Βασίλης Σπανούλης: Η αύρα του “Kill Bill” αλλάζει το ελληνικό μπάσκετ

Ήταν πολύ τυχεροί όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στις εξέδρες του Σταδίου “Ειρήνης και Φιλίας” στην πρεμιέρα της εθνικής ομάδας μπάσκετ απέναντι στην Τσεχία για τα προκριματικά του Eurobasket 2025.

Προφανώς κάθε νίκη έχει την αξία της (άρα το τελικό 72-64 επί της πάντα ανταγωνιστικής Τσεχίας μόνο αμελητέο δεν φαντάζει) ωστόσο αυτή τη φορά το σκορ στον ηλεκτρονικό πίνακα στο φινάλε της αναμέτρησης είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει.

H μοναδικότητα της εθνικής ομάδας μπάσκετ

Για κάθε Έλληνα και κυρίως για όσους είχαν τη δυνατότητα να “χτίζουν” αθλητικές αναμνήσεις το 1987 (είτε ως έφηβοι, είτε ως… μεγαλύτερα παιδιά) η εθνική μπάσκετ θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές τους. Ενδεχομένως οι νεότερες γενιές να αδυνατούν να κατανοήσουν τι ακριβώς σήμαινε για τη χώρα μας εκείνος ο ανεπανάληπτος θρίαμβος επί της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό του Eurobasket που άλλαξε τις ζωές μας.

Έχοντας ζήσει, άλλωστε, κατάκτηση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, πιθανόν να μοιάζει δύσκολο να αντιληφθείς το μέγεθος εκείνου του επιτεύγματος. Ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Έλληνας πίστεψε τόσο πολύ στον εαυτό του. Ήταν η πρώτη φορά που δεν αισθανόταν απλός κομπάρσος στη μάχη των υπερδυνάμεων του πλανήτη, αλλά είχε ανακαλύψει ένα πεδίο που μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια, να τους ανταγωνιστεί και εν τέλει να τους προσπεράσει.

Ήταν δύσκολη η τελευταία δεκαετία για την “επίσημη αγαπημένη”. Βλέπετε οι διάδοχοι του Γκάλη και του Γιαννάκη μας είχαν καλομάθει σε τίτλους και διακρίσεις είτε με το εθνόσημο, είτε με τα εμβλήματα των ελληνικών συλλόγων. Μέχρι και τον Λεμπρόν Τζέιμς ανάγκασαν να φύγει από το παρκέ με σκυμμένο κεφάλι εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι στη Σαϊτάμα, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Ντικούδης, ο Κακιούζης, ο Σχορτσιανίτης, ο Φώτσης, ο Τσαρτσαρής, όλα τα παιδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη και βέβαια ο τεράστιος Βασίλης Σπανούλης. Μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός.

Ο Βασίλης Σπανούλης και το δόγμα του "δεν τα παρατάμε ποτέ"

Αυτή ακριβώς η χαρισματική προσωπικότητα ήταν που γέμισε τις εξέδρες του «Ειρήνης και Φιλίας» στην επιστροφή της εθνικής μας ομάδας στο γήπεδα που μεγαλούργησε μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου (είτε στο παρκέ, είτε στις εξέδρες) έβλεπες παντού χαμόγελα αισιοδοξίας και πίστης.
Μια αύρα αισιοδοξίας, με πεποίθηση σιγουριάς ότι αργά ή γρήγορα η εθνική μας ομάδα θα επιστρέψει στις ράγες των επιτυχιών.

Όποτε ένα παιχνίδι “στράβωνε” σε ομάδα που αγωνιζόταν ο Βασίλης Σπανούλης (είτε στην εθνική, είτε στο Μαρούσι, είτε στον Παναθηναϊκό, είτε στον Ολυμπιακό) ο “Kill Bill” αποτελούσε πηγή έμπνευσης στα αποδυτήρια, ακόμη και πριν εξελιχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερες ηγέτες που πάτησαν ποτέ τα παρκέ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ποτέ του δεν έμαθε να τα παρατά, ποτέ δεν αποδεχόταν ότι είχε ηττηθεί μέχρι να παραδώσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Ένας γεννημένος νικητής, που έρχεται την κατάλληλη στιγμή να αναζωογονήσει τα κύτταρα όχι μόνο της εθνικής μας ομάδας, αλλά ολόκληρου του ελληνικού μπάσκετ.

Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι μας απολαμβάνουμε τις περιπέτειες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στην Euroleague και την επιστροφή τους στη διεκδίκηση υψηλών στόχων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά αυτή η γαλανόλευκη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος να κάνει πάντα την καρδιά μας να χτυπά λίγο πιο δυνατά.

Και θα μας θυμίζει εκείνες τις βολές του Αργύρη Καμπούρη στο ίδιο καλάθι που ο Ντίνος Μήτογλου σημείωσε το πρώτο καλάθι της “εποχής Σπανούλη” 2.17 μετά το τζάμπολ της αναμέτρησης με την Τσεχία. Συμβολικό; Ενδεχομένως! Ίσως οι “θεοί του μπάσκετ” να θέλησαν να συνδέσουν με έναν ιδιαίτερο συμβολικό τρόπο τον επίλογο ενός ελληνικού θαύματος με τον πρόλογο ενός επόμενου!