Ούτε … 78,5 πόντοι ανά 12λεπτο ούτε 150 πόντοι για τη νικήτρια ομάδα στο φετινό All Star Game του NBA. Ούτε καν Team LeBron vs Team Giannis. Ο κομισάριος Άνταμ Σίλβερ σοβαρεύτηκε και αποφάσισε να το πάει με τον πατροπαράδοτο τρόπο: Ανατολή εναντίον Δύσης. Ωστόσο, αυτό το event έχει ήδη δεχθεί καίριο πλήγμα από την πολυχρησία και τα social media. Υποτίθεται ότι χρησίμευε ως μία ευκαιρία για να μαζευτούν όλοι οι αστέρες όλων των ομάδων και να δώσουν ένα παιχνίδι το οποίο θα είχε μια ψυχαγωγική διάσταση, δηλαδή θα αντιτίθετο στον ανταγωνισμό. Θα είχε επιπλέον κέρδος ότι ο θεατής θα έβλεπε τον Λάρι Μπερντ να πασάρει στον Τζούλιους Έρβινγκ και τον Μάικλ Τζόρνταν απλώς να… χαμογελάει, κάτι που εκείνη την εποχή που συνέβαινε ήταν όντως μεγαλειώδες.

Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, το τριήμερο έχει κρατήσει ελάχιστη από τη δυναμική του. Δεν έχει, καν, στη βάση των αναγνωρισμένων διασκεδαστών της ποπ κουλτούρας την ένταση του παρελθόντος. Όταν η φιγούρα του Τζακ Νίκολσον δέσποζε στο θρυλικό “Forum” υπήρχε όντως μια θεϊκή διάσταση, ενώ αυτήν τη στιγμή η Τέιλορ Σουίφτ και η Μπλέικ Λάιβλι βλέπουν μαζί το Super Bowl, και η οικουμένη το μαθαίνει το πολύ 10’ από τη στιγμή που απαθανατίζονται μαζί.

All Star Game: Χάθηκε η θολούρα στη γοητεία

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αυτή η θολούρα της γοητείας των σταρ του παρελθόντος, υπάρχει η αίσθηση των σταρ, αλλά δεν είναι εκείνο το σοκ που πάθαιναν οι θεατές άλλων αμερικανικών πόλεων όταν έβλεπαν, απλώς έβλεπαν, να περνάει ο Τζόρνταν.

Φυσικά, το All Star Game είναι ένα εμπορικό προϊόν, το οποίο  αφορά πρωτίστως στον καταναλωτή: η θεαματικότητα βοηθάει το NBA να ανοίγεται στην αγορά, το σόου δίνει μια ανθρώπινη διάσταση στον αθλητή ο οποίος μοιάζει με εξωγήινο, ενώ η συμπεριφορά του καθορίζει τους νέους. Ωστόσο, με τις αντιδράσεις τους πλέον να γνωστοποιούνται και με προσωπικές στιγμές τους να αναπαράγονται, ουδείς περιμένει ένα τριήμερο του Φεβρουαρίου για να μάθει κάτι για εκείνους.  

Ο Άνταμ Σίλβερ κάνει μια τελευταία απόπειρα να συμμαζέψει λίγο την κατάσταση. Το Ανατολή-Δύση με όρους κανονικού μπάσκετ, τέσσερα 12λεπτα και κανονικό σκορ, θα δώσει μια πρέζα αλήθειας στη διοργάνωση. Ο κομισάριος είπε ότι η διοργάνωση του τριημέρου από την Ιντιανάπολις, που οι Αμερικανοί την αποκαλούν Hoozierland και ανά περιπτώσεις λογίζεται ως η Μέκκα του αμερικανικού μπάσκετ σε επίπεδο εθνικού σπορ (δηλαδή στο κολέγιο και το λύκειο), φέρνει κάτι παραδοσιακό στο τραπέζι.

All Star Game 2024: Ο (καταστροφικός) ρόλος του ΛεΜπρόν Τζέιμς

Στην πραγματικότητα, όμως, παρίσταται μέγιστη ανάγκη ώστε το παιχνίδι να αλλάξει, και μαζί του να αλλάξει η πρόσοδος. Στο NBA ψάχνουν να βρουν τη λύση σε ένα πρόβλημα που αρχίζει, ουσιαστικά, από το 2003, δηλαδή από τη στιγμή που ο Μάικλ Τζόρνταν έπαιξε στο τελευταίο του All Star Game και παραλίγο να πετύχει το νικητήριο καλάθι εκείνης της διοργάνωσης.

Michael Jordan 2003 NBA All-Star Game Fadeaway (FULL HD)

Μάλιστα, αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι η απόφαση του ΛεΜπρόν Τζέιμς να μην πάρει μέρος στο διαγωνισμό καρφωμάτων τα πρώτα χρόνια του στο NBA, σε αντίθεση με ό,τι έκανε ο Τζόρνταν και ο Κόμπι Μπράιαντ το 1997, υπήρξε καταλύτης αυτής της παρακμής, διότι έδειξε ότι το πιο εμπορεύσιμο προϊόν του πρωταθλήματος δεν ενδιαφέρεται για τα περιμετρικά του τριημέρου. Ο Τζέιμς υπήρξε καταλύτης ώστε ο διαγωνισμός καρφωμάτων να χάσει την αίγλη του, κυρίως επειδή οι σπουδαίοι αλτικοί αθλητές που ακολούθησαν δεν… ψήνονταν να τσαλακώσουν την εικόνα τους με ένα χαμένο κάρφωμα ή μία ήττα, έχοντας τον “βασιλιά” ως παράδειγμα.

Μην πάμε μακριά: ο ίδιος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που ενδεχομένως να μην κέρδιζε το διαγωνισμό αλλά θα άφηνε για κληροδότημά του έναν ανεμόμυλο, όπως έκανε ο Ντομινίκ Γουίλκινς, επέλεξε την αποχή, ενώ το ίδιο έχει κάνει και ο Άντονι Έντουαρντς των Μινεσότα Τίμπεργουλβς, ο οποίος επίσης θα μπορούσε να θαμπώσει τον κόσμο.

Έχουν υπάρξει εκπληκτικές μονομαχίες στο διαγωνισμό, ειδικά εκείνη του Ζακ Λαβίν με τον Άαρον Γκόρντον το 2016 είναι αξεπέραστη, αλλά μόνο και μόνο που την περυσινή σεζόν νίκησε ο Μακ ΜακΚλάνγκ, που δεν είναι καν παίκτης ομάδας του NBA, αλλά αγωνίζεται στη θυγατρική Οσκεόλα Μάτζικ, δείχνει την κατάπτωση και την επιστράτευση ενός… κροκόδειλου που μιλάει, δηλαδή ενός δρώμενου λες και είναι τσίρκο και πρέπει ο κόσμος να διασκεδαστεί οπωσδήποτε με κάτι φαινομενικό.

Steph Curry & Sabrina Ionescu BEST 3-Point Contest Rounds 🔥🏆

Τουναντίον, η μονομαχία του Στεφ Κάρι με τη Σαμπρίνα Ιονέσκου στα τρίποντα, δηλαδή των δύο παικτών που έχουν σκοράρει τους περισσότερους πόντους στο διαγωνισμό του All Star Game του NBA και του WNBA αντιστοίχως, είναι θελκτική, καθώς πρόκειται, κιόλας, για ένα κάλεσμα στις Γυναίκες, κάτι που, βέβαια, δεν πρόκειται να κρατήσει τη λάμψη του τα προσεχή χρόνια, αφού, ενώ η Ιονέσκου το δικαιούται, δύσκολα θα κληθεί κάποια για οτιδήποτε άλλο πιο αθλητικό από το μακρινό σουτ, εκτός αν πρόκειται για το Skills Challenge.

