Δημήτρης Λημνιός: Το ανθρώπινο μεγαλείο τις στιγμές της ύψιστης δραματουργίας
Στον ημιτελικό του Κυπέλλου
Με όλα τα πράματα και θάματα που έγιναν στο δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, η συμπεριφορά του Δημήτρη Λημνιού είναι το πιο πολύτιμο πετράδι
Οι ομόγλωσσοι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι σπάνιο να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σαρκάζοντας κατά το δοκούν την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Οι φορές που ένα παιχνίδι στα ημέτερα γίνεται βορά στις ορέξεις τους επειδή έχει προηγηθεί μια ματσάρα στην Premier League - “τώρα που είδαμε Τότεναμ-Λίβερπουλ, θα παρακολουθήσουμε πραγματικό ποδόσφαιρο”- υπονοώντας πενία σε θέαμα, μπορεί να μην είναι άδικη, αλλά ενέχει ένα είδος έπαρσης. Ουδείς είναι ο απόλυτος δικαιούχος της πραγματικής ομορφιάς απλώς και μόνο επειδή την επιζητά, αν και θα ήταν καλύτερο για τις αισθήσεις -και άρα πιο εμπορικό- να μετουσιωθεί σε μια αβάν γκαρντ για τα μάτια και την ψυχική ευφορία.
Ωστόσο, όσοι παρακολούθησαν το δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου μεταξύ Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο, την περασμένη Τετάρτη, εντός τους ομνύουν σε ό,τι είναι η πληρότητα του ποδοσφαιρικού δράματος και τη “χρυσή τομή”, εκείνο το σημείο που βίοι, αν και προϋποτίθετο το παράλληλο της πορείας τους, αποφάσισαν να συναντηθούν.
Το Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ βρίσκεται εκεί, με όλες τις σπουδαίες στιγμές στην Ιστορία του ελληνικού Κυπέλλου: το θρυλικό τελικό του 1976, όταν ο Ηρακλής νίκησε τον Ολυμπιακό στα πέναλτι ώστε ο μέγας Βασίλης Χατζηπαναγής να κατακτήσει το μόνο εν Ελλάδι τρόπαιό του, το χαμένο πέναλτι του μακαρίτη Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και τη ραψωδία του Νίκου Σαργκάνη στον τελικό του 1988, το εύστοχο πέναλτι του Όλεγκ Προτάσοφ στο 90+1’ του δεύτερου προημιτελικού του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό το 1992, το απίστευτο 3-3 μεταξύ ΑΕΚ και Παναθηναϊκού το 1994, το 5-4 του Ολυμπιακού επί του Ηρακλή στο δεύτερο προημιτελικό του 2001, με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου να “σφραγίζει” τη μεταγραφή του σε μια μεγάλη ομάδα και τον Ζιοβάνι να σκοράρει δύο οπτασίες και αργότερα την ίδια χρονιά το 4-2 του ΠΑΟΚ επί των “ερυθρόλευκων” στη Ριζούπολη. Τον τελικό, φυσικά, του 2009, με τον Νάτσο Σκόκο να λεηλατεί τον Ολυμπιακό, τον Ματ Ντέρμπισαϊρ να σκοράρει στην τελευταία φάση του παιχνιδιού και τη διαδικασία των πέναλτι, που χάρισαν στον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς τον τίτλο στο τελευταίο παιχνίδι του στο ποδόσφαιρο.
Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ: Όλα τα στοιχεία για ένα παιχνίδι υπεράνω χρόνου
Ενδεχομένως να υποτιμάται ο δεύτερος ημιτελικός του Κυπέλλου Ελλάδος στη Λεωφόρο, σε οποιονδήποτε χρόνο και να κριθεί. Ακόμα και η βεβαιότητα ότι το παρελθόν θα τον προστατέψει τρίζει, διότι δεν θα είναι εύκολο να διατηρήσει την ένταση που παρήγαγε κάθε στιγμή. Γι’ αυτό, κιόλας, και ο παροντικός χρόνος υποβιβάζεται, διότι παρά τις αναφωνήσεις, τις ιαχές, τα μουγκρητά και τον ενθουσιασμό, έπρεπε να επικρατεί ψυχραιμία για να γίνεται αντιληπτό πως ό,τι γινόταν στο κέντρο της Αθήνας ήταν σαν να έχει προκύψει σχεδόν από παρθενογένεση. Ό,τι υλικό και συστατικό χρειαζόταν το παιχνίδι για να λογίζεται πια ως ένα από τα κλασικά, υπήρξε το βράδυ στη Λεωφόρο: ανατροπή, προσωποκεντρική προσέγγιση, δράμα στο επίπεδο της τραγωδίας, επαναλαμβανόμενη ιστορία στο επίπεδο της φάρσας, πρωτοτυπία στη διάσταση της… εφεύρεσης.
