Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Ο Ντράγκιτς προκαλεί τους Αμερικανούς με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 θα πάει η κρεμ ντε λα κρεμ του μπάσκετ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1990, όταν ενορχηστρώθηκε το εγχείρημα που έδωσε στον κόσμο την Dream Team, οι πιο γεμάτες ομάδες των ΗΠΑ είχαν μόνο μία απειλή: την Ισπανία. Το 2004 δεν πήγαν οι καλύτεροι. Ο Ρίτσαρντ Τζέφερσον αφηγούνταν πώς ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι, ο Βινς Κάρτερ, ο Ρέι Άλεν και ο Κόμπι Μπράιαντ έκοψαν ρόδα μυρωμένα όταν ήρθε η ώρα να παίξουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004.

Η ομάδα που έχασε τρία παιχνίδια στη διοργάνωση, από το Πουέρτο Ρίκο, τη Λιθουανία και την Αργεντινή στους ημιτελικούς, δεν ήταν η καλύτερα συγκροτημένη ομάδα. Από αυτήν, στο Παρίσι, δεν θα λείπει κάποιος. Από τη στιγμή που ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Στεφ Κάρι και ο Κέβιν Ντουράντ, όχι απλώς είπαν “ναι” αλλά, ζήτησαν να ταξιδέψουν σε μία από τις πολιτιστικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, οι υπόλοιποι κάνουν “κρα” για μία θέση στο ρόστερ της ομάδας που θα κατευθύνει ο Στιβ Κερ.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Μία ομάδα που κάποτε υπήρξε

Μόνο οι Ισπανοί, σε δύο περιπτώσεις, το 2008 στο Πεκίνο και το 2012 στο Λονδίνο, έφτασαν στα άκρα τους Αμερικανούς. Αυτήν τη στιγμή και οδεύοντας για το Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024, δεν υπάρχει ομάδα ικανή να τους ανακόψει στο δρόμο προς το χρυσό μετάλλιο.

Ο Γκόραν Ντράγκιτς, πάντως, που την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2024 ανακοίνωσε την αποχώρησή του, θεωρεί ότι οι Αμερικανοί θα έχαναν από μία ομάδα η οποία κάποτε υπήρχε: την ενωμένη Γιουγκοσλαβία.



Ο πλέον 37χρονος Σλοβένος βρέθηκε στο podcast των Γιουντόνις Χάσλεμ, με τον οποίο ήταν συμπαίκτης στους Μαϊάμι Χιτ, και Μάικ Μίλερ, “The OG’s”. Ο Ντράγκιτς μίλησε, φυσικά για το διεθνές μπάσκετ και, αφού ως πιτσιρικάς είχε είδωλο τον Ντράζεν Πέτροβιτς, μίλησε για το 1992 και τη διάλυση της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ήταν φανερό ότι οι δύο παρουσιαστές άκουγαν για πρώτη φορά την ιστορία.

Ο Ντράγκιτς τούς είπε ότι κάποτε υπήρχε μία ομάδα που ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν συμπαίκτης με τον Τόνι Κούκοτς, τον Ντίνο Ράτζα και τον Βλάντε Ντίβατς. Ο Χάσλεμ ενθουσιάστηκε. Ο Σλοβένος συνέχισε: “Είναι σαν τώρα να είναι ο Λούκα Ντόντσιτς συμπαίκτης με τον Γιόκιτς, τον Βούτσεβιτς, τον Μαριάνοβιτς, τους δύο Μπογκντάνοβιτς...” Και, χαμογελώντας πλατιά, συμπλήρωσε: “Μπορεί να σας νικούσαμε”.

Ο Χάσλεμ, σίγουρα συνεπαρμένος από την προοπτική, απάντησε: “Θα ήθελα οπωσδήποτε να το δω”.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το... κατά Λούκα ευαγγέλιο

Ουδείς βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι η πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία θα νικούσε τους Αμερικανούς στη Βαρκελώνη, το 1992. Το πιθανότερο είναι ότι θα ηττάτο, αλλά είναι βέβαιο πως δεν θα γινόταν σάκος του μποξ. Η προοπτική μίας ομάδας με Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, Γιούρε Ζντοβτς, Ντράζεν Πέτροβιτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Τόνι Κούκοτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Βλάντε Ντίβατς, Ντίνο Ράτζα και Στόγιαν Βράνκοβιτς, με... συμπληρωματικούς τον Ζόραν Τσούτουρα και τον Άριαν Κόμαζετς, είναι αναμφίβολα διεγερτική.



Αυτήν τη στιγμή, πάντως, ο Ντράγκιτς δεν μοιάζει να υπερβάλει όταν μιλάει για θετικό αποτέλεσμα σε ένα υποθετικό τέτοιας φύσης παιχνίδι. Η Γιουγκοσλαβία θα είχε τον Λούκα Ντόντσιτς, τους δύο Μπογκντάνοβιτς, Μπόγιαν και Μπόγκνταν, τον Νίκολα Γιόβιτς, τους Νίκολα Γιόκιτς, Νίκολα Βούτσεβιτς και Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, τον Ίβιτσα Ζούμπατς, τον Γιουσούφ Νούρκιτς, θα έπαιζε ο Μάριο Χεζόνια, ενδεχομένως στα ακροτελεύτιά του ο Μίλος Τεόντοσιτς, o Ντάριο Σάριτς και ο Άντε Ζίζιτς. Υπάρχει ο Βασίλιε Μίτσιτς, όπως και οι Βλάτκο Τσάντσαρ και ο Αλεξέι Ποκουσέφσκι. Πλην των παικτών που παίζουν ήδη στις εθνικές ομάδες των χωρών τους και στην Ευρώπη. 

Η συγκεκριμένη ομάδα θα ήταν πανίσχυρη και θα υπερίσχυε σίγουρα στη ρακέτα, σε μία αναμέτρηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024. Φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, αφού τα όρια έχουν κριθεί. Αλλά δείχνει, εν πάση περιπτώσει, για ποιο λόγο οι Αμερικανοί παίκτες αποφεύγουν τη σύγκρουση με τη μικτή του υπόλοιπου κόσμου, ένα σενάριο που θα έστεκε να γίνει σε All Star Game -αλλά και ένα παιχνίδι που θα ήταν καλύτερο από τους τελικούς του NBA- και θα έδινε ώθηση στο θεσμό για τις υπόλοιπες δεκαετίες. Οι ΗΠΑ απορρίπτουν το συγκεκριμένο σενάριο, διότι μία ήττα στο “σπίτι” τους θα ήταν ντροπιαστική. Όχι αθλητικά, αλλά πολιτικά.