Εάν επιζητώνται αποδεικτικά στοιχεία για τον ενθουσιασμό που επικρατεί στη Λίβερπουλ, την οιστρηλασία από την οποία διέπεται κάθε μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας, κάθε στιγμιότυπο του τελικού του League Cup με την Τσέλσι δεν αποτυπώνει μόνο μια εικόνα θριάμβου, αλλά έχει μέσα της, στη ρίζα της, στιγμιότυπα από τη γέννηση του ποδοσφαίρου. Είναι τέτοια η άγρια χαρά με την οποία περιβάλλουν οι "κόκκινοι", την εποχή του Γιούργκεν Κλοπ, τις στιγμές τους, τόση η νιρβάνα στην οποία περιέρχονται όταν εισδύουν σε αυτόν τον κόσμο που μοιάζει τόσο διαφορετικός από εκείνους που διαβιούν τα υπόλοιπα μεγάλα κλαμπ, που οι εχθροί της πρέπει να σκάνε κάθε φορά που αντικρίσουν την ανάδυση του πολύτιμου υγρού από το συντριβάνι της έξαψης που μόνο στο Μέρσεϊσάιντ μοιάζει να εδράζει.

Λίβερπουλ: Να είσαι νέος και σπουδαίος

Η Λίβερπουλ κέρδισε το League Cup με έξι παιδιά από τις ακαδημίες της και ο Κλοπ τώρα περνά οριστικά στην Ιστορία, αφού πλέον έχει τα δικά του "μωρά". Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειχνε η μόνη στο Νησί που είχε δικαίωμα στη νεότητα: οι "μπέμπηδες" του Ματ Μπάσμπι και η "τάξη του '92" του Άλεξ Φέργκιουσον γίνονταν μια κυκλωτική αθανασία στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου που πήρε το όνομα ενός γέρου σκύλου, του Τράφορντ. Έφτασε, το γήπεδο που οι "κόκκινοι διάβολοι" κατέστησαν αναπόδραστη φυλακή για τον αντίπαλο, να αποκαλείται "θέατρο των ονείρων". Στον κόσμο, πιο θεσπέσιο από το να είσαι νέος και σπουδαίος, από την αίσθηση ότι μαζί με την ακμή της εφηβείας και τις παρενέργειες της μετεφηβείας σου ανήκουν πόδια που δεν πατούν στη γη, μάτια που κοιτάζουν λαίμαργα και μύτη που γέννησε κατευθείαν το θανάσιμο αμάρτημα της απληστίας, δεν υπάρχει. 

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-czed0buhs8zd)

Τώρα, οι νεαροί της Λίβερπουλ, εκείνοι που, στην τελική, έφτασαν στα σχολεία τους την επόμενη μέρα, με τα μαύρα πουλόβερ, τα άσπρα πουκάμισα και τις κόκκινες γραβάτες, πιτσιρίκια με ιδιαίτερες ικανότητες όπως όλα τα πιτσιρίκια, γίνονται ιστορική σημείωση. Ο Πίτερ Ντρούρι το είπε στη μετάδοση, άλλη μια ευλογία για το αγγλικό και το διεθνές ποδόσφαιρο, όταν πια ο τελικός είχε τελειώσει και τα ντεσιμπέλ που παράγονταν από το Γουέμπλεϊ βρίσκονται σε ζωντανή σύνδεση με τον ουρανό. 

Όπως εκείνη η μελωδία σαν κλασική μουσική, που παρήγαγαν στόματα στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης στον τελικό του League Cup στο Γουέμπλεϊ. Ερχόταν από τον κόσμο με τα κόκκινα κασκόλ και τις κόκκινες μπλούζες, που έδωσαν τις ωραίες εκατοντάδες λίρες τους για ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Ήταν από εκείνους που, σε πείσμα των καιρών και, δυστυχώς, της πραγματικότητας, αρνούνται να δουν τη Λίβερπουλ ως εμπορικό προϊόν. Είναι οι ίδιοι που την έκαναν τέτοιο, ένα κλαμπ με αξία δισεκατομμυρίων ευρώ, και που την κρατούν, όσο αυτό είναι εφικτό, σε ρεαλιστική απόσταση όλων των παθογενειών που φέρνουν τα λεφτά. Και οι παίκτες των δύο ομάδων έμοιαζαν να επιβραδύνουν, σε αυτό το επίπεδο είχε απλώσει το πέπλο της η κατάνυξη. 

