Εθνική ομάδα πόλο Γυναικών: Ο τρόπος του Τζον Νας
Ζωή με τα φαντάσματα
Ο τρόπος που ήρθε η ήττα από την Ισπανία για την εθνική ομάδα πόλο Γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου της Ντόχα δείχνει τη γενναιοδωρία της Αλεξίας Καμμένου για το ρίσκο της στην τελευταία φάση, αλλά και το πραγματικό ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί
Η Αλεξία Καμμένου είναι γάτα και δεν θα γινόταν αλλιώς για μία προπονήτρια που προσελήφθη από την Ομοσπονδία για να οδηγήσει την εθνική ομάδα πόλο Γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να ανήκει στο τεχνικό επιτελείο της ΚΟΕ, όπως συνέβαινε ανά περιπτώσεις με την προηγούμενη διοίκηση.
Έχει, φυσικά, το δικό της ιδιαίτερο ταμπεραμέντο, αλλά στις πισίνες είναι “ψημένη”. Υπάρχει μια συγκεκριμένη φάση στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος για το τουρνουά πόλο Γυναικών με την Ουγγαρία, που η Εθνική χάνει μία επίθεση και η κάμερα πιάνει την Καμμένου να φωνάζει “πίσω” και έπειτα να κάνει “ωωω”. Όποιος κάπως ασχολείται, κατάλαβε εκείνη τη στιγμή πως ό,τι συνέβαινε στην πισίνα δεν ήταν καλό για τη “γαλανόλευκη”. Τρία δευτερόλεπτα μετά, η Ουγγαρία έβγαλε κόντρα, κάτι που έφερε ένα από τα γκολ των αντιπάλων της Εθνικής.
Αν, λοιπόν, η Καμμένου κατέβασε την Ιωάννα Σταματοπούλου ώστε η Εθνική να έχει αριθμητικό μειονέκτημα στην τελευταία φάση του μικρού τελικού με την Ισπανία, είναι ασφαλές να ειπωθεί πως υπάρχει καλός λόγος. Το “όλα για όλα” δεν είναι πειστικό για μία ομάδα που έχει μόνο μία πολίστρια στην αποστολή της η οποία έχει μετάλλιο σε τέτοια διοργάνωση, δηλαδή την Αλεξάνδρα Ασημάκη, σε συγκυρία, κιόλας, που η Εθνική δεν ήταν πίσω στο σκορ και άρα δεν υπήρχε κίνδυνος να ηττηθεί στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού.
Εθνική ομάδα πόλο Γυναικών: Μια γενναία απόφαση που δεν κρύβει το πρόβλημα
Η Αλεξία Καμμένου πήρε, πάνω στην άψη της στιγμής, μια γενναία απόφαση, η οποία δεν προήλθε από υψηλό σφυγμό, αλλά ήταν εντελώς συνειδητή. Ήθελε πολύ θάρρος να βάλει τη Σταματοπούλου στα 2 μέτρα στην τελευταία επίθεση ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως πώς εξελίχθηκε η φάση και πώς, εν τέλει, μετατράπηκε σε μια ήττα που πρόκειται να αφήσει το στίγμα της.
Αυτό που έκανε, ήταν να προστατέψει τις πολίστριές της από μια ψυχολογική ατραπό, που, μέχρι να αποδειχθεί ότι η ζωή είναι πολύ ανώτερη από το σινεμά αφού το περιέχει, θα μπορούσε να είναι ιδιαιτέρως κοστοβόρος. Το μαρτύριο της ήττας στα πέναλτι σε δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι.
Η απόφαση της Καμμένου ενείχε ρίσκο εξαρχής, απλώς ουδείς περίμενε ότι η επίθεση θα εξελισσόταν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να διακοπεί από το συγκεκριμένο σφύριγμα. Δεν είναι απόφαση των διαιτητών ότι η τερματοφύλακας της Εθνικής ξεχάστηκε μέσα από τη γραμμή των δύο μέτρων, δηλαδή δεν έγκειται στο 80% των σφυριγμάτων που κάνουν του κεφαλιού τους διότι ουδείς ασχολείται με την ανικανότητα της FINA, δηλαδή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, να χωρίσει δυο γαϊδάρων άχυρα. Είναι ένας κανονισμός που δεν ενέχει το υποκειμενικό στοιχείο. Υποκειμενικό, ωστόσο, είναι το non call εκείνη τη στιγμή.
Η Ρουίθ, λοιπόν, ψάρωσε τη Σταματοπούλου, η οποία είναι τερματοφύλακας και δεν έχει την τριβή που έχουν οι φουνταριστοί στα δύο μέτρα. Αντιθέτως, όταν δεν ένιωθε την Ισπανίδα στην πλάτη της, αναρωτιόταν μήπως είναι πιο έξω από ό,τι πρέπει. Προφανώς η Σταματοπούλου, με όλη την επτάδα κατεβασμένη, παίζει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, ώστε να βρει άλλη πολίστρια το ελεύθερο σουτ. Αυτό δεν γίνεται διότι βρίσκεται στο… δοκάρι, κάτι που οι διαιτητές βλέπουν.
Από εκεί και ύστερα, ό,τι διαμείβεται είναι αν το γκολ που βάζει στην κενή εστία η Ρουίθ είναι εμπρόθεσμο. Αποδεικνύεται πως είναι και η Ισπανία κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Το πρόβλημα δεν είναι ο τρόπος που χάνει η Εθνική, αν και ασφαλώς τα κορίτσια -διότι είναι κορίτσια και πρέπει να ζουν την καθημερινότητά τους και τις σχέσεις τους με αυτήν την πένθιμη στιγμή στο πίσω μέρος των μυαλών τους- προφανώς θα χρειαστεί μια διαδικασία προκειμένου να το ξεπεράσουν.
Παρ’ όλα αυτά, το πιο σημαντικό ζήτημα που ενσκήπτει ύστερα από αυτήν την ήττα, είναι ότι η Καμμένου ήξερε πως οι παίκτριές της επ’ ουδενί ήθελαν να πάνε στα πέναλτι. Ακόμα και πριν τον τραυματισμό της Χρυσής Διαμαντοπούλου, που έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, αυτή η διαδικασία για τη “γαλανόλευκη” έχει αποδειχθεί τόσο οδυνηρό σε βάθος χρόνου, που ήθελαν να την αποφύγουν per mare per terram.
Εθνική ομάδα πόλο Γυναικών: Η ζωή μαζί
Αρκετές Ελληνίδες πολίστριες ανά καιρούς έχουν εκφράσει την ανασφάλειά τους στα πέναλτι, κάτι που δεν είναι αστείο. Με κάποιον τρόπο, και ενώ η πράξη ενέχει ούτως ή άλλως απομόνωση, αθλήτριες υψηλής αξίας και ψυχικών αποθεμάτων λυγίζουν απέναντι στην αντίπαλη τερματοφύλακα. Η Καμμένου ήξερε από τότε που ανέλαβε τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι διεθνείς πολίστριες και ενδεχομένως να διέγνωσε αυτά που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν, πάντως η γλώσσα του σώματός τους στη διαδικασία με την Ουγγαρία έδειξε ότι ήθελαν να την αποφύγουν.
Αυτός ο φόβος μπορεί να προκύπτει εκ των έσω ή και να δημιουργούνται από εξωγενείς παράγοντες, που ουδέν τους κοστίζει να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Υπάρχουν, φυσικά, τέτοιες περιπτώσεις στο ελληνικό πόλο, το οποίο είναι το πιο… οικογενειακό από τα οικογενειακά αθλήματα, ως εκ τούτου το μάτι στην κλειδαρότρυπα δεν είναι άγνωστο σπορ.
Οι σινεφίλ αναγνώστες θα θυμούνται την ταινία για το μαθηματικό Τζον Νας, το ρόλο του οποίου στο φιλμ ερμήνευσε ο Ράσελ Κρόου. Ο Νας βλέπει φαντάσματα -και το αντιμετωπίζει αφήνοντάς τα να υπάρχουν.
