Η Ατλέτικο Μαδρίτης υποδέχεται στο «Metropolitano» τη Ρεάλ Μαδρίτης στο μονό παιχνίδι για τη φάση των «16» του Copa del Rey (18/1-22:30), μία εβδομάδα μετά τον αποκλεισμό της στον ημιτελικό του Supercopa de Espana, με το... μυθικό 5-3 στη Σαουδική Αραβία. 

Οι οπαδοί της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν είναι τα πιο ήσυχα παλικάρια, η πυροδότηση της «επανάστασης» που αφορά στον Βινίσιους Τζούνιορ άρχισε από εκείνο το απόγευμα που κρέμασαν μια κούκλα με τη φανέλα του σε γέφυρα της Μαδρίτης. Ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικό, με υπαγωγή σε οργανώσεις με κουκούλες. Ο Βινίσιους, θύμα ρατσισμού «κάθε Κυριακή», όπως ο ίδιος είπε, εξεμάνη. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις δεν έπληξαν, αλίμονο, αλλά κατεύνασαν το κύμα ρατσισμού.

Το περιστατικό με τη γέφυρα συνέβη ανήμερα του ματς της Ατλέτικο με τη Ρεάλ για το Copa del Rey. Στο «Μπερναμπέου» η Ρεάλ νίκησε 3-1 την Ατλέτικο, πέρασε στα ημιτελικά της διοργάνωσης και την κατέκτησε, ύστερα από τον θρίαμβό της στον δεύτερο ημιτελικό του «Καμπ Νου» με την Μπαρτσελόνα, ένα επιβλητικό 4-0, νικώντας 2-1 την Οσασούνα στον τελικό. Ατλέτικο και Ρεάλ έχουν νέο ραντεβού για το Copa del Rey στις 22:30 την Πέμπτη, 18 Ιανουαρίου, στο «Metropolitano» και μπορεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργηθεί ένα ρατσιστικό επεισόδιο με τον Βινίσιους, αφού η Liga ακόμη δεν έχει δικαιοδοσία να τιμωρεί τέτοια επεισόδια, αλλά πρέπει να γίνει καταγγελία στην Επιτροπή εναντίον της Βίας, του Ρατσισμού, της Ξενοφοβίας και της Έλλειψης Ανοχής στον αθλητισμό, όμως το κλαμπ σηκώνει τη σημαία της ειρήνης. Ένα βίντεο που ανήρτησε για τις γιορτές των Χριστουγέννων δείχνει, τουλάχιστον, ότι η πρόθεση προέρχεται από καλή προαίρεση.

Ατλέτικο Μαδρίτης: Ο Ντι Στέφανο και το σημαιάκι



Η Ατλέτικο δεν θα γίνει ποτέ φίλη με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν θα ήταν δυνατόν αυτό, αφού μέχρι και στο... Γαλάτσι τα παιδιά στα τετράγωνα των συνοικιών φτιάχνουν ομάδες για να δείξουν ποιος χώρος στην περιοχή είναι ο ανώτερος, μέσω του ποδοσφαίρου. Η τοπική κόντρα ενυπάρχει σε τέτοιο βαθμό, που αναρωτιέσαι για το σύμφυτο ή το έμφυτό της. Πολλώ δε μάλλον όταν γενιές και γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν υποστηρίζοντας την ίδια ομάδα, στον βαθμό που οποιαδήποτε εναντίωση μπορεί να καταστρέψει... γενεαλογικά δέντρα. Παππούδες, μπαμπάδες και γιοι, γιαγιάδες, μανάδες και κόρες βρίσκονται απέναντι στους ντόπιους αντιπάλους τους, οι οποίοι επίσης έχουν μια ολόκληρη οικογενειακή παράδοση. Οποιαδήποτε ακρότητα αποτελεί σκλήρυνση, αλλά αυτή η ήπια αντιπαλότητα, η οποία αρχίζει εκ των έσω και εξωτερικεύεται, καθιστά το ποδόσφαιρο σημαντικό, ακόμα κι αν αυτή η σημασία είναι τοξική, άλλωστε έχει αποκληθεί “το όπιο του λαού”. Διανοούμενοι το έχουν μισήσει -και το έχουν λατρέψει, αμφότεροι για τον ίδιο παρονομαστή: τον τρόπο που μετατρέπει τον άνθρωπο σε μοιρολάτρη, αλλά και, την ίδια στιγμή, τον δημιουργεί από τα υλικά της θέωσης, αφού τον κατακεραυνώνει με μεμψιμοιρία και τον προικίζει με όνειρα τα οποία θεωρητικά δεν φτάνουν στο πρακτέο, στην αληθινή ζωή.

