Το υπαρξιακό της Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε και στην περίπτωση του Τσάβι και της απόφασής του να φύγει μετά τη λήξη της σεζόν, αλλά και σε εκείνη του Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν αποχώρησε το 2013. Ο απερχόμενος προπονητής της Μπαρτσελόνα ζει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, δηλαδή ένα μέρος που στη Βαρκελώνη είναι πάντα κατοικήσιμο.

Μπαρτσελόνα: Μέχρι και ο Μέσι

Δεν γλίτωσε, από αυτό, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία της ομάδας, Λιονέλ Μέσι, που το 2020 στοχοποιήθηκε ως ένοχος από τους διοικούντες τη Μπαρτσελόνα ως υπαίτιος μιας τοξικής επανάστασης, που ήθελε τους παίκτες να απορρίπτουν την πρόταση για κόψιμο των συμβολαίων τους όταν έγινε η πρώτη καραντίνα.

Αν και ο Μέσι εξήγησε ότι το πρόβλημα ήταν η συμπεριφορά της διοίκησης, την οποία εξέφρασε και ο Τσάβι με την πρόταση “στην Μπαρτσελόνα σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν αξίζεις”, ο κύβος είχε ριφθεί. Η ιδιοτυπία στην περίπτωση αφορά ακριβώς και στον τρόπο που οι οπαδοί της ομάδας αντέδρασαν στην υπόθεση εργασίας, την περασμένη άνοιξη, της επιστροφής του Μέσι. Φυσικά διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την επιστροφή του, αλλά κατά κανόνα ανέφεραν ότι δεν θα άντεχαν ανάλογο πόνο με μια επικείμενη δεύτερη αποχώρηση.

Ο Μέσι, θα θυμάται κάποιος, είχε αντιδράσει σε εκείνη τη… δολιοφθορά από τη διοίκηση της ομάδας, όταν ο Ερίκ Αμπιντάλ ταξίδεψε επί κρυπτώ στην Ντόχα για να κάνει συζήτηση με τον… Τσάβι, πριν καν δώσει οποιαδήποτε αίσθηση ότι επρόκειτο να απολύσει τον Ερνέστο Βαλβέρδε.  

Μπαρτσελόνα: Η ειδοποιός διαφορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης

Η πίεση στην οποία αναφέρεται ο Τσάβι, ως λέξη, δεν είναι άγνωστη στο ποδόσφαιρο. Πίεση νιώθουν και στα ημέτερα οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές των μεγάλων ελληνικών ομάδων, δεν είναι λίγες οι φορές που ο πάγκος ενός ελληνικού κλαμπ έχει αποδειχθεί ναρκοπέδιο. Το ζήτημα στην Μπαρτσελόνα, όμως, αφορά περισσότερο στην τάση να συμπεριφέρονται ως κάτι που δεν είναι: η καταστρατήγηση του “mes que un club” ήρθε με κρότο και μάλιστα την εποχή που η μύτη των “μπλαουγκράνα” για την κορυφαία “Μασία” όλων των εποχών, είχε ξεπεράσει το μέτωπο.

Από τη διαφήμιση της Unicef στην ιερή φανέλα και το… κοκόρεμα ήταν ήταν αφιλοκερδής στη μετατροπή της εμφάνισης σε… ομάδας βόλεϊ, με αυτοκόλλητα παντού, και τη μετονομασία του υπό ανακαίνιση “Καμπ Νου” σε… Spotify Arena. Η Μπαρτσελόνα, μάλιστα, προ ουδενός ορρωδεί: η πληροφόρηση φέρνει τον Ζοάν Λαπόρτα να παίρνει λεφτά από τον Φλορεντίνο Πέρεθ, τον πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης που φαντάζεσαι εύκολα Νέμεση του Μπάτμαν, για να κάνει τη μεταγραφή του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι το καλοκαίρι του 2022. Λεφτά που θα της δίνονταν αν γινόταν η European Super League, δηλαδή… τρεχαγυρευόπουλος.