Λίβερπουλ: Ο Νούνιες ως ένας από αυτούς 


Ο Κλοπ αγαπιέται κυρίως γι' αυτό. Θα ήθελαν, έστω στην αρχή, από τις 8 Οκτωβρίου του 2015, να θέσει μεγαλεπήβολους στόχους και να ζητήσει χρήματα από τη διοίκηση, έστω και για το γαμώτο. Αλλά το ξέρουν, τους το έδειξε, ότι εν τέλει πρέπει να ζήσουν με αυτό, διότι, κυρίως, είναι ακριβώς ό,τι επιθυμούν από την ομάδα και το αξιακό σύστημα της. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιβιώσουν για καιρό χωρίς υπαρξιακό αν βρίσκονταν αραβικά λεφτά. Τους κράτησε όπως τον καιρό που η Λίβερπουλ έπαιζε κακής ποιότητας ποδόσφαιρο και που, παρ' όλα αυτά, μαζεύονται για να τραγουδήσουν και να στηρίξουν παίκτες που θα ήταν παρίες σε άλλες ομάδες, στο "Άνφιλντ" έγιναν σύμβολα. Εκείνοι, όπως ο Κώστας Τσιμίκας και ο Ντάρβιν Νούνιες, με τα καθαρά πρόσωπα και την καλή καρδιά. 

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-czeclay2bmgh)

Ποιο άλλο κλαμπ θα στήριζε τον Ουρουγουανό επιθετικό με τις ευκαιρίες που χάνει και θα του αναγνώριζε ότι αυτό που κάνει είναι εξίσου σημαντικό; Ο Νούνιες θα βρισκόταν στο ντιβάνι σε μία άλλη ομάδα, ενώ τώρα; Τώρα κάνει παρκούρ στα κάγκελα του Γουέμπλεϊ, λες και είναι γαζέλα σε ντοκιμαντέρ του National Geographic, για μία αγκαλιά με τους νεαρούς συμπαίκτες του, με τους προπονητές, με όποιον είναι διαθέσιμος. 



Πώς να μην αγαπήσουν οι οπαδοί της ομάδας τον Ντάρβιν Νούνιες; Πώς να μην του δίνουν πραγματική ασυλία Σάββατο παρά Σάββατο, περιμένοντας μια έκρηξη ακρίβειας που θα συνδυάζεται με τη ζωώδη δύναμη και την παρομοιώδη επιτάχυνση; Πώς να μην είναι ένας από αυτούς, όταν βάζει τα πόδια του σε κίνδυνο τις στιγμές του θριάμβου, έστω κι αν πρόκειται για μια πράξη αφέλειας; 

Υπάρχουν και εκείνοι που είναι η "καρδιά και η ψυχή" του Λίβερπουλ. Όπως ο Άντι Ρόμπερτσον. 

The moment Andrew Robertson became a Liverpool's Favourite


Και πλέον, στο διηνεκές περνά η φωνή του Γκάρι Νέβιλ, αν είναι δυνατόν, να μιλάει για την επικράτηση έναντι των "Blue Billion Pounds Bottle Jobs", και κυρίως εκείνη του Ντρούρι: το "The Klopp kids, the Kop kids", δηλαδή "Τα παιδιά του Κλοπ, τα παιδιά του Κοπ", περνάει στην αγγλική κουλτούρα ως σημείο αναφοράς. Η Λίβερπουλ, στην αντίστροφη μέτρηση του Γερμανού με τη φωνή από το μπάσο του Ντέιβιντ Γκίλμουρ, θα είναι ένα φεστιβάλ συναισθημάτων. Το ξέρουμε, πια, ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν δεν κατακτήσει άλλον τίτλο από τους τρεις που διεκδικεί, ακόμα κι αν η Μάντσεστερ Σίτι "αλώσει" το μεσημέρι της 10ης Μαρτίου το "Άνφιλντ", το Λίβερπουλ θα είναι το κέντρο ενός συναισθηματικού κόσμου που κατέχει τη γνώση ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο χρωματιστό λούνα παρκ της ζωής. Εκείνο που τους κάνει να νιώθουν κάποιοι, όταν βαράνε τις κάρτες στη δουλειά τους και πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ ή παρακολουθούν ηλίθια ριάλιτι στην τηλεόραση. Και πλέον, στο διηνεκές περνά η φωνή του Γκάρι Νέβιλ, αν είναι δυνατόν, να μιλάει για την επικράτηση έναντι των "Blue Billion Pounds Bottle Jobs", και κυρίως εκείνη του Ντρούρι: