Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Τέλεια η χιπ χοπ στο Καλλιμάρμαρο, αλλά τι θα γίνει με το παγκράτιο;
Το παραμελημένο αρχαίο πνεύμα αθάνατο
Η τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 χαιρετίζεται ως διαχρονική, σε αντίθεση με τη ροπή προς την απαξίωση των αθλημάτων που διαδραμάτισαν μείζονα ρόλο στο διαμέτρημα της διοργάνωσης
Λευτερης Ελευθεριου
Η τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, που κάνει μια... ευθεία τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024, έγινε υπό τις ευλογίες της αθηναϊκής άνοιξης και με το συγκερασμό της παράδοσης με το σφριγηλό. Ωστόσο, εγείρονται ερωτήματα αποκαθήλωσης, στα οποία ενυπάρχει κοινωνικό υπόβαθρο.
Οι ομάδες ανθρώπων πήραν τη θέση τους στην κερκίδα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας γίνεται στο φυσικό χώρο της και παρ’ ότι το Στάδιο δεν ήταν κατάμεστο, όπως είναι ο πρόεδρος της ΔΟΕ Σπύρος Καπράλος, ο κόσμος συμμετείχε στη γιορτή με κατανυκτική θέρμη, αν στέκει το οξύμωρο σχήμα. Λίγες ώρες πρωτύτερα, στην Πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα, η Λορένς Ορ τόνισε ότι το κτίριο της Πρεσβείας χτίστηκε το 1896, το ίδιο έτος που έγιναν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο εντυπωσιασμός για το χρονικό τάνγκο δεν είχε ακόμη ατονήσει στα μάτια της.
Πριν η ολυμπιακή φλόγα μπει στο Στάδιο με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη να την παραδίδει στην Γκαμπριέλα Παπαδάκη, που με τη σειρά της την παρέδωσε στην Μπεατρίς Χες, η οποία πέταξε, υπό τα δυνατά χειροκροτήματα των θεατών, με το αναπηρικό καροτσάκι της για να την δώσει στον Γιάννη Φουντούλη, πριν η Νάνα Μούσχουρη ερμηνεύσει τον ύμνο της Γαλλίας και τον ύμνο της Ελλάδας, πριν γίνει η άρση της ολυμπιακής σημαίας, πέντε πιτσιρικάδες χόρεψαν χιπ χοπ μέσα στο Καλλιμάρμαρο.
Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d0u7wbey73p5)
Θέαμα δροσιστικό, ένας χρονικός σύνδεσμος που ενώνει το αρχαίο παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Πάντα η νεολαία αυτό συμβολίζει, εξάλλου, μια ηβική αγριότητα η οποία ανά τις εποχές απαιτείται και συγχωρείται. Το αμείλικτο του χρόνου, εξάλλου, δίνει υπόσταση στο ελπιδοφόρο βλέμμα προς το επόμενο παρόν.
Ακριβώς αυτός ο χορός ήταν που “έντυσε” και την εισαγωγή στο νέο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων, το breakdance. Οι Γάλλοι το λατρεύουν, διεκδικούν τα πρωτόλειά του. Η αντίρρηση, καθώς μοιάζει φυσιολογική σε ό,τι αποτελεί το όριο για να “πειράξεις” τον απόλυτο θεσμό, δεν είναι αναγκαίο να παρατίθεται ως αυτούσια επίθεση προς τα νέα αθλήματα (αν και το ποδόσφαιρο με σημαία, που θα παιχτεί στο Λος Άντζελες το 2028... κάτι κάνει), αλλά κυρίως προς την απάθεια για τα παλιά.
Στην ουσία, προς την έλλειψη διάθεσης να στηριχθούν δύο αθλήματα που πρέπει να είναι άθικτα: η πυγμαχία και η πάλη.
Το CAS, από τη μεριά του, δικαίωσε τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Η ΔΟΕ προειδοποίησε την ΙΒΑ ότι αν θέλει αθλητές στα ρινγκ του Λος Άντζελες, χρειάζεται ως εταίρο μια ισότιμη διεθνή ομοσπονδία πυγμαχίας. Οι Αθάνατοι είχαν, προηγουμένως, προειδοποιήσει την Παγκόσμια Ομοσπονδία ότι πρέπει να αλλαχθεί η κουλτούρα του αθλήματος.
Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d0u8lwv4qoyx)
Καθείς με τα δίκια του, αλλά το σύγχρονο και το διαχρονικό δεν είναι αντίθετα. Η πυγμαχία και η πάλη, το παγκράτιο, υπήρξαν πάντα το ευ ζην των αγωνισμάτων. Η μάχη με χέρια και πόδια, αναδείκνυε το ζωογόνο και την ορμή, συμβόλιζε μια ισορροπία πνευματική και σωματική. Η επαφή είναι η κορωνίδα του ανθρώπινου είδους. Ακριβώς λόγω του παγκρατίου σταματούσαν οι πόλεμοι. Η παλαίστρα ενέπνεε την ειρήνη μέσα από σύμπλεγμα λαοκοώντειο. Γινόταν η τιμωρία του αθλητή, αλλά γέννησε όλες τις αμυντικές τέχνες που με τη σειρά τους δημιούργησαν κουλτούρες, συνήθως ανοχής και συμπόνιας.
Η απομάκρυνση της επαφής στο ανθρώπινο είδος δεν είναι απαραίτητο να προκύπτει ως μάστιγα. Αλλά είναι να διερωτάται κάποιος ότι αν υφίσταται η εποχή της αποστασιοποίησης εν τω συνόλω, που δεδομένα διεμβολίζει τη δημιουργία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι αν ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να βρει τη χρυσή τομή για να αντιληφθεί ότι αγωνίσματα ευγενή, όπως είναι η πυγμαχία και η πάλη, διαφέρουν παρασάγγας από οποιαδήποτε μορφή βίας, καθώς προτάσσουν το καλό ήθος και την προσωπική αξιοπρέπεια μέσα από την αγωνία και την επαγρύπνιση, είναι άραγε χρήσιμο να σκουπίζει τους λεκέδες κάτω από το χαλί; Είναι, άραγε, η εναντίωση της αναμέτρησης πρόσωπο με πρόσωπο ένας συναγερμός για τη νομιμοποίηση της cancel culture ως πραγματικότητας που θα μετατραπεί σε συνήθεια;
Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το... τεχνικολόρ της Φίνος Φιλμς
Η φαντασία δεν μπορεί να προσεγγίσει τον αττικό ουρανό στο μέσο της άνοιξης. Ο ήλιος στο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν μεθυστικός και τα χρώματα ήταν λες και ξεπατίκωσαν το τεχνικολόρ της Φίνος Φιλμς στα μέαα της δεκαετίας του ‘60. Ήταν σαν να βλέπεις ξανά τον Βουτσά να συστήνεται στη Λάσκαρη -”Ράμογλου”- στο "Κορίτσια για φίλημα". Ο καιρός δεν είναι αμελητέα κατάσταση στην Ιστορία και τη διαμόρφωση του ανθρώπινου είδους, εξάλλου. Έχει παίξει μείζονα ρόλο σε καταστάσεις και η χρησιμότητά του ως πλεονέκτημα ή εμπόδιο είναι αναμφισβήτητη.Οι ομάδες ανθρώπων πήραν τη θέση τους στην κερκίδα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας γίνεται στο φυσικό χώρο της και παρ’ ότι το Στάδιο δεν ήταν κατάμεστο, όπως είναι ο πρόεδρος της ΔΟΕ Σπύρος Καπράλος, ο κόσμος συμμετείχε στη γιορτή με κατανυκτική θέρμη, αν στέκει το οξύμωρο σχήμα. Λίγες ώρες πρωτύτερα, στην Πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα, η Λορένς Ορ τόνισε ότι το κτίριο της Πρεσβείας χτίστηκε το 1896, το ίδιο έτος που έγιναν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο εντυπωσιασμός για το χρονικό τάνγκο δεν είχε ακόμη ατονήσει στα μάτια της.
Πριν η ολυμπιακή φλόγα μπει στο Στάδιο με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη να την παραδίδει στην Γκαμπριέλα Παπαδάκη, που με τη σειρά της την παρέδωσε στην Μπεατρίς Χες, η οποία πέταξε, υπό τα δυνατά χειροκροτήματα των θεατών, με το αναπηρικό καροτσάκι της για να την δώσει στον Γιάννη Φουντούλη, πριν η Νάνα Μούσχουρη ερμηνεύσει τον ύμνο της Γαλλίας και τον ύμνο της Ελλάδας, πριν γίνει η άρση της ολυμπιακής σημαίας, πέντε πιτσιρικάδες χόρεψαν χιπ χοπ μέσα στο Καλλιμάρμαρο.
Θέαμα δροσιστικό, ένας χρονικός σύνδεσμος που ενώνει το αρχαίο παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Πάντα η νεολαία αυτό συμβολίζει, εξάλλου, μια ηβική αγριότητα η οποία ανά τις εποχές απαιτείται και συγχωρείται. Το αμείλικτο του χρόνου, εξάλλου, δίνει υπόσταση στο ελπιδοφόρο βλέμμα προς το επόμενο παρόν.
Ακριβώς αυτός ο χορός ήταν που “έντυσε” και την εισαγωγή στο νέο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων, το breakdance. Οι Γάλλοι το λατρεύουν, διεκδικούν τα πρωτόλειά του. Η αντίρρηση, καθώς μοιάζει φυσιολογική σε ό,τι αποτελεί το όριο για να “πειράξεις” τον απόλυτο θεσμό, δεν είναι αναγκαίο να παρατίθεται ως αυτούσια επίθεση προς τα νέα αθλήματα (αν και το ποδόσφαιρο με σημαία, που θα παιχτεί στο Λος Άντζελες το 2028... κάτι κάνει), αλλά κυρίως προς την απάθεια για τα παλιά.
Στην ουσία, προς την έλλειψη διάθεσης να στηριχθούν δύο αθλήματα που πρέπει να είναι άθικτα: η πυγμαχία και η πάλη.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το μήνυμα της ΔΟΕ προς την ΙΒΑ
Το αρχαίο πνεύμα έγινε αθάνατο στον πρώτο αγωνιστικό χώρο: την παλαίστρα. Για τους ρωμαλέους έπεφταν τα τείχη. Τώρα, η πυγμαχία μπορεί να πνέει τα λοίσθιά της στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024, στο Παρίσι. Η IBA πήγε στα δικαστήρια τη ΔΟΕ, προκειμένου να ανακληθεί η απόφασή της ώστε να μην είναι ολυμπιακό αγώνισμα το 2028.Το CAS, από τη μεριά του, δικαίωσε τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Η ΔΟΕ προειδοποίησε την ΙΒΑ ότι αν θέλει αθλητές στα ρινγκ του Λος Άντζελες, χρειάζεται ως εταίρο μια ισότιμη διεθνή ομοσπονδία πυγμαχίας. Οι Αθάνατοι είχαν, προηγουμένως, προειδοποιήσει την Παγκόσμια Ομοσπονδία ότι πρέπει να αλλαχθεί η κουλτούρα του αθλήματος.
Καθείς με τα δίκια του, αλλά το σύγχρονο και το διαχρονικό δεν είναι αντίθετα. Η πυγμαχία και η πάλη, το παγκράτιο, υπήρξαν πάντα το ευ ζην των αγωνισμάτων. Η μάχη με χέρια και πόδια, αναδείκνυε το ζωογόνο και την ορμή, συμβόλιζε μια ισορροπία πνευματική και σωματική. Η επαφή είναι η κορωνίδα του ανθρώπινου είδους. Ακριβώς λόγω του παγκρατίου σταματούσαν οι πόλεμοι. Η παλαίστρα ενέπνεε την ειρήνη μέσα από σύμπλεγμα λαοκοώντειο. Γινόταν η τιμωρία του αθλητή, αλλά γέννησε όλες τις αμυντικές τέχνες που με τη σειρά τους δημιούργησαν κουλτούρες, συνήθως ανοχής και συμπόνιας.
Η απομάκρυνση της επαφής στο ανθρώπινο είδος δεν είναι απαραίτητο να προκύπτει ως μάστιγα. Αλλά είναι να διερωτάται κάποιος ότι αν υφίσταται η εποχή της αποστασιοποίησης εν τω συνόλω, που δεδομένα διεμβολίζει τη δημιουργία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι αν ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να βρει τη χρυσή τομή για να αντιληφθεί ότι αγωνίσματα ευγενή, όπως είναι η πυγμαχία και η πάλη, διαφέρουν παρασάγγας από οποιαδήποτε μορφή βίας, καθώς προτάσσουν το καλό ήθος και την προσωπική αξιοπρέπεια μέσα από την αγωνία και την επαγρύπνιση, είναι άραγε χρήσιμο να σκουπίζει τους λεκέδες κάτω από το χαλί; Είναι, άραγε, η εναντίωση της αναμέτρησης πρόσωπο με πρόσωπο ένας συναγερμός για τη νομιμοποίηση της cancel culture ως πραγματικότητας που θα μετατραπεί σε συνήθεια;