Είχε μια καλύτερη ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έμοιαζε να παίρνει την πρόκριση έχοντας κινδυνέψει ελάχιστα. Έναν τραυματισμό από σύγκρουση, του Ράχμαν Μπάμπα, που πάγωσε όλο το γήπεδο. Είχε έναν τερματοφύλακα που έπιασε τρία πέναλτι τα οποία, αν έμπαιναν, θα έκριναν την αναμέτρηση υπέρ του αντιπάλου. Ο Μπαρτλομιέι Ντραγκόφσκι άφησε φαρδύπλατο το χνάρι του στην ελληνική ποδοσφαιρική μυθολογία. Είχε μία ομάδα που προκρίθηκε σε δεύτερη διαδοχική φάση του Κυπέλλου στα πέναλτι με δύο διαφορετικούς τερματοφύλακες (τρεις, αν μπει στο λογαριασμό ο τρίτος προκριματικός γύρος του Champions League με τη Μαρσέιγ), οι οποίοι έπιασαν τουλάχιστον ένα που αποτελούσε match ball. Δύο συμβάντα που μοιάζουν, τουλάχιστον μέσω της μνήμης, ανεπανάληπτα. Αποδιοπομπαίους τράγους στην ψυχοφθόρο διαδικασία, έναν ποδοσφαιριστή, τον Σαμάτα, που στο τελευταίο χτύπημα γλίστρησε.
Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ: Η ιδεατή συμπεριφορά σε ένα αριστούργημα
Κυρίως, όμως, είχε τον Δημήτρη Λημνιό. Έναν ήρωα απροσδόκητο, όχι επειδή ο ίδιος δεν κατέχει την ποδοσφαιρική τέχνη, αλλά διότι το γκολ που έβαλε, ένα απίστευτα δύσκολο εναέριο πλασέ, το πέτυχε στο ένατο λεπτό των καθυστερήσεων του δεύτερου ημιχρόνου της… παράτασης, ενός χρόνου που τηρήθηκε στο όριο, αφού όταν άρχισαν οι καθυστερήσεις των έξι λεπτών, το ρολόι έδειχνε 2’35’’ επιπλέον χρόνου.
Ο Λημνιός πέρασε τρεις σεζόν στον ΠΑΟΚ, κατέκτησε Κύπελλα και το πρωτάθλημα του 2019, και γι’ αυτό δεν πανηγύρισε. Ωστόσο, κατ’ αναλογία, όλες οι συνισταμένες του γκολ τού δίνουν χαρακτήρα επιβίωσης. Οι στιγμές προϋποθέτουν υψηλούς σφυγμούς, οι οποίοι κάπως πρέπει να εξωτερικευθούν. Ο Λημνιός ήταν, μετά το γκολ, ένα πλάσμα σε σμίκρυνση, τρέχα γύρευε σε τι έκανε επίκληση η ψυχούλα του για να μοιάζει με ζωντανό νεκρό. Και έπειτα, το μόνο που έκανε, ήταν να ξεσπάσει σε κλάματα, ένα πλάσμα μπερδεμένο από το μεγαλείο της στιγμής και μια αναπόφευκτη προδοσία.
Είναι εμφατικό το παράπονο των παλαιοτέρων ότι στο βωμό του χρήματος πια σημαίες δεν υπάρχουν. Δεν πρόκειται μόνο περί αυτού, δεν άλλαξε η δημιουργία του αξιακού συστήματος στον άνθρωπο, άλλαξαν οι ρυθμοί που ζει και οι ευκαιρίες που φτιάχνονται, ακόμα ακόμα μεταλλάχθηκε και η κατανόηση για το αν οι ηγήτορες ενός οργανισμού ήταν όντως αμέτοχοι στην απόφαση της σημαίας να φύγει ή ο τελικός αποχαιρετισμός ήταν προϊόν εκβιασμού.
Η εικόνα του Λημνιού δεν είναι εκείνη της σημαίας, είναι όμως αυτή του βαθέως σεβασμού και μιας αγάπης που είναι συνειδητοποιημένη. Ο 25χρονος μεσοεπιθετικός σε αυτό το δίπρακτο έπρεπε να γίνει η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και μαζί με τους τρόπους αποφυγής της οπαδικής βίας, η συμπεριφορά του να αναδειχθεί σαν παράδειγμα που θα ψάξει για μιμητές. Δύσκολα δεν είναι συγκινητικό το ανθρώπινο μεγαλείο όταν προκύπτει στα πιο απλά πράγματα.
