρέπει να είναι χαρούμενος για τα αποτελέσματα που έδειξε το πείραμα.