Ενδεχομένως, λοιπόν, η λύση σε ένα ζωογόνο ζήτημα για την εθνική Γυναικών, το οποίο πιθανότατα έχει τη ρίζα του στο προολυμπιακό τουρνουά της Χάουντα το 2016 και την ήττα από τη Ρωσία στα πέναλτι, μπορεί να μην είναι η διαδικασία για να σβηστεί, αλλά ο τρόπος που θα υπάρχει χωρίς πια να απασχολεί, δίχως να παίρνει την αξία που του πρέπει.
Ούτως ή άλλως, με τους φωστήρες της FINA (που ανεξαρτήτως πέναλτι τα έχουν κάνει μαντάρα σε όλο το Παγκόσμιο) να αποφασίζουν προ οκταετίας ότι η παράταση δεν έχει οποιοδήποτε νόημα, στατιστικά το να φτάσουν δύο ομάδες παρόμοιου επιπέδου στη διαδικασία συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες. Στο… διάολο να πάει η σημασία τους, αν πρόκειται να επηρεάζει την ποιότητα της ζωής των κοριτσιών. Αν, δηλαδή, νιώθουν υποχρεωμένες με περισσότερους από έναν τρόπο να ευστοχήσουν, στο σημείο που θα αναγκάσουν την προπονήτριά τους να κάνει ό,τι μπορεί για να τα αποφύγει.
Δείγμα ιδιαιτέρως θετικό
Η Εθνική μπήκε σε τετράδα Παγκόσμιου Πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά το 2011 και φυσικά αυτό εξ ορισμού αποτελεί επιτυχία. Ο τρόπος που χάθηκαν ο ημιτελικός και ο μικρός τελικός δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα, που δείχνει μία ομάδα με βάσεις, αφού, εν πάση περιπτώσει, μόνο μία τέτοια θα βελτιωνόταν με το χρόνο.
Η Εθνική έπαιξε με εγωισμό, πλην της “νεκρής” διαδικασίας με την Ουγγαρία σε όλα τα νοκ άουτ ματς, ενώ έβαλε την Ισπανία στα σκοινιά, ύστερα από δύο πολύ στραβά παιχνίδια στο Ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν, αλλά και τη φάση των ομίλων του Παγκόσμιου στην Ντόχα.
Η Καμμένου πήρε τρεις φουνταριστές, που ήξερε ακριβώς τι να τις κάνει. Στην Έλενα Ξενάκη δεν πήγε η δεύτερη διοργάνωση, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι θα είναι η βασική λύση στα δύο μέτρα, κάτι που θα γίνει ξανά όταν η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη, που βοήθησε μόνο που υπήρχε στο ρόστερ, επιστρέψει σε γνώριμο επίπεδο ετοιμότητας. Η Αλεξάνδρα Ασημάκη ήταν σαφώς βελτιωμένη, ενώ την ίδια πρόοδο έδειξαν οι δύο τερματοφύλακες, η διαχείριση των οποίων έγινε ιδανικά από την εκλέκτορα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Υπήρχαν πολίστριες που τους βγήκαν κούραση και νεύρα και που δεν ταίριαξαν από την αρχή στο κλίμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, διότι στόχος είναι η ομάδα να βρίσκεται στην καλύτερη κατάστασή της στο Παρίσι.
Μόνο μία πολίστρια από το υπάρχον ρόστερ έχει βρεθεί στο Παρίσι για τους Ολυμπιακούς, δηλαδή η Ασημάκη το 2008, κι αυτή σχεδόν συγκυριακά. Χρόνος για ψυχολογικά δεν υπάρχουν. Αυτή η διοργάνωση, για αθλητές και αθλητές αποδεικνύεται επανειλημμένως, μπορεί να είναι η μία και μοναδική που συμμετέχει κάποιος, οπότε δύναται να προσδιορίζεται και ως κάτι αυτόφωτο, κάτι που δεν έχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Ο άνθρωπος είναι ένα είδος με μνήμη και αντανακλαστικά, αλλά έχει γίνει τέτοια ανάλυση γύρω από το εν και την αυτοΐαση, που μπορεί να αφήνει ένα μεγάλο κομμάτι πόνου πίσω του, ώστε να ζει κατά τη θέλησή του αυτό που αξίζει πραγματικά να ζεις.