Η μεγαλύτερη διαφορά με τη Ρεάλ Μαδρίτης, δηλαδή, είναι ότι τουλάχιστον στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου” δεν υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται. Η Ρεάλ αφήνει τους παίκτες της να φύγουν όταν δεν τους χρειάζεται, ουδείς εκ των σύγχρονων θρύλων της, από τον Ραούλ ως τον Μοριέντες και από τον Σέρχιο Ράμος ως τον Φερνάντο Ιέρο, ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Καστίγια, παρ’ όλα αυτά το ίδιο συμβαίνει και με την… Μπαρτσελόνα: έπρεπε ο Ζεράρ Πικέ να σταματήσει ξαφνικά για να έχει να το λέει ότι το κρέμασμα των ποδοσφαιρικών παπουτσιών του έγινε με τη συγκεκριμένη φανέλα -και μόνο για το θρυλικό Κάρλες Πουγιόλ έγινε παραχώρηση.


Μονομερής αγάπη

Εκείνοι που αγάπησαν την Μπαρτσελόνα και έγιναν “cules”, όπως χαρακτήρισε τον εαυτό του ο Τσάβι στη συνέντευξη Τύπου που ανακοίνωσε την αποχώρησή του, πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι η αγάπη για το κλαμπ είναι μονομερής: σαν θρησκεία που έχει εκπροσώπους, οι διοικούντες τη Μπαρτσελόνα χαρίζουν χώρο στα δικά τους λάθη και κατακερματίζουν τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν το κλαμπ.


Υπάρχουν ιστορίες κακής συμπεριφοράς προς προπονητές και παίκτες στη Βαρκελώνη, τόσο παλιές όσο η θητεία του Ντιέγκο Μαραντόνα: ο ίδιος ο “Πελούσα” είχε πει ότι του είχαν πάρει το διαβατήριο και όταν του έγινε η πρόσκληση για παιχνίδι προς τιμή του Γερμανού Μπερντ Σούστερ, συνειδητοποίησε ότι, όχι μόνο κατείχαν το πολύτιμο έγγραφο αλλά, δεν του το έδιναν. Ο Μαραντόνα, σύμφωνα με τη δική του αφήγηση, έφτασε στο δωμάτιο τροπαιοθήκης του συλλόγου και έσπασε ένα τρόπαιο του Copa del Rey, ρίχνοντάς το με δύναμη στο μαρμάρινο έδαφος. Ο Μαραντόνα πήρε πίσω το διαβατήριό του -στο παιχνίδι για τον Σούστερ, όμως, δεν τον άφησαν να πάει.


Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Πεπ Γκουαρδιόλα πήρε το μέρος του Τσάβι, λέγοντας ότι “η πίεση που ασκείται στον πάγκο της Μπαρτσελόνα είναι τεράστια”. Οι επικριτές της κίνησης του προπονητή των “μπλαουγκράνα” τόνισαν ότι δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί με το άγχος και τις ανάγκες του πρωταθλητισμού, αν και η ομάδα του κατέκτησε το πρωτάθλημα πέρυσι. Από την άλλη μεριά, ο Τσάβι μιλάει για συμπεριφορισιακό ζήτημα, τις κρίσιμες στιγμές ένιωσε μοναξιά και έλλειψη στήριξης.


Ίσως στην Καταλονία πρέπει να λύσουν τα… ψυχικά ζητήματά τους πριν προχωρήσουν. Και ναι, είναι πολύ σημαντικό αυτό το κλαμπ για να επέμβει κάποιος στη ρίζα του, από την άλλη μεριά δεν γίνεται να έχει αλλάξει… μηδέν από το δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1960, όταν η Μπαρτσελόνα έχασε 3-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο “Καμπ Νου” και ο Ελένιο Ερέρα φυγαδεύτηκε από την πίσω πόρτα για να μην τον προπηλακίσουν. Η Μπαρτσελόνα πρέπει να ομολογήσει αποτυχία για το “mes que un club”, άλλωστε στην αγορά είναι από απίθανο ως απίθανο να κρατάει ακέραιη την ηθική υπόσταση, τέλος πάντων αυτήν που ευαγγελίζεται, ένας σύλλογος που θέλει να νικάει και να πουλάει, και να προχωρήσει παρακάτω.

Δύσκολο να υπάρξει εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο ή σε ένα σύνολο ανθρώπων γι’ αυτήν τη δουλειά, αλλά πρέπει να γίνει.