Ρισάρ Ντακουρί στο parapolitika.gr: Η μόνη φορά που είδα γαλήνιο τον Μπόζα, ήταν στο ΣΕΦ

Μια γνωστή φυσιογνωμία, όχι πολύ αλλαγμένη σε σχέση με πριν 30 χρόνια, έκανε την εμφάνισή της στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για την τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στη Γαλλία, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων 2024. Ο Ρισάρ Ντακουρί ουδόλως άγνωστος στους μπασκετόφιλους των τελών της δεκαετίας του ‘80 και των αρχών της δεκαετίας του ‘90.

Αρχικά, ως εξολοθρευτής του Νίκου Γκάλη, ο οποίος… καταζητούνταν σε όσες χώρες έπαιζε ο Άρης. Έπειτα, ως μέλος ενός… suicide squad, εκείνου της Λιμόζ, το οποίο σόκαρε την Ευρώπη το 1993, κατακτώντας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ντακουρί και Γκάλης φέρεται να διατηρούσαν φιλικές σχέσεις, αν και όπως ομολόγησε ο μποέμ Ιβοριανός, έχουν να μιλήσουν χρόνια. Off the record, αναρωτιόταν πού βρίσκεται. Μια πληροφόρηση που είχε πριν από χρόνια, τον έκανε να απορεί, αφού είχε ακούσει ότι ο Γκάλης είχε… μονάσει. Προφανώς, έχει χάσει τις τελευταίες εξελίξεις, τουλάχιστον εκείνες που δίνουν τον Γκάλη ως ένα οικείο πρόσωπο στα αθλητικά κοινά.  

Ρισάρ Ντακουρί: Και Κούκοτς και Σαμπόνις 

Όπως και να έχει, οι δυο τους συναντήθηκαν για τελευταία φορά στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1994. Ο Παναθηναϊκός, τότε, με ένα εκπληκτικό παιχνίδι του Χρήστου Μυριούνη στη Γλυφάδα, νίκησε 2-1 τη σειρά και έφτασε στο πρώτο Final 4 του, στο Τελ Αβίβ. Ούτε του Γκάλη έμελλε η δόξα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ούτε του Μυριούνη. Παρ’ όλα αυτά, ο Ντακουρί είχε κάνει τη δουλειά ένα χρόνο πριν. Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1993, η Λιμόζ νίκησε 59-55 την Μπένετον Τρεβίζο του Τόνι Κούκοτς και πήρε το πρώτο και μόνο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μάλιστα, όπως ο ίδιος υπενθύμισε στο parapolitika.gr, “νικήσαμε και τη Ρεάλ στον ημιτελικό”.





Σε τρεις μέρες μέσα, πλάκα πλάκα, οι περίφημοι “λιμουζό” έριξαν στο καναβάτσο δύο από τα ιερότερα τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Κούκοτς και τον Αρβίντας Σαμπόνις. Δέχθηκαν μόλις 107 πόντους σε δύο παιχνίδια: 55 από την Μπενετόν Τρεβίζο και 52 από τη Ρεάλ. Ήταν η πρώτη αληθινή ομάδα των γαλλικών αποικιών, με έναν σχετικά ταλαντούχο Αμερικανό γκαρντ, τον Μάικλ Γιανγκ, και έναν παίκτη που ο Μπόζα Μάλκοβιτς, προπονητής της Λιμόζ, θα εμπιστευόταν όλα τα δεδομένα του και της συζύγου του στην περίπτωση που η τελευταία ήγειρε αξιώσεις διαζυγίου και πάλευαν για τη διατροφή: τον Γιούρε Ζντόβιτς.

Ρισάρ Ντακουρί: Η επιστήμη του Μπόζα Μάλκοβιτς

Η Λιμόζ ήταν μία από τις πιο διυλισμένες ομάδες στην Ιστορία του μπάσκετ. Όποιος θυμάται, ξαναβλέπει τον Φρεντερίκ Φορτέ, ύστερα από 20 δευτερόλεπτα με την μπάλα στα χέρια, να γυρίζει προς το μέρος του προπονητή του ώστε να πάρει το "ΟΚ" για την επίθεση. Σύμφωνα με τους ειδικούς της εποχής, η γαλλική ομάδα είχε... 164 επιθετικά συστήματα, ενώ οι αριθμητικές πράξεις ήταν εκ των ων ουκ άνευ: ο μπασκετικός μύθος αναφέρει πως το τεχνικό επιτελείο υπολόγιζε τους πόντους που θα μπορούσε να ηττηθεί η ομάδα αν έκανε σε όλο το παιχνίδι επιθέσεις μετά τα 25 δευτερόλεπτα. 

Επιπλέον, λεγόταν ότι η εντολή ήταν να γίνονται συνεχώς φάουλ, για να παίζουν με την αμφιθυμία των διαιτητών, που θα σφύριζαν πολύ λιγότερα από εκείνα που θα έκαναν οι παίκτες της Λιμόζ. Μάλιστα, για να φτάσει στο Final 4 πέρασε τον Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος έπαιζε... βελάκια με το... κεφάλι του Μπόζα και το απόλυτο στοίχημά του ήταν να τον ξεπεράσει στην αμυντική μαεστρία. Αυτό σε βάθος χρόνου του στοίχισε, ειδικά στο Final 4 του Τελ Αβίβ το 1994, όμως είναι άλλη ιστορία. 





Ο Μάλκοβιτς, βέβαια, δεν ήταν αμυντικός προπονητής. Ήταν ο αρχιτέκτονας της σπουδαίας Γιουγκοπλάστικα, η οποία πήγε οπωσδήποτε ένα βήμα μπροστά το μπάσκετ, μόνο τα κοψίματα στη ρακέτα να βάλεις. Παρ' όλα αυτά, ήταν ένας αυστηρός προπονητής. Γι' αυτό, κιόλας, ο Ντακουρί είναι ακόμη εντυπωσιασμένος για το ότι "τον είδα γαλήνιο για πρώτη φορά στην Αθήνα". "Όλη τη χρονιά ήταν πολύ σοβαρός, αλλά εκείνες τις τέσσερις μέρες, ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που υπήρχε. Δεν είχαμε άγχος και πίεση. Αλλά ήταν έκπληξη". 

Μοιάζει, αυτό, με τυπικό μοτίβο Σέρβου προπονητή, που, ωστόσο, διαδόθηκε. Στη συνέντευξη Τύπου παραμονές του Final 4 του φετινού Champions League, ο Βασίλης Σπανούλης τόνισε για το Περιστέρι πως "έχουμε κάνει τη δουλειά μας και είναι η ώρα να διασκεδάσουμε". Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ήταν... σεσημασμένοι για την ηρεμία που ενέπνεαν αυτές τις στιγμές, αλλά ο Μπόζα -αν δεν ήταν ο πρώτος- ήταν από τους πρώτους διδάξαντες. 

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Ρισάρ Ντακουρί είναι "πολύ ευχαριστημένος όταν επιστρέφω στην Αθήνα". Η αφορμή, βεβαίως, ήταν σημαίνουσα. Ο Ιβοριανός, που είναι 64 ετών αλλά δεν του φαίνεται, παραμένει αξιαγάπητος. Ως αμυντικός ήταν συνεπής και τραχύς, αλλά ουδέποτε αντιαθλητικός, γι' αυτό, κιόλας, ενέπνεε το σεβασμό από όλους.