Το Team USA-Team World είναι η μόνη πραγματική λύση που απορρίπτεται

Το βήμα που θα έπρεπε να κάνει το NBA για να αναβαθμίσει το θεσμό, είναι το Team USA-Team World, δηλαδή το παιχνίδι με τους κορυφαίους αθλητές από τις Ηνωμένες Πολιτείες απέναντι σε εκείνους από τον υπόλοιπο κόσμο.

Ένα τέτοιο παιχνίδι, οι όροι ανταγωνισμού του οποίου θα είχαν προαποφασιστεί -φερ’ ειπείν ένα ανταγωνιστικό δεύτερο μέρος στην τέταρτη περίοδο- θα αναβάθμιζε κατά πολύ την αξία του ίδιου του κυρίως μέρους, ενώ θα έδινε αίγλη και στα συγκείμενα, δηλαδή τα υπόλοιπα δρώμενα.

Jokic & Luka passes but they get increasingly more brilliant

Εικάζεται, όμως, ότι αυτή η λύση απορρίπτεται πολιτειακά, διότι δεν αποτελεί εχέγγυο ότι τα μαθήματα πατριδογνωσίας δεν θα αποτελούν μια μελανού χρώματος σελίδα. Οι ΗΠΑ κινούνταν από την ίδρυσή τους, πριν 248 χρόνια, ως η “χώρα της ελευθερίας”, αλλά έπειτα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προωθούν εαυτούς μέσω ενός ελαφριού εθνικισμού, ο οποίος αποτυπώνεται στο σλόγκαν “η καλύτερη χώρα στον κόσμο”. Οι εθνικές ομάδες τους στο μπάσκετ, ειδικά μετά το 1992, προορίζονται για να νικούν -και όταν δεν γίνεται αυτό, αναπτύσσεται μια ιστορία εκδίκησης. Αλλά σε διεθνείς διοργανώσεις οι ΗΠΑ μπορεί να αντιμετωπίσουν τη Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς, τη Σερβία του Νίκολα Γιόκιτς, τη Γαλλία των Ρούντι Γκομπέρ και (όπως ελπίζουν στο Παρίσι) Βίκτορ Γουεμπανιάμα, την Ελλάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, την Τουρκία του Αλπερέν Σενγκούν, το Καμερούν του (λέμε τώρα) Τζοέλ Εμπίντ και του Πασκάλ Σιάκαμ, αλλά όχι όλους αυτούς μαζί.

Fischer vs Spassky - Chess Match of The Century

Για μια χώρα που έχει πανηγυρίσει δύο μεγάλες αθλητικές επιτυχίες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή τη νίκη του Μπομπ Φίσερ επί του Σοβιετικού Μπόρις Σπάσκι στο σκάκι και την επικράτηση της ομάδας χόκεϊ επί πάγου επί της αντίστοιχης της ΕΣΣΔ στον ημιτελικό (ούτε καν τον τελικό) των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σολτ Λέικ Σίτι το 1980, το να ηττηθούν μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες από μία επίλεκτη ομάδα η οποία θα περιέχει Ευρωπαίους, Λατινοαμερικανούς και Αφρικανούς θα αποτελεί μια σχεδόν πολεμική ήττα. Πρόκειται για το κράτος που έχει κάνει εκατοντάδες υιοθεσίες σκακιστών προκειμένου να τους πλασάρει ως δικούς του, για να μπορέσει να ανακτήσει την ψευδεπίγραφη κυριαρχία σε ένα σπορ που, αν μη τι άλλο, είναι το σύμβολο πνευματικής ανωτερότητας. Πώς να γίνει αποδεκτό ότι η κατάσταση των ξένων που καταδυναστεύουν τη λίγκα -αρχικά κερδίζοντας βραβεία MVP και δαχτυλίδια πρωταθλητή ως οι κορυφαίοι παίκτες των ομάδων τους, μπορεί να είναι μία μόνιμη κατάσταση που υπάγεται σε μια στατιστική ακολουθία;

Θα ήταν ολέθριο για τον εθνικ(ιστικ)ό εγωισμό τους.