Το παιχνίδι Ρεάλ-Ατλέτικο μπορεί να μην είναι η πιο έντονη τοπική κόντρα (το ντάρμπι, όπως το λένε οι Άγγλοι) στην Ιστορία, αλλά παραμένει ένα παιχνίδι το οποίο είναι περικυκλωμένο από ειδικές συνθήκες. Έτσι, οποιαδήποτε πράξη δημιουργεί άμβλυνση των συναισθημάτων, προκαλεί μείζονα εντύπωση, ειδικά αν παρατίθεται στη μορφή της τέχνης, όπως ισχύει για το βίντεο που έφτιαξε η Ατλέτικο Μαδρίτης.



Το σκηνικό είναι απλό. Ένας οδηγός ταξί προχωρά νύχτα, σε δρόμο που δεν κυκλοφορεί ψυχή ζώσα. Με την άκρη του ματιού του βλέπει, σε μία κάθετο της οδού που οδηγά, μια ανθρώπινη φιγούρα με παλτό, να στέκει μέσα στη μέση.

Γυρίζει πίσω και τον ρωτά αν χρειάζεται βοήθεια. Ο ηλικιωμένος κύριος απαντά, δείχνοντας έναν κενό χώρο, ότι “εδώ ήταν το σπίτι μου και δεν υπάρχει πια”. Ο ταξιτζής ζητά τη διεύθυνσή του και το επόμενο πλάνο δείχνει τους δύο μέσα στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός ρωτάει τον κύριο αν είδε το παιχνίδι. Το βλέμμα του αστράφτει. “Ναι... Σκόραραν τρία γκολ. Πρέπει να τον δεις πώς παίζει. Τον Ντι Στέφανο”. Συμβαίνει συχνά, σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ, να ξεχνούν τα πρόσφατα γεγονότα και να θυμούνται κρυστάλλινα εκείνα της εφηβείας τους. Ο ηλικιωμένος κάνει λόγο, φυσικά, για τον θρύλο της Ρεάλ Μαδρίτης, Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο οποίος ήταν ο κύριος λόγος που η Ρεάλ αποκαλείται “η βασίλισσα της Ευρώπης”, αφού την οδήγησε στην κατάκτηση των πρώτων πέντε Κυπέλλων Πρωταθλητριών, από το 1956 έως το 1960. Ο οδηγός απαντά “ναι, ο Ντι Στέφανο είναι ο καλύτερος” και, αφού ξεκρεμάει κάτι από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου του, συνεχίζει: “Η ξανθιά σαΐτα”. Πρόκειται για το παρατσούκλι του σπουδαίου Αργεντινού.



Ο κύριος στο πίσω κάθισμα περιγράφει πώς ο Ντι Στέφανο “παίρνει την μπάλα, περνάει τους αντιπάλους, φτάνει στην περιοχή, σουτάρει και... γκοοολ”. Στην περιγραφή, τα μάτια του αστράφτουν. Ο οδηγός τον πάει στο σπίτι, που η έντρομη κόρη του τον περιμένει. Αρνείται να της πάρει χρήματα. Όταν μπαίνει στο αμάξι, βγάζει αυτό που είχε κρύψει. Είναι το σημαιάκι της Ατλέτικο Μαδρίτης, το οποίο κρεμά ξανά στο καθρεφτάκι.